Jean-Claude Gakosso

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jean-Claude Gakosso
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 lipca 1957
Inkouélé, Gamboma, Plateaux, Kongo

Minister Spraw Zagranicznych
Okres

od 10 sierpnia 2015

Przynależność polityczna

Kongijska Partia Pracy

Poprzednik

Basile Ikouébé

Minister Kultury i Sztuki
Okres

od 18 sierpnia 2002
do 10 sierpnia 2015

Przynależność polityczna

Kongijska Partia Pracy

Następca

Dieudonné Moyongo

Odznaczenia
Medal Puszkina (Federacja Rosyjska) Order Kongijski Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Kongo
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Konga
Ustrój polityczny
Konstytucja
Władza ustawodawcza
Władza wykonawcza
Władza sądownicza
Kontrola państwowa
Finanse
Samorząd terytorialny
Partie polityczne
Wybory
Polityka zagraniczna

Wikiprojekt Polityka

Jean-Claude Gakosso (ur. 25 lipca 1957 roku[1]) – kongijski polityk. Od 2015 roku minister spraw zagranicznych Konga. W latach 2002–2015 minister kultury i sztuki.

Dzieciństwo i młodość[edytuj | edytuj kod]

Gakosso urodził się 25 lipca 1957 roku, w Inkouélé, położonym w dystrykcie Gamboma w departamencie Plateaux[1]. Studiował na Université Panthéon-Sorbonne, w Paryżu we Francji[1]. Był wykładowcą i profesorem nadzwyczajnym na Université Marien Ngouabi w Brazzaville[1].

W 1983 roku ukończył dziennikarstwo na Uniwersytecie w Petersburgu[2].

Kariera polityczna[edytuj | edytuj kod]

W 1995 roku skrytykował prawo prasowe uchwalone przez Zgromadzenie Narodowe, oskarżając rząd o „działania na rzecz ograniczenia wolności prasy”[3]. Po wojnie domowej w Kongu w 1997 roku, został doradcą prezydenta Denisa Sassou-Nguesso ds. Komunikacji, Poczty i Telekomunikacji. Funkcję pełnił do 2002 roku[4].

Minister Kultury, Sztuki i Turystyki[edytuj | edytuj kod]

18 sierpnia 2002 roku został powołany w skład rządu, na stanowisko Ministra Kultury, Sztuki i Turystyki[5][6], zastąpił urzędującą minister – Mambou Aimée Gnali[7]. Jako minister, Gakosso uczestniczył w ponownym rozpaleniu płomienia w Mauzoleum Marien Ngouabi[8]. W 2005 roku uczestniczył w organizacji Panafrican Music Festival[9].

Rzecznik rządu[edytuj | edytuj kod]

Pełniąc funkcję ministra kultury, Gakosso pełnił również funkcję tymczasowego Ministra Łączności, Rzecznika Rządu i ds. Kontaktów z Parlamentem[10].

Wybory parlamentarne w 2007 roku[edytuj | edytuj kod]

W wyborach parlamentarnych w czerwcu 2007 roku, Gakosso był kandydatem Kongijskiej Partii Pracy (PCT) w okręgu Ongogni, zastąpił w tym okręgu poprzedniego kandydata – Pierre Ngolo[11]. Gakosso uzyskał elekcję do Zgromadzenia Narodowego w pierwszej turze, zdobywając 99,72% głosów[12].

Minister Kultury i Sztuki[edytuj | edytuj kod]

Po wyborach do Zgromadzenia Narodowego, utrzymał stanowisko ministra kultury i sztuki w nowym rządzie, powołanym 30 grudnia 2007 roku[13].

Wybory prezydenckie w 2009 roku[edytuj | edytuj kod]

Przed wyborami prezydenckimi w lipcu 2009 roku, Gakosso był sprawozdawcą National Initiative for Peace (INP), politycznego stowarzyszenia promującego reelekcję Sassou Nguesso[14].

Wybory parlamentarne w 2012 roku[edytuj | edytuj kod]

W wyborach parlamentarnych w 2012 roku Gakosso uzyskał reelekcję do Zgromadzenia Narodowego, jako kandydat PCT w Ongogni. Wygrał pierwszej turze uzyskując 95,26% głosów[15][16]. 25 września 2012 ponownie znalazł się w składzie rządu jako minister kultury i sztuki[17].

Minister Spraw Zagranicznych[edytuj | edytuj kod]

10 sierpnia 2015 roku Gakosso został przeniesiony ze stanowiska ministra kultury i sztuki na stanowisko ministra spraw zagranicznych[18][19][20].

3 listopada 2015 roku, w Moskwie, Gakosso spotkał się z ministrem spraw zagranicznych Rosji Siergiejem Ławrowem, gdzie potwierdzili dobre stosunki między swoimi krajami. Ławrow poparł wynik referendum konstytucyjnego z października 2015 roku[21]. Po zwycięstwie Sassou Nguesso w wyborach prezydenckich w marcu 2016 roku, 9 maja 2016 roku Gakosso wysłał list do Unii Europejskiej z prośbą o odwołanie ambasadorki UE w Kongu – Saski de Lang. Prośba była odpowiedzią na skrytykowanie przez de Lang ponownego wyboru Sassou Nguesso na urząd prezydenta[22].

25 stycznia 2017 roku wysłał listy do 16 kongijskich ambasadorów, odwołując ich z ich stanowisk[23], jednocześnie zapowiadając, że jest to efekt restrukturyzacji w polityce zagranicznej Konga. W przeciągu kilku miesięcy, Gakosso ogłosił nowych ambasadorów[24]. W marcu 2017 roku ponownie spotkał się z Siergiejem Ławrowem w celu omówienia dalszej współpracy pomiędzy państwami[25].

