Jaskinia Beczkowa

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jaskinia Beczkowa
Plan jaskini
Plan jaskini
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Położenie

Rezerwat przyrody Dolina Racławki

Długość

50 m

Głębokość

16 m

Wysokość otworów

365 m n.p.m.

Kod

J.Olk.I-09.25

Położenie na mapie gminy Krzeszowice
Mapa konturowa gminy Krzeszowice, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Beczkowa”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Beczkowa”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Beczkowa”
Położenie na mapie powiatu krakowskiego
Mapa konturowa powiatu krakowskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Beczkowa”
Ziemia50°10′20″N 19°40′57″E/50,172278 19,682417
Multimedia w Wikimedia Commons

Jaskinia Beczkowa – jaskinia w Dolinie Racławki na Wyżynie Olkuskiej w województwie małopolskim. Położona jest na lewych zboczach tej doliny, w bocznym jej wąwozie, w obrębie rezerwatu przyrody Dolina Racławki. Otwór jaskini znajduje się w skałach powyżej skały Opalona[1], na Wyżynie Olkuskiej będącej częścią Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej[2].

Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]

Otwór jaskini znajduje się około 35 m nad dnem wąwozu na skalnej półce. Bezpośrednio nad nim wyrasta duży buk, korzeniami obejmujący otwór jaskini[1]. Jest to nieduża jaskinia z ciekawym korytarzem wstępnym w postaci „mytej rury” dość łagodnie opadającej w dół. W dalszej części znajdują się dwie niewielkie „salki” z bocznymi odnogami, z których najdłuższa to stroma „pochylnia” o gliniastym dnie doprowadzająca do najniższego punktu jaskini. Łączna długość jaskini wynosi 50 m, głębokość dochodzi do 16 m[3].

Jest to typowa jaskinia krasowa. Wytworzona została w wapieniach z okresu dolnego karbonu. Roślinność znajduje się tylko w otworze wejściowym, głębsze partie jaskini są ciemne i zazwyczaj suche. W korytarzu wejściowym dość licznie występują owady, w głębszych patiach hibernują nietoperze podkowce[1].

Historia poznania i eksploracji[edytuj | edytuj kod]

Miejscowej ludności jaskinia znana była od dawna. Nigdy nie prowadzono w niej badań archeologicznych i paleontologicznych, namulisko jaskini zostało jednak rozkopane przez poszukiwaczy skarbów[1].

Jej nazwa jest pochodzenia ludowego. Po raz pierwszy opisał ją Kazimierz Kowalski w 1951 r. W 1979 M. Napierała wykonał plan jaskini. Plan ten istotnie różni się od planu Kowalskiego. W !983 korzystając z planu M. Napierały jaskinię opisuje M. Czepiel. Już potem w dnie drugiej salki odkopano nowy, stromy korytarz. Prowadzi on do najniższego punktu jaskini. M. Napierała dodał go do planu. W 1979 roku M. Napierała i S. Juziuk zmierzyli jaskinię, w 2017 pomiary zaktualizował A. Polonius[1].

  • Otwór
    Otwór
  • Myty korytarz
    Myty korytarz
  • Otwór
    Otwór
  • Salka
    Salka
  • Salka
    Salka
  • Nacieki
    Nacieki
  • Ćma na ścianie
    Ćma na ścianie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Adam Polonius i inni, Jaskinia Beczkowa, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-03-21].
  2. ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2
  3. ↑ M. Pawełczyk, „Jaskinie” 4(33), 2003, s. 26
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jaskinia_Beczkowa&oldid=63041790”