Jan Tajchman

Jan Juliusz Tajchman
Data i miejsce urodzenia	21 maja 1929 ; Krośniewice
Data i miejsce śmierci	29 grudnia 2020 ; Toruń
	profesor nauk technicznych
	Specjalność: historia technik budowlanych, konserwacja zabytków architektury
Alma Mater	Politechnika Poznańska
Doktorat	1974
Habilitacja	1989 ; Politechnika Wrocławska
Profesura	21 listopada 1996
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Łódzki; Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu; Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Bydgoszczy

Jan Juliusz Tajchman (ur. 21 maja 1929 w Krośniewicach, zm. 29 grudnia 2020 w Toruniu^[1]) – polski architekt specjalizujący się w historii technik budowlanych i konserwacji zabytków architektury.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1953 roku ukończył studia na Wydziale Architektury Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu, po czym podjął pracę jako nauczyciel w technikum budowlanym w Toruniu. W 1955 roku rozpoczął pracę na stanowisku asystenta na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W 1962 roku ukończył studia w zakresie konserwatorstwa na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1974 roku, a doktora habilitowanego w 1989 roku na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Tytuł profesora nauk technicznych otrzymał w 1996 roku.

W latach 1990–2001 pełnił funkcję kierownika Zakładu Konserwatorstwa, a w latach 1990–1996 dziekana Wydziału Sztuk Pięknych UMK.

Jego prace obejmowały przystosowanie zabytkowych budynków do aktualnych potrzeb, m.in. adaptację Kamienicy Pod Gwiazdą do celów muzealnych w 1969 roku. Pracował też nad dostosowaniem prezbiteriów zabytkowych kościołów do wymogów liturgii posoborowej (m.in. Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Toruniu oraz kościół pw. św. Walentego w Łążynie). Wykonał projekty rozbudowy neogotyckich kościołów: śś. Piotra i Pawła w Ciechocinku i Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubsku oraz projekty wyposażenia wnętrz: kościoła Zaśnięcia NMP w Sankt Petersburgu i katedry Niepokalanego Poczęcia NMP w Moskwie.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Nowożytna stolarka okienna w Polsce (1979)
Stropy drewniane w Polsce: propozycja systematyki (1989, rozprawa habilitacyjna)
Stolarka okienna (1993, ISBN 83-86334-10-X)
Aranżacja i wyposażenie zabytkowych prezbiteriów adaptowanych do wymogów liturgii posoborowej: problematyka liturgiczna, konserwatorska i artystyczna (2008, ISBN 978-83-925162-7-9)