Jednolita ustawa o wekslach trasowanych i własnych
Jednolita ustawa o wekslach trasowanych i własnych - wzorcowa ustawa regulująca kwestie związane z wystawieniem, zbywaniem i zapłatą weksli, stanowiąca załącznik nr I do Konwencji genewskiej z dnia 7 czerwca 1930 r. w sprawie jednolitej ustawy o wekslach trasowanych i własnych. Na mocy postanowień tejże konwencji państwa - strony zobowiązane zostały do wprowadzenia ustawy wzorcowej do krajowych porządków prawnych. Jedyne dopuszczalne odstępstwa od treści ustawy jednolitej zostały wyczerpująco wymienione w załączniku nr II konwencji w postaci tzw. rezerwatów krajowych.
Językami autentycznymi są angielski i francuski (art. 3), depozytariuszem Sekretarz generalny Ligi Narodów (art. 4). Weszła w życie 1 stycznia 1934 r. zgodnie z warunkami art. 7[1].
Polska, jako sygnatariusz konwencji[2] zrealizowała jej postanowienia poprzez uchwalenie ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Convention providing a Uniform Law for Bills of Exchange and Promissory Notes. Geneva, 7 June 1930, League of Nations Treaty Series, tom 143, nr 3313, s. 257 - 315.
- ↑ Konwencja w sprawie jednolitej ustawy o wekslach trasowanych i własnych (Dz.U. 1937 nr 26 poz. 175), Oświadczenie Rządowe z 18 marca 1937 r. o przystąpieniu Polski i szeregu innych Państw do konwencji z 7 czerwca 1930 r. w sprawie jednolitej ustawy o wekslach trasowanych i własnych i o złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych powyższej konwencji (Dz.U. 1937 nr 26 poz. 176)