Janusz Cywiński (żołnierz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Cywiński
podporucznik podporucznik
Data urodzenia

27 stycznia 1921

Data i miejsce śmierci

31 stycznia 2018
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Krajowa

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941)

Janusz Cywiński ps. Janusz I, Piskorz, Puchała, rz, Laik, Rumor, Mg 300, Gw 300, D8 (ur. 27 stycznia 1921, zm. 31 stycznia 2018 w Londynie) – żołnierz Armii Krajowej, za działalność konspiracyjną odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W „Baszcie” (Rejon 5 Obwodu V) służył jako zastępca oficera informacyjnego. Po sprawie „lisów” z kwietnia 1943 r. przerzucony z „Baszty” do KW Okręgu Warszawskiego AK, gdzie dostał się pod skrzydła szefa KW Okręgu Bolesława Kozubowskiego. 1 listopada 1943 r. na rozkaz Kozubowskiego zlikwidował w „Gospodzie Warszawskiej” na rogu ulicy Marszałkowskiej i ulicy Nowogrodzkiej żydowskiego agenta gestapo Lolka Skosowskiego, a później członków jego tzw. grupy „Hotelu Polskiego”.

Po powstaniu warszawskim dostał się do niewoli, a stamtąd do 2 Korpusu Polskiego.

Po zakończeniu II wojny światowej pozostał w Wielkiej Brytanii. Opatentował kilka swoich wynalazków oraz kierował kilkoma brytyjskimi firmami. Inwigilowany przez wywiad sowiecki i wywiad PRL. Kierował Kołem AK w Londynie, był działaczem PRW NiD. Zaangażowany w pracę Biura NSZZ „Solidarność” w Londynie.

Był bliskim krewnym Czesława Cywińskiego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]