52°37′N 38°28′E/52,616667 38,466667Jelec (miasto)
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Burmistrz |
Jewgienij Borowskich | ||||
| Powierzchnia |
71 km² | ||||
| Wysokość |
140 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2020) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+7 47467 | ||||
| Kod pocztowy |
399770-399788 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
48 | ||||
Położenie na mapie obwodu lipieckiego  | |||||
Położenie na mapie Rosji  | |||||
| 52°37′N 38°28′E/52,616667 38,466667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Portal  Rosja
| |||||
.png)
Jelec (ros. Елец) – miasto w środkowej Rosji, w obwodzie lipieckim, nad Sosną (dopływ Donu).
Przez miasto prowadzi linia kolejowa Orzeł – Lipieck. Około 102 tys. mieszkańców (2020).
Miasto jest stolicą prawosławnej eparchii jeleckiej, znajduje się w nim zabytkowy dziewiętnastowieczny sobór Wniebowstąpienia Pańskiego, zaliczany do najważniejszych dzieł Konstantina Thona[2]. W mieście rozwinął się przemysł maszynowy, spożywczy, skórzany, odzieżowy oraz materiałów budowlanych[3].
Urodził się tu Leon Trojanowski[4] (ur. 30 września 1896, zm. 26 stycznia 1934 w Warszawie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Edukacja[edytuj | edytuj kod]
W mieście znajduje się Jelecki Uniwersytet Państwowy im. I.A. Bunina[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Численность населения Российской Федерации по муниципальным образованиям на 1 января 2020 года [dostęp 2021-04-13].
- ↑ A. Nizowskij, Samyje znamienityje monastyri i chramy Rossii, Wecze, Moskwa 2000, ISBN 5-7838-0578-5, s.244-245
- ↑ Jelec, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-07-13].
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował, jako Leon II Trojanowski w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko: Leona I Trojanowskiego urodzonego 3 kwietnia 1879 roku, porucznika rezerwy piechoty, posiadającego w 1923 roku przydział do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie. Rocznik Oficerski 1923, s. 231, 492.
- ↑ Елецкий государственный университет имени И. А. Бунина. 2019. [dostęp 2021-03-06]. (ros.).
