Jessie Tarbox Beals
 Jessie Tarbox Beals, 1905 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
fotografka, fotoreporterka, fotografka nocna |
Jessie Tarbox Beals z domu Tarbox (ur. 23 grudnia 1870 w Hamilton w Kanadzie, zm. 30 maja 1942 w Nowym Jorku) – fotografka, fotoreporterka i pierwsza fotografka nocna. Zasłynęła fotografiami reportażowymi ze światowej Światowej Wystawy w Saint Louis w 1904 oraz pejzaży np. z Greenwich Village[1].
Dzieciństwo i edukacja[edytuj | edytuj kod]
Była najmłodszym dzieckiem Johna Nathaniela Tarboxa i Marie Antoinette Bassett. John Tarbox był producentem maszyn do szycia. Odkąd wszedł w partnerstwo z największą firmą w tej dziedzinie, bardzo szybko podniósł poziom życia rodziny. Gdy Jessie miała 7 lat, jej ojciec z powodu nieumiejętnych inwestycji stracił wszystkie oszczędności i poparł w alkoholizm. Opuścił dom pod naciskiem żony, która sprzedała część rodzinnych posiadłości, aby utrzymać rodzinę[1].
Beals była bardzo zdolną i inteligentną dziewczynką i dobrze się uczyła w szkole[1]. W wieku 14 lat została przyjęta do Collegiate Institute of Ontario, a w wieku 17 lat otrzymała świadectwo ukończenia szkoły. Beals zaczęła uczyć w jednoklasowej szkole w Williamsburgu w stanie Massachusetts, gdzie w tym czasie mieszkał również jej brat Paul. W 1888[1] w konkursie magazynu „Youth's Companion” wygrała aparat fotograficzny[2]. Był mały i bardzo prosty, ale Beals zaczęła go używać do fotografowania uczniów, uczennic i otoczenia szkoły. Wkrótce zdecydowała się na zakup lepszego aparatu Kodak i założyła pierwsze studio fotograficzne w Williamsburgu[3].
Kariera fotograficzna[edytuj | edytuj kod]
W 1893 Beals zaczęła pracować w szkole w Greenfield w stanie Massachusetts, dzięki czemu odwiedziła Światową Wystawę Kolumbijską w Chicago. Na wystawie Beals spotkała Francesa Benjamina Johnstona i Gertrude Käsebier dzięki którym rozwinęła zainteresowanie fotografią i podróżami[1].
W 1897 Beals poślubiła Alfreda Tennysona Bealsa, absolwenta Amherst i mechanika fabrycznego[1].
W 1899 Beals otrzymała pierwsze profesjonalne zlecenie. „The Boston Post” poprosił ją o sfotografowanie więzienia stanowego Massachusetts. Beals nauczyła męża podstaw fotografii. W 1900 jako para zaczęli pracować jako fotografowie wędrowni. Alfred był asystentem Beals. W 1900 Beals otrzymała również pierwszą nagrodę za zdjęcia w „Windham County Reformer”[1].
W 1901 fundusze Bealsów wyczerpały się. Przenieśli się do Buffalo w stanie Nowy Jork. Jeszcze w tym roku Beals została zatrudniona jako fotografka w redakcjach „Buffalo Inquirer” i „The Buffalo Courier”[1]. Stała się pierwszą kobietą fotoreporterką. Była dobrze oceniana przez gazety i społeczność Buffalo. Pracowała w takim charakterze do 1904, kiedy wyjechała robić zdjęcia na Światowe Targi[1][4].
Fotoreportaż był ryzykowną i wymagającą fizycznie pracą. Niemniej Beals wykonywała zdjęcia w sukienkach do kostek i dużych kapeluszach, z użyciem kamery ze szklanej płyty o wymiarach 8 na 10 cali ważącej około 25kg[4]. Podczas procesu o morderstwo Edwina L. Burdicka w Buffalo Beals złamała zasadę, która zabraniała robienia zdjęć procesów sądowych: wspięła się do okna i zrobiła zdjęcie sali sądowej[4][5].
W 1904 Beals została wysłana na otwarcie Louisiana Purchase Exposition w St. Louis w stanie Missouri. Tam przekonała urzędników, by wydali pozwolenie na wejście na ekspozycję mimo że spóźniła się na wystawę. Wspięła się po drabinie i wskoczyła do balonu na ogrzane powietrze, by zrobić zdjęcia[6]. Była bardzo zainteresowana rdzenną ludnością Ameryki, co zaowocowało wieloma zdjęciami, które nie pasowały do dominującej narracji o postępie rasowym i rozwoju cywilizacyjnym[7]. Stała się oficjalną fotografką Targów na zlecenie „New York Herald”, „Leslie's Weekly” i „Tribune”, a także działu reklamy targów, robiąc ponad 3500 fotografii i 45 000 odbitek z wydarzenia[6][8].
Oprócz fotografowania różnych eksponatów na targach Beals zrobiła również zdjęcie prezydenta Theodore'a Roosevelta. To spotkanie przyniosło jej specjalną przepustkę do sfotografowania Roosevelta i Rough Riders na ich zjeździe w San Antonio w Teksasie w 1905[3].
