50°42′59″N 23°21′21″E/50,716389 23,355833Jarosławiec (powiat zamojski)
| Artykuł |
50°42′59″N 23°21′21″E |
|---|---|
| - błąd |
39 m |
| WD |
50°54'N, 23°42'E |
| - błąd |
2315 m |
| Odległość |
33437 m |
| wieś | |
 Kościół | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2008) |
1517[1] |
| Strefa numeracyjna |
84 |
| Kod pocztowy |
22-424[2] |
| Tablice rejestracyjne |
LZA |
| SIMC |
0898076 |
Położenie na mapie gminy Sitno  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zamojskiego  | |
| 50°42′59″N 23°21′21″E/50,716389 23,355833
| |
Jarosławiec – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Sitno.
W skład miejscowości wchodzą trzy sołectwa: Jarosławiec, Jarosławiec Górny, Jarosławiec Dolny[3].
Jarosławiec to największa miejscowość pod względem liczby mieszkańców w gminie Sitno. Znajdują się tu: kościół parafialny pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego, cmentarz, dwie remizy, w tym jedna użytkowana przez Ochotniczą Straż Pożarną (jednostka posiada jeden wóz strażacki), Szkoła podstawowa, Gimnazjum wraz z salą gimnastyczną oraz kompleksem boisk Orlik 2012[4], sklepy spożywcze, skład buraków cukrowych, kilka firm produkcyjnych, usługowych i handlowych (min. hurtownia kwiatów, dwie stacje LPG). Ze względu na bliskie położenie Zamościa miejscowość pełni funkcje noclegową w stosunku do większego ośrodka. W zachodniej części miejscowości w latach 90 powstało osiedle domków jednorodzinnych[5]. Bliskość Zamościa jako potencjalnego rynku zbytu przyczyniła się również do powstania jednej z większych w regionie powierzchni gruntów pod szkłem[6].
Części wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0898082 | Koszarka | część wsi |
| 0898099 | Reforma | część wsi |
| 0898107 | Stara Wieś | część wsi |
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Jarosławiec leży w południowo-zachodniej części gminy Sitno ok. 3 km na wschód od granic Zamościa przy drodze krajowej nr 74 biegnącej do przejścia granicznego w Zosinie. W bliskim sąsiedztwie położona jest linia kolejowa LHS, oraz zwykła linia kolejowa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jarosławiec prawdopodobnie był założony wcześniej niż Zamość – ok. 1500 r. lub wcześniej. 10 kwietnia 1580 w Jarosławcu został podpisany akt lokacyjny Zamościa[9]. Według spisu powszechnego z 1921 roku wieś wraz z folwarkiem zamieszkiwało 761 mieszkańców (w tym 7 Ukraińców)[9]. W okresie międzywojennym wieś należała do Gminy Nowa Osada. W trakcie okupacji niemieckiej pod koniec 1942 roku doszło do wysiedlenia mieszkańców wsi w ramach Generalnego Planu Wschodniego[9]. W zachodniej części Jarosławca miało swoją siedzibę państwowe gospodarstwo rolne.
W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Jarosławiec, po jej zniesieniu w gromadzie Sitno. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa zamojskiego. Mieszkańcy Jarosławca wyznania rzymskokatolickiego, aż do utworzenia we wsi parafii w 1990 roku uczęszczali do dwóch oddalonych kościołów w Horyszowie Polskim i Zamościu[10].
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Populacja Jarosławca (dane z XIX wieku bez ludności folwarku)[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Miejscowości gminy Sitno. [dostęp 2010-11-07].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 370 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ BIP – Urząd Gminy w Sitnie
- ↑ Katolickie Radio Zamość. [dostęp 2010-11-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-26)].
- ↑ INTERES NA GRUNCIE – Tygodnik Zamojski
- ↑ Gmina Sitno. [dostęp 2009-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-03)].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b c Szkoła Podstawowa im. Marii Dąbrowskiej w Jarosławcu
- ↑ Diecezja Zamojsko-Lubaczowska – parafie
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Jarosławiec, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 459.
