Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1939). Po wybuchu II wojny światowej walczył we Francji w szeregach II Dywizji Strzelców Pieszych, następnie internowany w Szwajcarii. W okresie internowania studiował w filii Uniwersytetu we Fryburgu zorganizowanej w obozie internowania i w 1945 obronił na Uniwersytecie pracę doktorską z prawa. W sierpniu 1945 został mianowany szefem Polskiej Likwidacyjnej Misji Wojskowej w Paryżu. Od 1946 służył w 1 Dywizji Pancernej na terenie Niemiec. W 1947 został zdemobilizowany, objął wówczas funkcję szefa delegatury Społecznego Komitetu Pomocy Obywatelom Polskim (SKPOP) w Niemczech, z siedzibą w Quackenbruck. W 1949 powrócił do Wielkiej Brytanii. W listopadzie tegoż roku został wykładowcą prawa w prowadzonej przez środowisko emigracyjne Szkole Nauk Politycznych i Społecznych w Londynie.
Od 1951 był związany z Polskim Uniwersytetem Na Obczyźnie, m.in. w 1951 został sekretarzem, następnie profesorem PUNO. W 1959 habilitował się na podstawie pracy Legalizm Polski w świetle prawa publicznego. W kolejnych latach był dziekanem wydziału prawa, a w latach 1978-1987 rektorem. Od 1960 Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, od 1963 członkiem zarządu PTNnO, od 1964 przewodniczącym Wydziału Humanistycznego PTNnO. Z funkcji tych ustąpił w 1979.
Przez Prezydenta RP na obczyźnie został odznaczony Krzyżem Komandorskim[2] i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[3]. W 1979 otrzymał złotą odznakę honorową Koła Lwowian w Londynie (17 grudnia 1979)[4].
Rafał Habielski, Druga Wielka Emigracja 1945–1990. T. 3. Życie społeczne i kulturalne emigracji, Warszawa 1999, s. 328 (nota biograficzna autorstwa Andrzeja Friszke)
Zbigniew Andrzej Judycki Polski Uniwersytet na Obczyźnie w Londynie. Słownik biograficzny pracowników naukowych, Londyn 2008, s. 36
Wiesław Hładkiewicz, Daniel Koteluk Zapomniany legalista. Jerzy August Gawenda (1917-2000), w: Zeszyty historyczne, nr 168, wyd. Instytut Literacki, Paryż 2009