Studio na szóstej alei[edytuj | edytuj kod]
W 1905 Beals otworzyła własne studio na Szóstej Alei w Nowym Jorku. Wykonywała różne zlecenia: od zdjęć z wyścigów samochodowych i portretów osób z towarzystwa po szeroko znane zdjęcia Bohemian Greenwich Village i nowojorskich slumsów[9]. Z biegiem lat Beals sfotografowała także kilku prezydentów i celebrytów, w tym prezydentów Coolidge'a, Hoovera i Tafta, poza tym Marka Twaina, Ednę St. Vincent Millay i Emily Post[10].
Gdy kariera Bealsa kwitła, jej małżeństwo powoli się rozpadało. W 1911 Beals urodziła córkę, Nanette Tarbox Beals, najprawdopodobniej z innego związku[6]. Beals opuściła męża w 1917[3].
Studio i galeria w Greenwich Village[edytuj | edytuj kod]
Beals przeprowadziła się do Greenwich Village, gdzie w 1920 otworzyła nowe studio fotograficzne i galerię. Przez kilka lat jednocześnie pracowała i sprawowała opiekę nad córką Nanette, która cierpiała na reumatoidalne zapalenie stawów i była często hospitalizowana. Beals ostatecznie zdecydowała się wysyłać Nanette na różne obozy i do prywatnych internatów. Później córka zamieszkała na wpół na stałe z jednym ze starych przyjaciół Beals[3].
Późniejsze lata[edytuj | edytuj kod]
Wraz ze wzrostem liczby fotografek w latach 20. XX w. Beals skupiła się na wygłaszaniu publicznych przemówień. Wyspecjalizowała się w fotografowaniu podmiejskich ogrodów i posiadłości bogatych mieszkańców Wschodniego Wybrzeża[2].
W 1928 przeniosła się z Nanette do Kalifornii, gdzie fotografowała hollywoodzkie posiadłości. W 1933 Wielki Kryzys sprowadził je z powrotem do Greenwich Village, gdzie Beals mieszkała i pracowała[3].
Z powodu lat wystawnego życia i kryzysu gospodarczego Beals stopniowo popadała w biedę. Zmarła w szpitalu Bellevue[2].
Jej fotografie i odbitki zdjęć znajdują się w zbiorach Biblioteki Kongresu, Uniwersytetu Harvarda, Nowojorskiego Towarzystwa Historycznego oraz Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej[1][3]. W 1982 Nanette Beals Brainerd przekazała dokumenty i zdjęcia matki Bibliotece Schlesingera w Radcliffe[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Women Photojournalists: Jessie Tarbox Beals - Biographical Essay(Prints and Photographs Reading Room, Library of Congress) [online], loc.gov [dostęp 2022-10-18].
- ↑ a b c JESSIE BEALS DIES; :[ PHoTo H ERi_7I i; One of First Women' to Take Photos for Press Snapped 4' Presidents During Career, „The New York Times”, 31 maja 1942, ISSN 0362-4331 [dostęp 2022-10-18] (ang.).
- ↑ a b c d e f Jo Bell, Niezwykłe. 366 kobiet, które zmieniły bieg historii, wyd. 1, Kraków: Znak Koncept, 2022, s. 285, ISBN 978-83-240-8453-1, OCLC 1310310395 [dostęp 2022-12-01].
- ↑ a b c The Buffalo Enquirer 23 Mar 1904, page 6 [online], Newspapers.com [dostęp 2022-10-19] (ang.).
- ↑ The Baltimore Sun 23 Feb 1997, page Page 56 [online], Newspapers.com [dostęp 2022-10-19] (ang.).
- ↑ a b c Sonia Alland, Alexander Alland jr., Crisis and Commitment, 23 kwietnia 2014, DOI: 10.4324/9781315080161 [dostęp 2022-10-19].
- ↑ Danika Medak-Saltzman, Transnational Indigenous Exchange: Rethinking Global Interactions of Indigenous Peoples at the 1904 St. Louis Exposition, „American Quarterly”, 62 (3), 2010, s. 591–615, ISSN 0003-0678 [dostęp 2022-11-17].
- ↑ Carleton Beals, Red Star South, „Current History”, 49 (4), 1938, s. 27–30, DOI: 10.1525/curh.1938.49.4.27, ISSN 0011-3530 [dostęp 2022-10-19].
- ↑ CBS News/New York Times Monthly Poll, January 1993 [online], ICPSR Data Holdings, 10 marca 1994 [dostęp 2022-10-19].
- ↑ New York Times New York City Poll, January 2003 [online], ICPSR Data Holdings, 16 maja 2003 [dostęp 2022-10-19].
- ↑ Nicole C. Nelson i inni, Mapping the discursive dimensions of the reproducibility crisis: A mixed methods analysis, „PLOS One”, 16 (7), 2021, e0254090, DOI: 10.1371/journal.pone.0254090, ISSN 1932-6203 [dostęp 2022-10-20].