Janusz Bolonek
| Arcybiskup tytularny Madaurusu | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia |
6 grudnia 1938 | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 marca 2016 | |
| Nuncjusz apostolski w Bułgarii | ||
| Okres sprawowania |
2008–2013 | |
| Nuncjusz apostolski w Macedonii | ||
| Okres sprawowania |
2011–2013 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
17 grudnia 1961 | |
| Nominacja biskupia |
25 września 1989 | |
| Sakra biskupia |
20 października 1989 | |
| Odznaczenia | ||
| ||
| Data konsekracji |
20 października 1989 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Watykan | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
| |||||||
Janusz Bolonek, właśc. Januariusz Mikołaj Bolonek[1] (ur. 6 grudnia 1938 w Hucie Dłutowskiej, zm. 2 marca 2016 w Łodzi) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii i prawa kanonicznego, dyplomata watykański, arcybiskup, nuncjusz apostolski w Wybrzeżu Kości Słoniowej, pronuncjusz apostolski w Burkina Faso i w Nigrze w latach 1989–1995, nuncjusz apostolski w Rumunii w latach 1995–1998, w Urugwaju w latach 1999–2008, w Bułgarii w latach 2008–2013 i w Macedonii w latach 2011–2013.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 6 grudnia 1938 w Hucie Dłutowskiej. W latach 1956–1961 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi[2]. Na prezbitera został wyświęcony 17 grudnia 1961 w Dłutowie[2] przez biskupa pomocniczego łódzkiego Jana Kulika[3]. W latach 1961–1962 studiował filologię klasyczną na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Dalsze studia odbył w Rzymie. W latach 1962–1966 pogłębiał wykształcenie w zakresie teologii dogmatycznej i literatury łacińskiej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie w 1969 uzyskał doktorat z teologii. W latach 1967–1971 odbył studia z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim, które ukończył z doktoratem, oraz dyplomację w Papieskiej Akademii Dyplomatycznej[2].
Pracę w dyplomacji watykańskiej rozpoczął w 1971. Pełnił funkcje sekretarza nuncjatury apostolskiej w Nikaragui (1971–1975), delegatury apostolskiej w Stanach Zjednoczonych (1975–1977) i nuncjatury apostolskiej w Egipcie (1977–1979). W latach 1979–1989 pracował w Sekretariacie Stanu, do 1988 jako audytor i radca nuncjatury przy Radzie ds. Publicznych Kościoła, następnie w Sekcji Stosunków z Państwami[4]. Był członkiem Zespołu do Stałych Kontaktów Roboczych między Stolicą Apostolską i rządem PRL, a także Komisji Mieszanej Stolicy Apostolskiej i władz PRL, zajmującej się wznowieniem stosunków dyplomatycznych. Uczestniczył w przygotowaniach podróży apostolskich Jana Pawła II do Polski w latach 1983 i 1987[5].
25 września 1989 został mianowany arcybiskupem tytularnym Madaurusu. Święcenia biskupie otrzymał 20 października 1989 w bazylice św. Piotra w Rzymie[4]. Konsekrował go papież Jan Paweł II, któremu asystowali arcybiskupi Edward Cassidy i Francesco Colasuonno[3]. Jako dewizę przyjął słowa „Uni Trinoque Deo” (Trójjedynemu Bogu). W latach 1989–1995 sprawował urząd nuncjusza apostolskiego w Wybrzeżu Kości Słoniowej oraz pronuncjusza apostolskiego w Burkina Faso i w Nigrze, po czym został przeniesiony na urząd nuncjusza apostolskiego w Rumunii, który piastował do 1998. W 1999 pracował w Sekretariacie Stanu w Sekcji Stosunków z Państwami[4]. W latach 1999–2008 był nuncjuszem apostolskim w Urugwaju, w latach 2008–2013 w Bułgarii[4], a w latach 2011–2013 także w Macedonii[3].
Konsekrował biskupa diecezjalnego Minasu Francisca Dominga Barbosę Da Silveirę (2004) i biskupa diecezjalnego San José de Mayo Artura Fajardo (2007). Asystował podczas sakry biskupa pomocniczego Alby Iulii Józsefa Tamása (1997) i biskupa pomocniczego łódzkiego Ireneusza Pękalskiego (2000)[3].
Na emeryturze osiadł w Łodzi, gdzie zmarł 2 marca 2016[6]. Jego pogrzeb odbył się 6 marca 2016 na cmentarzu parafialnym w Dłutowie[7].
Według Sławomira Cenckiewicza był agentem wywiadu PRL w Watykanie o pseudonimie „Lamos”[8]. W październiku 1981 uczestniczył w spotkaniu Jana Pawła II z szefem CIA Williamem Caseyem[9], po którym miał przekazać informacje umożliwiające dekonspirację działalności wywiadowczej Ryszarda Kuklińskiego w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego na rzecz CIA[10].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
Postanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 2 października 2012 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[1]. W 1975 został kawalerem Orderu Nikaragui „Miguel Larreynaga”, a w 1995 kawalerem Orderu Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej[2].
Nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Dłutów[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b M.P. z 2013 r. poz. 230. [dostęp 2016-03-04].
- ↑ a b c d G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 32–33. ISBN 83-911554-0-4.
- ↑ a b c d Janusz Bolonek. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-03-04]. (ang.).
- ↑ a b c d Zmarł arcybiskup Janusz Bolonek. ekai.pl (arch.), 2016-03-03. [dostęp 2021-06-14].
- ↑ Życiorys ś.p. Księdza Arcybiskupa Janusza Bolonka. archidiecezja.lodz.pl, 2016-03-04. [dostęp 2016-03-04].
- ↑ Zmarł abp Janusz Bolonek emerytowany nuncjusz apostolski. pl.radiovaticana.va, 2016-03-03. [dostęp 2016-03-04].
- ↑ Msza św. pogrzebowa ś.p. Arcybiskupa seniora Janusza Bolonka. archidiecezja.lodz.pl, 2016-03-06. [dostęp 2013-03-19].
- ↑ Cenckiewicz wyjawia tożsamość „Lamosa” – wtyki PRL-owskiego wywiadu w Watykanie. tvrepublika.pl, 2014-02-10. [dostęp 2023-07-30].
- ↑ M. Szukała: 40 lat temu Amerykanie ewakuowali z Polski płk. Ryszarda Kuklińskiego. pap.pl, 2021-11-07. [dostęp 2023-07-30].
- ↑ Do Rzeczy: kto chciał dopaść Kuklińskiego. dorzeczy.pl, 2014-02-09. [dostęp 2023-07-30].
- ↑ Zmarł Ksiądz Arcybiskup Janusz Bolonek. dlutow.pl. [dostęp 2016-03-04].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Bolonek [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2008-07-28] (ang.).