Jerzy Jampolski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Jampolski
podpułkownik rezerwy kawalerii podpułkownik rezerwy kawalerii
Data urodzenia

21 kwietnia 1879

Data i miejsce śmierci

luty 1942
ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne w ZSRR

Jednostki

9 Pułk Ułanów Małopolskich,
20 Pułk Ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

Jerzy Maksymilian Jampolski[1] (ur. 21 kwietnia 1879, zm. w lutym 1942 w ZSRR) – polski prawnik z tytułem doktora, urzędnik, podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 21 kwietnia 1879[2]. Był synem właścicieli majątku Wasłowce koło Czerniowiec[3]. Ukończył studia z tytułem doktora praw[4]. W 1905 był praktykantem konceptowym C. K. Namiestnictwa: w c. k. starostwie powiatu żydaczowskiego (1905, 1907)[5][6][7], w c. k. starostwie powiatu drohobyckiego (1909, 1910)[8][9]. W 1911 był komisarzem w starostwie powiatu lwowskiego[10].

Po wybuchu I wojny światowej został powołany do c. i k. armii jako oficer rezerwy i 1 sierpnia 1914 wyruszył na front i bał udział w kampanii przeciw Imperium Rosyjskiemu[11]. W czerwcu 1915, jako urzędnik administracji politycznej, został przeniesiony do zarząd wojskowego w Królestwie Kongresowym[12]. Został skierowany do Miechowa, miejsca urzędowania gubernatora wojskowego lubelskiego gen. bryg. Ericha Dillera (byłego dowódcy 3 pułku ułanów w Krakowie)[12]. Przez pewien czas prowadził referat polityczny w komisariacie cywilnym gubernatorstwa[13]. Jako zastępca jeneralnego gubernatorstwa uczestniczył w konferencji 2 czerwca 1916 w Cieszynie, mającej zmienić politykę austriacką wobec Polaków na pozyskującą ich sympatie, oddelegowany przez naczelnego cywilnego komisarza Jerzego hr. Wodzickiego celem uzyskania włączenia trzech powiatów ziemi chełmskiej do gubernatorstwa[14]. Po proklamacji aktu 5 listopada i objęciu władzy nad gubernią przez gen. Stanisława Szeptyckiego pracował w komisariacie cywilnym w Lublinie i objął stanowisko komisarza rządowego w tamtejszym prezydium[15]. Pod koniec lipca 1917 uczestniczył ze strony austriackiej w konferencji austriacko-niemieckiej w zamierzeniu mającej zdecydować o przyznaniu Polaków większej autonomii, skutkującej utworzeniem Rady Regencyjnej[16]. Na początku 1918 był przewidywany do pracy w planowanym przez władze polskie ministerstwie spraw wewnętrznych, co nie zostało zrealizowane wskutek podjęcia traktatu brzeskiego[17]. W 1918, za rządów gen. Antoniego Liposzczaka w guberni, został szefem nowo otwartego biura emigracyjnego, mającego działać na rzecz reemigracji z terenów wschodnich[18]. Do 1918 formalnie był wicesekretarzem w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Austro-Węgier[4]. Kres wojny w listopadzie zastał w Lublinie[19].

Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu rotmistrza[20]. W 1919 w stopniu majora był oficerem 9 pułku ułanów i pełnił funkcję oficera łącznikowego przy armii rumuńskiej[3]. W szeregach tej jednostki uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej[21]. Został awansowany na stopień podpułkownika rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[22][23]. W 1923, 1924 był oficerem 20 pułku ułanów w Rzeszowie[24][25]. W marcu 1924 ukończył wydane w tym samym roku Wspomnienia z czasów okupacji austrjackiej w Królestwie Kongresowem, obejmujące zapis własnych przeżyć i obserwacji z okresu 1914–1918[26][19]. Był także autorem artykułu pt. Bitwa pod Rohoźną (wspomnienia uczestnika), opublikowanych w czasopiśmie „Przegląd Kawaleryjski nr 4 z 1932, opisujących walki z początku czerwca 1920[27]. W 1932 został wybrany zastępcą prezesa czytelni polskiej w Czerniowcach[28]. W 1934 jako podpułkownik rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr X w grupie oficerów pospolitego ruszenia kawalerii jako oficer stale przebywający zagranicą i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Przemyśl[29].

Podczas II wojny światowej był podpułkownikiem Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR[2]. Zmarł w lutym 1942 na obszarze ZSRR[2]. Został pochowany na cmentarzu w Buzułuku[2].

Odznaczenie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W publikacjach urzędowych zaboru austriackiego przedstawiany w języku niemieckim jako Georg Jampolski.
  2. ↑ a b c d Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 103.
  3. ↑ a b Grzegorz Romaszkan. wiki.ormianie.pl. [dostęp 2018-05-16].
  4. ↑ a b c d e Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 413.
  5. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1905. Lwów: 1905, s. 3, 53.
  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907, s. 3, 63.
  7. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 3.
  8. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 23.
  9. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 23.
  10. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 35, 73.
  11. ↑ Jampolski, Wspomnienia ↓, s. 5.
  12. ↑ a b Jampolski, Wspomnienia ↓, s. 6.
  13. ↑ Jampolski, Wspomnienia ↓, s. 11.
  14. ↑ Jampolski, Wspomnienia ↓, s. 21-24.
  15. ↑ Jampolski, Wspomnienia ↓, s. 29, 30, 31.
  16. ↑ Jampolski, Wspomnienia ↓, s. 33-35.
  17. ↑ Jampolski, Wspomnienia ↓, s. 36-39.
  18. ↑ Jampolski, Wspomnienia ↓, s. 39-42.
  19. ↑ a b Jampolski, Wspomnienia ↓, s. 43.
  20. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 42.
  21. ↑ Lista strat Kawalerzystów i Pancernych z rąk sowieckich. genoroots.com. [dostęp 2018-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-16)].
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 6940.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 617.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 640.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 575.
  26. ↑ Jerzy M Jampolski, Wspomnienia z czasów okupacji austrjackiej w Królestwie Kongersowem, Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza, 1924.
  27. ↑ J. M. Jampolski. Bitwa pod Rohoźną (wspomnienia uczestnika). „Przegląd Kawaleryjski”. Nr 4 (78), s. 355-359, 1932. 
  28. ↑ Urszula Kaczmarek: Aktywność kulturalno-oświatowa Polonii w Bułgarii, Czechosłowacji, Niemieckiej Republice Demokratycznej, Rumunii i na Węgrzech w latach 1945-1989. Poznań: UAM, 1991, s. 155.
  29. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 269, 1039.
  30. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 239.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Jampolski&oldid=71182793”