Po utworzeniu nowego rządu, przez premiera Anatole Collinet Makosso, 15 maja 2021 roku został ponownie powołany na stanowisko ministra spraw zagranicznych[26][27].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jean-Claude Gakosso jest żonaty z Lucinda Gakosso[28].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Site Officiel d'Information et de Conseil sur le Congo-Brazzaville [online], web.archive.org, 21 grudnia 2007 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2007-12-21].
  2. ↑ Minister of Foreign Affairs of Republic of the Congo at his Alma Mater [online], Восточный факультет СПбГУ [dostęp 2022-07-30] (ros.).
  3. ↑ CONGO-MEDIA: MUZZLING THE PRESS - Inter Press Service English News Wire | HighBeam Research [online], web.archive.org, 22 października 2012 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-22].
  4. ↑ Portrait : Jean Claude Gakosso, universitaire, culturel...et diplomate | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo [online], adiac-congo.com [dostęp 2020-06-01].
  5. ↑ Congo-Brazzaville: Le nouveau gouvernement a été mis en place [online], La Semaine Africaine (Brazzaville), 22 sierpnia 2002.
  6. ↑ Les Dépêches de Brazzaville [online], web.archive.org, 28 maja 2012 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-05-28].
  7. ↑ GNALI Aimée Mambou - Maitron [online], maitron.fr [dostęp 2020-06-01].
  8. ↑ Jean-Claude Gakosso ranime la flamme du mausolée Marien Ngouabi à Brazzaville [online], Les Dépêches de Brazzaville, 4 czerwca 2012 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-04].
  9. ↑ Festival cherche commissaire – Jeune Afrique [online], JeuneAfrique.com, 14 lutego 2005 [dostęp 2020-06-01] (fr.).
  10. ↑ Presidence de la Republique du Congo - Site officiel [online], www.presidence.cg [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-05].
  11. ↑ Législatives 2007. Jean Claude Gakosso annonce à Brazzaville sa candidature aux ressortissants du district d'Ongogni [online], Les Dépêches de Brazzaville, 26 lutego 2012 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-26].
  12. ↑ Elections législatives : les 44 élus du premier tour [online], Les Dépêches de Brazzaville, 26 lutego 2012 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-26].
  13. ↑ Panapress, Formation d'un nouveau gouvernement au Congo [online], Afrik.com, 31 grudnia 2007 [dostęp 2020-06-01] (fr.).
  14. ↑ Plusieurs personnalités proches du président Denis Sassou N'Guesso s'organisent autour du concept de la paix [online], Les Dépêches de Brazzaville, 11 marca 2012 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-11].
  15. ↑ "Liste des élus au premier tour" [online], Les Dépêches de Brazzaville, 3 grudnia 2013, s. 8 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-03].
  16. ↑ Résultats du premier tour des élections législatives 2012 [online], archive.vn, 5 grudnia 2012 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-05].
  17. ↑ "La nouvelle équipe gouvernementale rendue publique le 25 septembre" [online], Les Dépêches de Brazzaville, 19 października 2013, s. 2 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-19].
  18. ↑ Remaniement au Congo-Brazzaville : deux ministres opposés à la modification constitutionnelle exclus – Jeune Afrique [online], JeuneAfrique.com, 11 sierpnia 2015 [dostęp 2020-06-01] (fr.).
  19. ↑ Ministère des Affaires étrangères : Jean Claude Gakosso pose ses premiers pas | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo [online], adiac-congo.com [dostęp 2020-06-01].
  20. ↑ Gouvernement : dix nouveaux venus | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo [online], web.archive.org, 20 sierpnia 2015 [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2015-08-20].
  21. ↑ Des relations au beau fixe entre Moscou et Brazzaville [online], RFI, 4 listopada 2015 [dostęp 2020-06-01] (fr.).
  22. ↑ Congo seeks to expel EU ambassador: officials [online], www.yahoo.com [dostęp 2020-06-01] (ang.).
  23. ↑ Congo : pourquoi Brazzaville a rappelé 16 de ses ambassadeurs – Jeune Afrique [online], JeuneAfrique.com, 7 lutego 2017 [dostęp 2020-06-01] (fr.).
  24. ↑ Diplomatie : la vague des nouveaux ambassadeurs se poursuit | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo [online], adiac-congo.com [dostęp 2020-06-01].
  25. ↑ a b Congo-Russie : la construction de l’oléoduc Pointe-Noire-Ouesso à l’ordre du jour à Moscou | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo [online], www.adiac-congo.com [dostęp 2020-06-01].
  26. ↑ Exécutif: la composition du nouveau gouvernement | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo [online], www.adiac-congo.com [dostęp 2021-05-16].
  27. ↑ Le Congo-Brazzaville se dote d'un nouveau gouvernement [online], RFI, 16 maja 2021 [dostęp 2021-05-16] (fr.).
  28. ↑ 5ème édition de la Coupe Jean-Jacques Bouya à Tongo: Le sport et la culture pour unir la jeunesse Congolaise [online], www.lasemaineafricaine.net [dostęp 2020-06-01] [zarchiwizowane z adresu 2017-07-29].
  29. ↑ Distinction : la République reconnaît le mérite de certains acteurs de la culture | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo [online], adiac-congo.com [dostęp 2020-06-01].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jean-Claude_Gakosso&oldid=67711657”