Jaromierz (województwo wielkopolskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jaromierz
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

wolsztyński

Gmina

Siedlec

Liczba ludności (2019)

526[2]

Strefa numeracyjna

68

Kod pocztowy

64-225[3]

Tablice rejestracyjne

PWL

SIMC

0913114

Położenie na mapie gminy Siedlec
Mapa konturowa gminy Siedlec, na dole znajduje się punkt z opisem „Jaromierz”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Jaromierz”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko lewej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Jaromierz”
Położenie na mapie powiatu wolsztyńskiego
Mapa konturowa powiatu wolsztyńskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Jaromierz”
Ziemia52°05′53″N 15°57′00″E/52,098056 15,950000[1]

Jaromierzwieś w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Siedlec[4][5].

W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od XIV wieku. Wymieniona w 1379 w łacińskim dokumencie jako Iaromyerze, 1394 Jaromir, 1396 Jaromirs, 1398 Jaromisze, 1399 Jaromirz, 1400 Yaromirz, 1408 Jaromyrzs, 1428 Jaromyry, 1435 Jaromyrz, 1446 Jaromyerz[6].

Miejscowość była wsią szlachecką i należała do lokalnej szlachty wielkopolskiej. W 1379 bracia Jan oraz Mikołaj, dziedzice jaromierscy, dali opatowi reprezentującemu klasztor w Obrze jaz nazywany Uście leżący przy jeziorze Orchowo, które położone było na granicy Korony Królestwa Polskiego z księstwem głogowskim. Oprócz tego gruntu zakonnicy otrzymali do użytkowania pas jeziora na odległość czterech prętów po obu stronach. W zamian klasztor miał odprawiać dwa razy w tygodniu msze za ofiarodawców. Umowa zastrzegała, że jeżeli dziedzice Jaromierza zechcą w przyszłości odzyskać jaz będą musieli płacić klasztorowi czynsz w wysokości grzywny rocznie[6].

Miejscowość odnotowały historyczne regesty podatkowe. W 1510 odnotowały w Jaromierzu 8 kwart roli, w tym 3 kwarty osiadłe, a 5 kwart opustoszałych uprawianych przez dziedzica. W 1530 miał miejsce pobór we wsi z jednego łana, karczmy oraz od koła młyńskiego. W 1563 pobór płacili właściciele we wsi: Piotr Jaromirski zapłacił od 2,5 łana, karczmy i młyna wodnego dorocznego o 2 kołach walnych, a Jan Jaromirski od 2,5 łana oraz od karczmy. W 1564 odnotowano we wsi 2 łany. W 1581 pobór zapłacił Jan Jaromirski zapłacił od 1 i 1/4 łana, 5 zagrodników, 3 rybaków, młyna walnego o 3 kołach oraz od jednego rataja (najemnego pracownika). Płatnikiem podatków była także Zofia Jaromirska płacąca pobór od 1 i 1/4 łana, od 7 zagrodników, 2 komorników, 3 rybaków, jednego rataja oraz od owczarza, który wypasał 20 owiec[6].

Wieś szlachecka położona była w 1581 roku w powiecie kościańskim województwa poznańskiego w Rzeczypospolitej Obojga Narodów[7].

Po rozbiorach Polski miejscowość wraz z całą Wielkopolską znalazła się w zaborze pruskim. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Jaromierz należała do wsi większych w ówczesnym powiecie babimojskim rejencji poznańskiej[8]. Jaromierz należał do jaromierskiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowił siedzibę majątku Jaromierz, który należał do rządu pruskiego w Berlinie[8]. Według spisu urzędowego z 1837 roku Jaromierz liczył 507 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 52 dymy (domostwa)[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 44554
  2. Ludność Gminy. UG Siedlec. [dostęp 2020-05-13].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 370 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  5. GUS. Rejestr TERYT
  6. a b c Chmielewski 1988 ↓, s. 38-42.
  7. Adolf Pawiński, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym, Wielkopolska t. I, Warszawa 1883, s. 72.
  8. a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜stwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 187.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]