Jerzy Markowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Markowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 października 1949
Zabrze

Senator IV i V kadencji Senatu RP
Okres

od 1997
do 2005

Przynależność polityczna

Sojusz Lewicy Demokratycznej

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Jerzy Markowski (ur. 6 października 1949 w Zabrzu) – polski polityk, inżynier górnik, sekretarz stanu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu w latach 1995–1996, podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki w 1997, senator IV i V kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

W 1968 ukończył technikum górnicze i podjął pracę w kopalni, dochodząc przez kolejne szczeble do stanowiska dyrektora KWK Budryk. Był m.in. przez czternaście lat czynnym ratownikiem górniczym. W 1976 ukończył studia na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej, na tej samej uczelni obronił w 1986 doktorat w zakresie nauk technicznych. Zajmował później stanowisko prezesa firmy transportowo-logistycznej.

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

Wieloletni członek PZPR, później należał do Socjaldemokracji RP. Od 1999 działa w Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Od 20 marca 1995 do 31 grudnia 1996 pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, od lipca 1995 jednocześnie był pełnomocnikiem rządu ds. realizacji restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego. Od stycznia do października 1997 był wiceministrem gospodarki w randze podsekretarza stanu[1].

W latach 1997–2005 przez dwie kadencje pełnił mandat senatora, w 1997 został wybrany w województwie katowickim, w 2001 wybrany w okręgu gliwickim. W Senacie V kadencji przewodniczył Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. W 2005, 2007 i 2011 bez powodzenia kandydował ponownie do Senatu.

W 2004, 2009[2] i 2014[3] bezskutecznie kandydował z listy SLD-UP w wyborach do Parlamentu Europejskiego. W 2023 wystartował kolejny raz do Senatu jako bezpartyjny kandydat z ramienia własnego komitetu, również nie uzyskując wówczas mandatu[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 1995 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[5].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Ewą, ma dwoje dzieci (Bartosza i Magdalenę).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. 2 kadencja, 114 posiedzenie, 1 dzień. sejm.gov.pl, 27 sierpnia 1997. [dostęp 2021-07-26].
  2. Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2021-07-26].
  3. Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2021-07-26].
  4. Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-19].
  5. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 stycznia 1995 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1995 r. nr 15, poz. 175).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]