Piżmowiec syberyjski
| Moschus moschiferus[1] | |
| Linnaeus, 1758 | |
.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
piżmowiec syberyjski |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Piżmowiec syberyjski[3], piżmowiec[4], kabanga (Moschus moschiferus) – bezrogi gatunek ssaka kopytnego z rodziny piżmowcowatych (Moschidae) (wcześniej zaliczany był do jeleniowatych), żyjący w górskich lasach Azji.
Występowanie i biotop[edytuj | edytuj kod]
Lasy i zarośla górskie Azji środkowowschodniej.
Charakterystyka ogólna[edytuj | edytuj kod]
| Podstawowe dane | |
|---|---|
| Długość ciała | 86-100 cm |
| Wysokość w kłębie | 53-80 cm |
| Ogon (kwiat) | 4-6 cm |
| Masa ciała | 13-18 kg |
| Dojrzałość płciowa | ok. 1,5 roku |
| Okres godowy | |
| Ciąża | 185-195 dni |
| Liczba młodych w miocie |
1-2 |
| Długość życia | |
Ubarwienie żółtawobrunatne z jasnymi cętkami na tułowiu. Żywi się głównie porostami[5]. Samce mają w szczęce długie kły wystające na zewnątrz, które rosną przez całe życie i osiągają długość do 10 cm[5]. Samce mają też na brzuchu gruczoł wydzielający piżmo zwykle imitujące pot. Zapach piżma jest tak intensywny, że samice mimo słabego węchu są w stanie je wyczuć i za nim podążać. Przyrost populacji piżmowca jest powolny, ponieważ każdego roku tylko 60-70% samic ma młode.
Piżmo jest bardzo cenionym środkiem w przemyśle perfumeryjnym.
Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Populacja piżmowców syberyjskich została ograniczona na skutek polowań i zniszczenia środowiska.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Moschus moschiferus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ B. Nyambayar, H. Mix, K. Tsytsulina, Moschus moschiferus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2016-1 [dostęp 2016-08-07] (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 171. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol.).
- ↑ K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 265, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ a b Encyklopedia Gazety Wyborczej. T. 13. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 501. ISBN 83-89651-48-3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- H. Komosińska, E. Podsiadło: Ssaki kopytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.