Janusz Brochwicz-Lewiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Janusz Brochwicz-Lewiński
Gryf
Ilustracja
Janusz Brochwicz-Lewiński (2007)
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia 17 września 1920
Wołkowysk
Data i miejsce śmierci 5 stycznia 2017
Warszawa
Przebieg służby
Główne wojny i bitwy II wojna światowa (powstanie warszawskie)
Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Medal Wojska Krzyż Partyzancki Krzyż Armii Krajowej Warszawski Krzyż Powstańczy Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Pro Memoria Medal Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania) War Medal 1939–1945 (Wielka Brytania) General Service Medal (1918) (Wielka Brytania) Army Long Service and Good Conduct Medal (Wielka Brytania)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Janusz Brochwicz-Lewiński w Belwederze, Warszawa, 17 czerwca 2007 r.
Tablica upamiętniająca akcję grupy bojowej Janusza Brochwicz-Lewińskiego na aptekę Wendego na budynku przy Krakowskim Przedmieściu 55 w Warszawie
Grób gen. Janusza Brochwicz-Lewińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Janusz Brochwicz-Lewiński, ps. „Gryf” (ur. 17 września 1920 w Wołkowysku, zm. 5 stycznia 2017 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, żołnierz Batalionu AK „Parasol”. Pośmiertnie mianowany generałem dywizji.

Życiorys[edytuj]

Pochodził z rodziny o tradycjach wojskowych. Jego ojciec Stanisław był oficerem rezerwy, wykładowcą Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1938 roku, po ukończeniu nauki w liceum w Wołkowysku, rozpoczął służbę wojskową. W trakcie służby ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy 29 DP przy 76 Lidzkim Pułku Piechoty w Grodnie, a w maju 1939 roku rozpoczął praktykę w 76 Lidzkim Pułku Piechoty w Grodnie. W stopniu kaprala podchorążego walczył w kampanii wrześniowej. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej, z której zbiegł.

Brał udział w konspiracji ZWZ-AK. Od 1940 roku do 1942 roku pracował w Puławach na stanowisku administracyjnym, będąc jednocześnie pracownikiem polskiego wywiadu. Zdekonspirowany, przedostał się do Lublina i Janowa Lubelskiego i do stycznia 1944 roku działał jako dowódca jednego z oddziałów partyzanckich na Lubelszczyźnie. W tym czasie uzyskał od Niemców przydomek „Rycerski Dowódca”[potrzebny przypis] – atakowane przez niego konwoje niemieckie były ogołacane z broni i wyposażenia i puszczane wolno. Na rozkaz dowódcy okręgu warszawskiego przeniósł się do Batalionu do zadań specjalnych AK Parasol, gdzie był instruktorem wyszkolenia w konspiracyjnej podchorążówce.

W powstaniu warszawskim, walcząc w Batalionie „Parasol”, do 5 sierpnia dowodził legendarną obroną Pałacyku Michla na Woli. Dzięki jego niesłychanej odwadze oraz wybitnemu talentowi dowódczemu załoga pałacu czterokrotnie odpierała silne natarcia niemieckie wspierane jednostkami pancernymi. Podczas piątego ataku kpt. Adam Borys (ps. „Pług”) wydał mu rozkaz odwrotu. Znany jest również z akcji na aptekę Wendego, z której udało mu się wydobyć niedostępne dla Polaków lekarstwa i środki znieczulające, pomimo potężnych sił niemieckich stacjonujących w pobliżu apteki. W toku dalszych działań 8 sierpnia został ciężko ranny w szczękę podczas walk na terenie Cmentarza Ewangelickiego na warszawskiej Woli, co wyeliminowało go z dalszych walk. Po kapitulacji powstania znalazł się w obozie przejściowym Lamsdorf (Łambinowice), a następnie w obozie jenieckim Murnau[1]. Po wyzwoleniu obozu przez Amerykanów (1945) trafił do szpitala, w którym przebywał do lutego 1946 roku.

