Jean de Lattre de Tassigny

Jean de Lattre de Tassigny
	; Jean de Lattre de Tassigny w 1946
	generał armii (za życia)
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1889 ; Mouilleron-en-Pareds
Data i miejsce śmierci	11 stycznia 1952 ; Paryż
	Przebieg służby
Lata służby	1911–1952
Siły zbrojne	Francuskie Siły Zbrojne; (III Republika); Armia Rozejmowa; Siły Wolnych Francuzów; Francuska Armia Wyzwolenia; Francuskie Siły Zbrojne; (IV Republika)
Stanowiska	dowódca 1 Armii,; szef Sztabu Generalnego, nacz. d-ca Wojsk Lądowych Unii Zachodnioeuropejskiej, Wysoki Komisarz i nacz. d-ca wojsk franc. w Indochinach
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; II wojna światowa,; I wojna indochińska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jean Joseph Marie Gabriel de Lattre de Tassigny (ur. 2 lutego 1889 w Mouilleron-en-Pareds, zm. 11 stycznia 1952 w Paryżu) – francuski wojskowy, Marszałek Francji (pośmiertnie).

Przebieg służby[edytuj | edytuj kod]

Dowódca dywizji w kampanii 1940 roku. Później generał armii Vichy; w 1941 naczelny dowódca wojsk francuskich w Tunezji. W 1942 roku dowódca dywizji we Francji kontynentalnej. Za próbę stawiania oporu wkraczającym w listopadzie 1942 roku Niemcom do strefy nieokupowanej, został aresztowany, zdegradowany i skazany na długoletnie więzienie. W 1943 roku zbiegł z więzienia. Od 1943 w siłach zbrojnych Wolnej Francji; dowódca francuskiej 1 Armii Francuskiej.

Reprezentował swój kraj przy podpisaniu w Berlinie aktu bezwarunkowej kapitulacji Niemiec. Zagroził samobójstwem, kiedy początkowo odmówiono mu prawa do podpisania dokumentu i wywieszenia francuskiej flagi (dzień wcześniej w Reims przedstawiciel Francji był tylko świadkiem podpisania „wstępnego protokołu kapitulacji”). Podpisujący akt kapitulacji w imieniu zwyciężonych Niemiec feldmarszałek Wilhelm Keitel skomentował obecność de Tassigny'ego w ten sposób, że powinien on złożyć podpis po obu stronach – składających i przyjmujących kapitulację. W końcu po protokolarnych przepychankach, pozwolono de Tassigny’emu podpisać akt kapitulacji Niemiec (jako świadek, ale również po stronie przyjmujących kapitulację). W rezultacie tych działań Francja otrzymała swoją strefę okupacyjną w Niemczech, status czwartego mocarstwa i stałe miejsce w Radzie Bezpieczeństwa ONZ.

Od 1945 szef Sztabu Generalnego. Francuski przedstawiciel w Sojuszniczej Radzie Kontroli. W 1948 mianowany naczelnym dowódcą Wojsk Lądowych Unii Zachodnioeuropejskiej^[1]; w latach 1950–1952 Wysoki Komisarz i naczelny dowódca wojsk francuskich w Indochinach. Pośmiertnie mianowany marszałkiem.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

generał brygady – 1939
generał dywizji – 1940
generał korpusu armii – 1942
generał armii – 11 listopada 1943^[2]
Marszałek Francji – 15 stycznia 1952 (pośmiertnie)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Francja[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (Grand Croix Légion d'honneur) – 1945
Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Grand Officier Légion d'honneur) – 1940
Komandor Orderu Legii Honorowej (Commandeur Légion d'honneur) – 1935
Oficer Orderu Legii Honorowej (Officier Légion d'honneur) – 1920
Kawaler Orderu Legii Honorowej (Chevalier Légion d'honneur) – 1914
Order Wyzwolenia (Ordre de la Libération) – 1944
Médaille militaire
Krzyż Wojenny 1914–1918 (Croix de Guerre 1914–1918 - trois palmes, deux étoiles de vermeil, deux étoiles en argent et une étoile en bronze) – ośmiokrotnie
Krzyż Wojenny 1939–1945 (Croix de Guerre 1939–1945 - huit palmes) – ośmiokrotnie
Krzyż Wojenny TOE (Croix de Guerre Theatres d'Operations Exterieurs - trois palmes) – trzykrotnie
Medal Zwycięstwa
Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny
Medal Kolonialny
Medal Uciekinierów z Niewoli

Zagraniczne[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Wielki Orderu Wyzwoliciela San Martina (Argentyna)
Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Grand-Cordon Ordre de Léopold, Belgia)
Krzyż Wojenny (Croix de Guerre, Belgia)
Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Czarnej (Benin)
Komandor Orderu Zasługi (Brazylia)
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej (Chile)
Krzyż Wielki Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)
Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939
Krzyż Wielki Orderu Dannebroga (Dania)
Krzyż Wielki Orderu Oranje-Nassau (Holandia)
Krzyż Wielki Orderu Kambodży (Kambodża)
Krzyż Wielki Orderu Miliona Słoni i Białego Parasola (Laos)
Wielka Wstęga Orderu Alawitów (Maroko)
Krzyż Wielki Orderu Świętego Olafa (Norwegia)
Krzyż Komandorski Orderu Virtuti Militari (Polska, 1945)^[3]
Order Krzyża Grunwaldu I klasy (Polska, 1946)^[4]
Krzyż Wielki Orderu Sławy (Tunezja)
Główny Komandor Legii Zasługi (USA)
Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę (USA)
Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Grand Cross Order of the Bath, Wielka Brytania)
Krzyż Wojskowy (Wielka Brytania)
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Republiki Wietnamu
Order Suworowa I klasy (ZSRR)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Charles Willliams: Ostatni Wielki Francuz Charles De Gaulle. Warszawa: Amber, 2007, s. 243, seria: Wielcy Historii. ISBN 9878324128051.
↑ Jean Lattre De Tassigny (De), 1038 compagnons, Compagnons - Musée de l'Ordre de la Libération [online], ordredelaliberation.fr [dostęp 2019-03-31] .
↑ M.P. z 1945 r. nr 41, poz. 103
↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 188

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jean de Lattre de Tassigny French General. [dostęp 2011-06-06].
Jean de Lattre de Tassigny. [dostęp 2011-06-06].

[1] Charles Willliams: Ostatni Wielki Francuz Charles De Gaulle. Warszawa: Amber, 2007, s. 243, seria: Wielcy Historii. ISBN 9878324128051.

[2] Jean Lattre De Tassigny (De), 1038 compagnons, Compagnons - Musée de l'Ordre de la Libération [online], ordredelaliberation.fr [dostęp 2019-03-31] .

[3] M.P. z 1945 r. nr 41, poz. 103

[4] M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 188

[1]

[2]

[3]

[4]