Przejdź do zawartości

Jean-Pierre Raffarin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jean-Pierre Raffarin
Ilustracja
Jean-Pierre Raffarin (2013)
Data i miejsce urodzenia

3 sierpnia 1948
Poitiers

Premier Francji
Okres

od 6 maja 2002
do 31 maja 2005

Przynależność polityczna

UMP

Poprzednik

Lionel Jospin

Następca

Dominique de Villepin

Odznaczenia
Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja)

Jean-Pierre Raffarin (wym. [ʒɑ̃ˈpjɛ:ʀ ʀafaˈʀɛ̃]; ur. 3 sierpnia 1948 w Poitiers) – francuski prawnik i polityk, premier trzech gabinetów w okresie 2002–2005, były eurodeputowany, senator.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z rodziny o tradycjach politycznych, jego ojciec był m.in. wiceministrem rolnictwa. Jean-Pierre Raffarin studiował prawo na Université Panthéon-Assas i ekonomię w ESCP w Paryżu. Pracę zawodową rozpoczął w branży marketingowej.

W działalność publiczną zaangażował się jako zwolennik nurtu politycznego, który wyznaczał Valéry Giscard d’Estaing. Był jednym z liderów wspierającej go organizacji młodzieżowej. Przystąpił później do centrowej Partii Republikańskiej, która współtworzyła federacyjną Unię na rzecz Demokracji Francuskiej. W 1977 po raz pierwszy został radnym miejskim Poitiers, funkcję tę pełnił do 1995. W 1986 uzyskał mandat radnego regionu Poitou-Charentes, od 1988 do 2002 kierował jego radą regionalną, później przez dwa lata był jej wiceprzewodniczącym. W samorządzie zajmował też stanowisko zastępcy mera Chasseneuil-du-Poitou (1995–2001).

W latach 1989–1995 zasiadał w Parlamencie Europejskim III i IV kadencji. Wchodził w skład frakcji Europejskiej Partii Ludowej, był m.in. wiceprzewodniczącym Komisji Budżetowej[1].

W 1995 po raz pierwszy wybrano go w skład Senatu. W trakcie wyborów prezydenckich w tym samym roku poparł kandydaturę Jacques’a Chiraca. Wziął w tym samym czasie udział w powołaniu Partii Ludowej na rzecz Demokracji Francuskiej, ugrupowania działającego w ramach UDF i skupiającego zwolenników nowego prezydenta. Po zwycięstwie Jacques’a Chiraca objął stanowisko ministra ds. średniej i małej przedsiębiorczości, handlu i przemysłu morskiego w rządzie Alaina Juppé. Funkcję tę pełnił do 1997, w tym samym roku powrócił do sprawowania mandatu senatora.

W 1998 opuścił PPDF, przystąpił wówczas do Demokracji Liberalnej, która odeszła z UDF i podjęła bliższą współpracę z gaullistowskim Zgromadzeniem na rzecz Republiki.

Po reelekcji Jacques’a Chiraca w wyborach w 2002 i dymisji socjalistycznego premiera, Lionela Jospina, 6 maja 2002 Jean-Pierre Raffarin stanął na czele pierwszego swojego rządu. Współtworzył Unię na rzecz Większości Prezydenckiej (przekształconej wkrótce w Unię na rzecz Ruchu Ludowego). 17 czerwca 2002, po jej wygranej w wyborach parlamentarnych, został po raz drugi premierem.

W 2003 zaproponował reformę systemu rentowo-emerytalnego, co spowodowało falę strajków społecznych na ulicach wielkich miast. W tym samym roku był także krytykowany za uznawaną za opóźnioną reakcję władz na falę niespotykanych upałów. W 2004 UMP znacząco przegrała wybory regionalne, wkrótce też wchodząca w skład tzw. większości prezydenckiej Unia na rzecz Demokracji Francuskiej zapowiedziała wyjście z koalicji. 30 marca 2004 Jean-Pierre Raffarin sformował swój trzeci rząd, w którym odwołano ministrów obwinianych za poprzednie błędy. Podał się do dymisji po odrzuceniu w referendum projektu traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy, przeprowadzonym w dniu 29 maja 2005. Po przyjęciu tej rezygnacji na stanowisku premiera zastąpił go Dominique de Villepin.

W tym samym roku Jean-Pierre Raffarin kolejny raz został wybrany w skład Senatu, uzyskując reelekcję w 2014. W 2007 objął funkcję pierwszego wiceprzewodniczącego Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W 2008 ubiegał się o nominację swojej partii na stanowisko przewodniczącego Senatu, jednak przegrał z Gérardem Larcherem[2].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Skład rządów Jean-Pierre’a Raffarina

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy gabinet (od maja 2002 do czerwca 2002)

[edytuj | edytuj kod]

Drugi gabinet (od czerwca 2002 do marca 2004)

[edytuj | edytuj kod]

Skład ministrów pozostawał tożsamy z pierwszym gabinetem. Zmiany dotyczyły wyłącznie niższych stanowisk, odwołany został minister delegowany Renaud Donnedieu de Vabres. Nowymi ministrami delegowanymi zostali Nicole Fontaine, Noëlle Lenoir, Pierre-André Wiltzer, Claudie Haigneré, Christian Jacob i Nicole Ameline[3].

Trzeci gabinet (od marca 2004 do maja 2005)

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-13].
  2. Présidence du Sénat: Larcher bat Raffarin. lefigaro.fr, 24 września 2008. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).
  3. a b c Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve République. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2024-08-17]. (fr.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]