Po zakończeniu II wojny światowej przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Wstąpił do armii brytyjskiej (III Pułk Królewski Huzarów), służył m.in. w gwardii przybocznej Jego Królewskiej Mości Jerzego VI. Działał również, m.in. w Palestynie i Sudanie, jako agent wywiadu. Po opuszczeniu armii był przez 15 lat kwatermistrzem i oficerem administracyjnym w jednej z angielskich szkół wojskowo-cywilnych. Po przejściu na emeryturę w 1985 roku pracował dorywczo jako tłumacz w ambasadzie brytyjskiej w Bonn i konsulacie brytyjskim w Kolonii. Powrócił na stałe do Polski w lipcu 2002 roku. Od tego czasu aktywnie działał w środowisku kombatanckim. W styczniu 2007 roku uczestniczył w akcji billboardowej programu „Patriotyzm Jutra”. Wziął także udział w powstaniu telewizyjnych filmów dokumentalnych „Rycerski stan” i „Pałacyk Michla”.

24 maja 2007 roku Rada Miasta Stołecznego Warszawy przyznała mu tytuł Honorowego Obywatela. Dyplom odebrał 31 lipca 2007 roku w przeddzień Dnia Pamięci Warszawy.

Jesienią 2007 roku wsparł Prawo i Sprawiedliwość podczas wyborów parlamentarnych, a także zasiadał w Komitecie Honorowego Poparcia tego ugrupowania. Latem 2010 roku, w czasie kampanii prezydenckiej wszedł w skład warszawskiego Społecznego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego jako kandydata na urząd Prezydenta RP[2].

Postanowieniem z 24 kwietnia 2008 roku Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego został awansowany do stopnia generała brygady[3]. W latach 2009–2014 członek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. W 2014 zasiadł w Komitecie Honorowym Fundacji „Łączka”, sprawującej opiekę i działalność wspierającą wobec Kwatery na Łączce[4].

Zmarł 5 stycznia 2017 roku w Warszawie[5]. Postanowieniem z 12 stycznia 2017 roku został mianowany pośmiertnie przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę na stopień generała dywizji[6]. Został pochowany 25 stycznia 2017 na Wojskowych Powązkach[7].

Ordery i odznaczenia[edytuj]

Upamiętnienie[edytuj]

  • W 2016 powstała piosenka pt. „Generał Gryf” autorstwa Drużyny Mistrzów[10].
  • 68 Pruszczańska Drużyna Harcerska „Nautilus” przyjęła imię Janusza Brochwicz- Lewińskiego, ps. Gryf.

Przypisy

  1. ↑ Autor wspomnień z obozu Murnau, Stefan Majchrowski, tak opisał scenę z Januszem Brochwicz-Lewińskim z czasu tuż po przywiezieniu powstańców warszawskich do oflagu: Siedemnastoletni chłopaczek z przestrzeloną szczęką i policzkiem, podporucznik Brochwicz-Lewiński, indagowany o okoliczności, w których pocisk roztrzaskał mu twarz, odpowiedział niemal zawstydzony: – Sam nie wiem, jak to się stało. Por. Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 167.
  2. ↑ Jarosław Kaczyński – Kandydat na Prezydenta RP, Komitet Wyborczy Jarosława Kaczyńskiego.
  3. ↑ M.P. z 2008 r. Nr 41, poz. 366
  4. ↑ Komitet Honorowy Fundacji Łączka. fundacjalaczka.pl. [dostęp 27 lutego 2014].
  5. ↑ Nie żyje generał Janusz Brochwicz-Lewiński. kombatanci.gov.pl. [dostęp 2017-01-05].
  6. ↑ Gen. Janusz Brochwicz-Lewiński „Gryf” pośmiertnie mianowany na stopień generała dywizji. prezydent.pl, 2017-01-12. [dostęp 2017-01-12].
  7. ↑ Polska pożegnała gen. Janusza Brochwicz-Lewińskiego ps. „Gryf”. TVP.INFO. [dostęp 2017-01-25].
  8. ↑ M.P. z 2016 r. poz. 21
  9. ↑ M.P. z 2006 r. Nr 73, poz. 730
  10. ↑ DM4 – Bosski – GENERAŁ GRYF prod.Bngrski. Drużyna Mistrzów 2016-12-14.

Bibliografia[edytuj]

Linki zewnętrzne[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Brochwicz-Lewiński&oldid=48921208”