Jerzy Uszycki

Jerzy Oktawiusz Uszycki
Jurski, Ort
	podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	26 marca 1893 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	22 maja 1961 ; USA
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Armia Krajowa
Formacja	Korpus Ochrony Pogranicza
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Jerzy Oktawiusz Uszycki, ps. „Jurski”, „Ort” (ur. 26 marca 1893 w Warszawie, zm. 22 maja 1961 w USA) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego, członek Polskiej Organizacji Wojskowej, dowódca Wojsk Łączności Sił Zbrojnych w Kraju.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 26 marca 1893 w Warszawie, w rodzinie Bronisława i Leokadii z Michałowskich^[1]. W kwietniu 1933 został przeniesiony z Szefostwa Łączności Ministerstwa Spraw Wojskowych do Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu na stanowisko dowódcy batalionu podchorążych rezerwy^[2]. 27 czerwca 1935 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 8. lokatą w korpusie oficerów łączności^[3]^[4]. W marcu 1939 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisku referenta łączności inspektora armii „na odcinku Łódź” gen. dyw. Juliusza Rómmla^[5]. Następnie został przeniesiony do Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko szefa łączności. W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą łączności Grupy Operacyjnej gen. Kruszewskiego^[6]. W maju 1942 został dowódcą Wojsk Łączności Sił Zbrojnych w Kraju. Równocześnie pełnił funkcję zastępcy szefa Oddziału V Komendy Głównej Armii Krajowej do spraw łączności technicznej^[7]. Publikował w konspiracyjnym miesięczniku „Insurekcja”^[8]. Jako dowódca Wojsk Łączności SZ w Kraju wziął udział w powstaniu warszawskim^[9]. Po kapitulacji dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Stalagu X B Sandbostel^[1].

Zmarł 22 maja 1961. Został pochowany w Stanach Zjednoczonych. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 236-6-25,26), gdzie została pochowana Maria z Orthów Uszycka (zm. 5 lipca 1956)^[10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 11688^[11]
Krzyż Niepodległości (28 grudnia 1933)^[12]
Krzyż Walecznych („za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku”)
Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[13]^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Powstańcze biogramy ↓.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 86.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 72.
↑ ^a ^b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 263.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 417.
↑ Głowacki 1986 ↓, s. 351.
↑ Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 169.
↑ Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 202.
↑ Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 323-324, 338, 344, foto. 118.
↑ Cmentarz Stare Powązki: OKTAWJAN MICHAŁOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-23] .
↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 524 .
↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296).
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1055-X.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Jerzy Uszycki. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-05-21].

[CITEREFPowstańcze_biogramy-1] Powstańcze biogramy ↓.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_5_z_11_kwietnia_1933_roku,_s._86-2] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 86.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_9_z_28_czerwca_1935_roku,_s._72-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 72.

[CITEREFRybkaStepan2006263-4] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 263.

[CITEREFRybkaStepan2006417-5] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 417.

[CITEREFGłowacki1986351-6] Głowacki 1986 ↓, s. 351.

[CITEREFNey-Krwawicz1990169-7] Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 169.

[CITEREFNey-Krwawicz1990202-8] Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 202.

[CITEREFNey-Krwawicz1990323-324,_338,_344,_foto._118-9] Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 323-324, 338, 344, foto. 118.

[10] Cmentarz Stare Powązki: OKTAWJAN MICHAŁOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-23] .

[11] ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 524 .

[12] M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296).

[:0-13] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]