Przejdź do zawartości

Jastrzębnik (ludność służebna)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jastrzębnicy (łac. accipitarii) – kategoria ludności służebnej w dawnej Polsce, zajmująca się hodowlą i tresurą jastrzębi na potrzeby polowań książęcych. Pozostawili ślady w toponomastyce w postaci wielu miejscowości o nazwie Jastrzębnik i Jastrzębniki (tam zapewne znajdowały się ośrodki hodowli jastrzębi)[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. K. Modzelewski, Jastrzębnicy, [w:] Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku, t. 1, red. M. Kamler, Warszawa 1981, s. 281.