Janusz Rolicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Rolicki
Ilustracja
Janusz Rolicki (1966)
Data i miejsce urodzenia

22 października 1938
Wilno

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz, polityk

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Janusz Andrzej Rolicki (ur. 22 października 1938 w Wilnie[1]) – polski dziennikarz, pisarz, publicysta i polityk, autor licznych zbiorów reportaży, a także wywiadów rzek z Edwardem Gierkiem i Zbigniewem Bujakiem, w latach 1996–2001 redaktor naczelnyTrybuny”.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Wilnie. W 1942 wraz z matką przedostał się nielegalnie do okupowanej Warszawy[2]. Podczas wojny stracił obydwoje rodziców, wychowywany był przez krewnych matki, która zginęła w powstaniu warszawskim[3].

W 1962 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Swoją pracę magisterską pt. Program polityczny „Nowej Reformy” w latach 1913–1914 (do powstania NKN-u 16 VIII 1914 r.) napisał pod kierunkiem Henryka Jabłońskiego[1].

W latach 1961–1967 pracował jako reporter w „Polityce”. Następnie został dziennikarzem „Kultury”. W latach 1967–1972 zajmował tam stanowisko kierownika działu reportażu, natomiast w latach 1972–1973 był zastępca redaktora naczelnego tygodnika. W latach 1974–1977 był naczelnym redaktorem publicystyki kulturalnej Telewizji Polskiej. Od 1977 do 1980 był dyrektorem programowym i generalnym ds. artystycznych Telewizji Polskiej. Współtworzył i występował jako prezenter programów telewizyjnych: Godzina szczerości, Sam na sam, Tylko w niedzielę, XYZ.

W latach 1963–1982 należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (był członkiem zarządu głównego od 1971 do 1974). W 1976 wstąpił do Związku Literatów Polskich. Od 1970 do 1981 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[4]. Po wprowadzeniu stanu wojennego złożył legitymację partyjną i odmówił weryfikacji, w konsekwencji czego przez następne dwa i pół roku był bezrobotny[2][5]. W 1984 znalazł zatrudnienie w Interpress-Filmie.

W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W wyborach samorządowych w 1998 uzyskał mandat radnego sejmiku mazowieckiego I kadencji[6]. Zasiadał w radzie naczelnej Polskiej Partii Socjalistycznej. Pod koniec listopada 2001 wystąpił z klubu SLD w sejmiku, wiążąc się z Samoobroną RP[7]. W 2002 nie ubiegał się o ponowny wybór do sejmiku.

W latach 1996–2001 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Trybuny”. Później związał się z tygodnikiem „Uważam Rze” oraz gazetą „Fakt”. Swoje teksty publikował okazjonalnie także w „Przeglądzie[8] oraz „Gazecie Wyborczej”. Był również częstym gościem programów publicystycznych w Telewizji Republika[9]. Krzysztof Pilawski przeprowadził z nim wywiad rzekę, który pod tytułem Wańka-wstańka ukazał się w 2013 nakładem Wydawnictwa Demart[10].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 1974 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[11].

Jest laureatem krajowych nagród dziennikarskich (w tym Nagrody im. Juliana Bruna w 1966 oraz Nagrody im. Bolesława Prusa w 1976)[12].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk, Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000, Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2010, s. 245.
  2. a b Krzysztof Pilawski, „Wańka-wstańka” – wywiad rzeka z Januszem Rolickim, wPolityce.pl, 11 kwietnia 2013 [dostęp 2019-09-29].
  3. Krzysztof Pilawski, Chłopiec pod barykadą – rozmowa z Januszem Rolickim, TygodnikPrzeglad.pl, 11 sierpnia 2014 [dostęp 2019-09-29].
  4. Grzegorz Szymanik, Janusz Rolicki, były naczelny 'Trybuny': Po trzech dniach miałem w kieszeni 4800 zł z łapówek, Wyborcza.pl, 15 października 2018 [dostęp 2019-09-29].
  5. Diabelski urok, Zysk.com.pl [dostęp 2019-09-29].
  6. Samorząd Województwa Mazowieckiego: Radni: Kadencja I, Mazovia.pl [dostęp 2019-09-29].
  7. Rolicki w Samoobronie, Lewica.pl, 30 listopada 2001 [dostęp 2019-09-29].
  8. Janusz Rolicki, TygodnikPrzeglad.pl [dostęp 2019-10-25].
  9. Temat: Janusz Rolicki, TelewizjaRepublika.pl [dostęp 2019-12-30].
  10. Wańka-wstańka, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-12-29].
  11. Krzysztof Pilawski, Miliard za Gierka – rozmowa z Januszem Rolickim, TygodnikPrzeglad.pl, 22 kwietnia 2013 [dostęp 2019-11-05].
  12. Janusz Rolicki, IIK.pl, 14 marca 2006 [zarchiwizowane 2012-08-02].
  13. Brałem łapówki, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  14. Z życiem pod pachę, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  15. Przodem do przodu, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  16. Kochana mamo, wyrób mi alibi, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  17. Nie tylko brałem, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  18. Edward Gierek: Przerwana dekada, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  19. Edward Gierek. Replika, prawda do końca..., Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  20. Prezenter, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  21. Zbigniew Bujak. Przepraszam za Solidarność, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-12-29].
  22. Edward Gierek. Życie i narodziny legendy, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  23. Wyklęte pokolenia, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  24. Diabelski urok, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  25. Nieznośny urok PRL, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].
  26. Lepsi od Pana Boga. Reportaże z Polski Ludowej, Lubimyczytac.pl [dostęp 2019-09-29].