Jeżyna długopręcikowa

Jeżyna długopręcikowa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	różowce
Rodzina	różowate
Rodzaj	jeżyna
Gatunek	jeżyna długopręcikowa
	Nazwa systematyczna
	Rubus praecox Bertol.; Flora Italica 5: 220. 1842
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jeżyna długopręcikowa^[4] (Rubus praecox Bertol.) – gatunek rośliny z rodziny różowatych.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w Europie i południowo-zachodniej Azji. W Europie północna granica zasięgu biegnie przez Francję, Niemcy i Polskę. W Polsce rośnie głównie we wschodniej części Karpat, poza nimi zanotowano tylko pojedyncze jej stanowiska na Roztoczu, Śląsku i w Sudetach. W Karpatach do 2008 r. podano około 10 stanowisk: w Beskidzie Niskim między Bednarką a Wolą Cieklińską i Szymbarkiem, w Dołach Jasielsko-Sanockich, na Pogórzu Przemyskim oraz na Pogórzu Strzyżowskim^[5].

Morfologia

Pokrój: Krzew o wysokości do 150 cm^[5].
Łodyga: Pędy nadziemne długie i mocne, przegięte łukowato^[5].
Liście: 5- listkowe o listkach szerokich, piłkowanych, nagich wierzchem, spodem biało, filcowato owłosionych. Pręciki znacznie dłuższe od słupka^[6].
Kwiaty: Białe lub różowawe, zebrane w wiechę. Gałązki wiechy grube, kosmato owłosione^[5].
Owoce: Pestkowiec.

Biologia i ekologia

Roślina dwuletnia, nanofanerofit. Rośnie na nieużytkowanych łąkach, pastwiskach, miedzach, poboczach i nasypach dróg. Kwitnie w czerwcu i lipcu. Liczba chromosomów 2n=28. Niemal na wszystkich stanowiskach tworzy duże kępy^[5].

Zagrożenia

W Polsce gatunek ten nie podlega ochronie. Jego zagrożenie jest trudne do określenia, nie posiadamy bowiem informacji jak rozprzestrzeniony był ten gatunek w Polsce dawniej. Najliczniejsze stanowisko znajduje się w Szymbarku, gdzie zajmuje powierzchnię ok. 3 ary, niestety zajmowany przez ten gatunek jeżyny teren został zalesiony^[5]. Wskazane byłoby ogrodzenie stanowisk zajmowanych przez ten gatunek i zaprzestanie jego wypalania^[5].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-11-07] (ang.).
↑ The Plant List. [dostęp 2017-03-01].
↑ ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ., HalinaH. Piękoś-Mirkowa HalinaH., AdamA. Zając AdamA., MariaM. Zając MariaM., Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 155, ISBN 978-83-62975-45-7 .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
↑ Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-11-07] (ang.).

[tpl-3] The Plant List. [dostęp 2017-03-01].

[checklist-4] ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ., HalinaH. Piękoś-Mirkowa HalinaH., AdamA. Zając AdamA., MariaM. Zając MariaM., Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 155, ISBN 978-83-62975-45-7 .

[K-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.

[szafer-6] Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]