Jane Birkin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Jane Birkin
ilustracja
Imię i nazwisko

Jane Mallory Birkin[1]

Data i miejsce urodzenia

14 grudnia 1946[1]
Londyn

Zawód

aktorka, piosenkarka, reżyserka, autorka tekstów piosenek

Współmałżonek

John Barry
(1965–1968; rozwód)

Lata aktywności

od 1966

Odznaczenia
Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Kawaler Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jane Mallory Birkin[2] (ur. 14 grudnia 1946 w Londynie) – brytyjska aktorka i piosenkarka. Od końca lat 60. mieszka we Francji i tworzy głównie w języku francuskim.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Marylebone w środkowym Londynie jako córka angielskiej aktorki Judy Campbell (1916–2004) i Davida Birkina (1914-1991), komandora podporucznika Królewskiej Marynarki Wojennej i szpiega podczas II wojny światowej[3]. Jej starszy brat Andrew Birkin (ur. 1945) został scenarzystą i reżyserem. Uczęszczała do Upper Chine School na wyspie Wight. Uczyła się aktorstwa w londyńskiej Kensington Academy[4].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

17 września 1964 roku, jako 18-latka zadebiutowała na scenie w spektaklu Grahama Greene’a Carving a Statue z Ralphem Richardsonem. Rok później została zaproszona do Passion Flower Hotel, gdzie poznała angielskiego kompozytora Johna Barry’ego, za którego 16 października 1965 wyszła za mąż. Mieli córkę Kate Barry (ur. 8 kwietnia 1967; 10 grudnia 2013 wypadła z okna swojego apartamentu w Paryżu)[5], która została fotografką i projektantką mody. Małżeństwo przetrwało zaledwie trzy lata, do roku 1968[2].[6]

Karierę filmową rozpoczęła w latach 60. Pierwszą kinową rolą była dziewczyna na motorowerze w komedii Richarda Lestera Sposób na kobiety (Po The Knack...and How to Get It, 1965) z Michaelem Crawfordem. Przełom okazał się występ w roli jednej z modelek fotografowanych przez głównego bohatera (David Hemmings) w kontrowersyjnym dramacie Michelangela Antonioniego Powiększenie (Blow-Up, 1966) u boku Sarah Miles i Vanessy Redgrave[7]. W psychodelicznym filmie Wonderwall (1968) z Jackiem MacGowranem wystąpiła jako modelka Penny Lane.

W 1968 wyjechała do Francji, starając się o główną rolę w Sloganie, którą otrzymała, mimo że nie znała francuskiego. Na planie satyrycznego melodramatu Slogan (L’amour et l’amour, 1968) poznała starszego od siebie o 18 lat francuskiego piosenkarza Serge’a Gainsbourga[8]. W 1969 zaśpiewali razem skandalizującą miłosną piosenkę „Je t'aime... moi non plus”[1]. Piosenka, ze względu na swoje seksualne podteksty, została zakazana w wielu krajach, co tylko przydało sławy obojgu artystom[8]. 21 lipca 1971 urodziła się ich córka Charlotte Lucy, aktorka i piosenkarka.

W 1973 pojawiła się ponownie na ekranach kin jako kochanka Brigitte Bardot w dramacie Rogera Vadima Gdyby Don Juan był kobietą[6]. W 1975 zagrała główną rolę kelnerki Johnny w dramacie Kocha, nie kocha (Je t’aime... moi non plus)[3] wyreżyserowanym przez Gainsbourga, z którym się rozstała w roku 1980. Gainsbourg zmarł w 1991 wskutek zawału serca.

Zagrała w ponad 80 filmach, jednak jej role nie spotkały się z wielkim aplauzem krytyków. Była trzykrotnie nominowana do nagrody Cezara; w 1985 za główną rolę w La Pirate, w 1987 – za główną rolę w filmie Kobieta mego życia[9] i w 1992 – za drugoplanową rolę w Pięknej złośnicy[3]. Z większą przychylnością spotkała się jej twórczość muzyczna. Wydała 15 albumów. Śpiewała charakterystycznym, nieco dziecięcym głosem, przypominającym szept, z ciągle wyraźnym angielskim akcentem.

W latach 1980–1991 była związana z francuskim reżyserem Jacques’em Doillonem, z którym ma córkę Lou Doillon (ur. 4 września 1982). Spotykała się także z francuskim pisarzem Olivierem Rolinem[10].

Odznaczona została m.in. Orderem Imperium Brytyjskiego IV klasy (OBE) oraz francuskim Narodowym Orderem Zasługi (Ordre National du Mérite).

Torebka „Birkin”

Jej nazwisko stało się popularne również z powodu przypadkowego spotkania z Jeanem-Louisem Dumasem – prezesem francuskiego domu mody „Hermès”. Podczas lotu samolotem, z szafki bagażowej wypadła zawartość słomkowego koszyka aktorki, co zainicjowało między Birkin a Dumasem dyskusję na temat idealnej skórzanej torby na weekend. Owocem dyskusji była damska torebka „Birkin”.

Przewodniczyła jury sekcji „Un Certain Regard” na 53. MFF w Cannes (2000).

Albumy[edytuj | edytuj kod]

Filmy[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Jane Birkin w bazie Discogs.com (ang.)
  2. ↑ a b Jane Birkin (14 de Dezembro de 1946) (port.). Filmow. [dostęp 2017-08-09].
  3. ↑ a b c Jane Birkin (fr.). AlloCiné. [dostęp 2017-08-09].
  4. ↑ John Bush: Jane Birkin Biography (ang.). AllMusic. [dostęp 2017-08-09].
  5. ↑ Kate Barry w bazie IMDb (ang.)
  6. ↑ a b Hal Erickson: Jane Birkin Biography (ang.). AllMovie. [dostęp 2022-01-31].
  7. ↑ Jane Birkin (wł.). MYmovies. [dostęp 2017-08-09].
  8. ↑ a b Jessica Earnshaw (2016-03-23): You will not believe what actress Jane Birkin looks like now… (ang.). Express. [dostęp 2017-08-09].
  9. ↑ Jane Birkin Awards (ang.). AllMovie. [dostęp 2022-01-31].
  10. ↑ Jane Birkin Dating History (ang.). FamousFix. [dostęp 2017-08-09].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jane_Birkin&oldid=68242892”