Janusz Dorobisz
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
29 marca 1957 |
| Data i miejsce śmierci |
10 maja 2020 |
| doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: biografistyka, historia nowożytna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1988 – historia |
| Habilitacja |
2000 – historia |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
od 1982 |
| Odznaczenia | |
| |
Janusz Henryk Dorobisz (ur. 29 marca 1957, zm. 10 maja 2020[1]) – polski historyk, specjalizujący się w biografistyce, historii nowożytnej, historii parlamentaryzmu, nauczyciel akademicki, związany z uczelniami w Opolu i Raciborzu[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1957 roku, w Rudkach. Po ukończeniu szkoły średniej studiował historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Powstańców Śląskich w Opolu, którą ukończył z wyróżnieniem w 1980 roku, otrzymując tytuł magistra. W latach 1980–1981 odbywał przeszkolenie wojskowe w ramach SOR. Od 1981 do 1982 roku pracował jako wychowawca w Państwowym Młodzieżowym Zakładzie Wychowawczym w Herbach Starych[3]. W 1982 r. został zatrudniony na stanowisku asystenta w Instytucie Historii WSP[4]. Z tą placówką badawczą związał całe swoje życie zawodowe, przechodząc przez stanowiska adiunkta po profesora nadzwyczajnego. W 1988 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na podstawie pracy pt. Sejm nadzwyczajny z 1624 r., napisanej pod kierunkiem prof. Anny Filipczak-Kocur[5]. W 2000 roku otrzymał na opolskiej uczelni stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego oraz monografii pt. Jakub Zadzik (1582–1642)[6].
Był zatrudniony w Katedrze Historii Najnowszej Instytutu Historii Uniwersytetu Opolskiego[7]. W latach 2008–2012 pełnił funkcję prodziekana ds. studiów niestacjonarnych[8], a od 2012 roku dziekana Wydziału Historyczno-Pedagogicznego UO[9][10] (od 2016 r. Wydziału Nauk Społecznych w związku ze zmianą nazwy). W 2018 roku zrezygnował z kierowania wydziałem.
Ponadto wykładał w Instytucie Studiów Społecznych w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Raciborzu, gdzie był w latach 2004–2005 wicedyrektorem Instytutu Studiów Społecznych[2].
Pochowany na cmentarzu parafialnym w Blachowni.
Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]
Jego zainteresowania badawcze koncentrowały się wokół zagadnień związanych z historią nowożytną ze szczególnym uwzględnieniem szlacheckiego parlamentaryzmu oraz biografistyki[2]. Za swoją działalność dydaktyczną został odznaczony w 2009 roku Medalem Komisji Edukacji Narodowej[3].
Do jego najważniejszych publikacji należą[11]:
- Jakub Zadzik (1582–1642), Opole 2000.
- Półwiecze Katedry i zakłady Instytutu Historii w latach 1957–2007, Opole 2007; współredaktor
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zmarł prof. Janusz Dorobisz. uni.opole.pl, 2020-05-11. [dostęp 2020-05-11]. (pol.).
- ↑ a b c Dr hab. Janusz Henryk Dorobisz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2012-02-28].[martwy link]
- ↑ a b Profil Janusza Dorobisza na stronie Instytutu Historii UO [on-line] [dostęp: 5.02.2016]
- ↑ S. Nicieja, Alma Mater Opoliensis. Ludzie, fakty, wydarzenia, Opole 2004, s. 391.
- ↑ Sejm nadzwyczajny z 1624 r. w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2012-02-28].
- ↑ Jakub Zadzik (1582–1642) w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2012-02-28].
- ↑ Struktura Instytutu Historii UO [on-line] [dostęp: 28.02.2012]
- ↑ Informacja na stronie WH-P UO. whp.uni.opole.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-01)]. [on-line] [dostęp: 28.02.2012]
- ↑ Wyniki wyborów na dziekana WH-P UO w 2012 roku. whp.uni.opole.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-31)]. [on-line] [dostęp: 10.05.2012]
- ↑ Wyniki wyborów na dziekana i prodziekanów WHP UO na kadencję 2016–2020 [on-line] [dostęp: 19.05.2016]
- ↑ Dane Biblioteki Narodowej w Warszawie, stan na styczeń 2016
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dr hab. Janusz Henryk Dorobisz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2012-02-28].[martwy link]
- Biografia Janusza Dorobisza na stronie Instytutu Historii Uniwersytetu Opolskiego