Jezioro Mikorzyńskie
52°20′55″N 18°18′12″E/52,348611 18,303333 Widok na wschodni brzeg Jeziora Mikorzyńskiego | |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowości nadbrzeżne | |
| Region | |
| Wyspy |
Wyspa Klary (Wyspa Zakochanych) |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
2,51 km² |
| Wymiary • max długość • max szerokość |
|
| Głębokość • średnia • maksymalna |
|
| Objętość |
0,029 km³ |
| Hydrologia | |
| Rodzaj jeziora | |
Położenie na mapie gminy Ślesin  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu konińskiego  | |
| 52°20′55″N 18°18′12″E/52,348611 18,303333
| |
Jezioro Mikorzyńskie[1] – jezioro polodowcowe typu rynnowego w Polsce, położone w województwie wielkopolskim, w powiecie konińskim, w gminie Ślesin, na obszarze Pojezierza Żnińsko-Mogileńskiego[2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Jezioro o znacznym wydłużeniu z południa na północ i dobrze rozwiniętej linii brzegowej. Od północy połączone jest z Jeziorem Ślesińskim, od południa z Jeziorem Pątnowskim.
Wchodzi w skład ciągu jezior rynnowych (tzw. rynna goplańska) stanowiących ślad cyrkulacji wód w podłożu lodowca. Nad jego brzegami znajdują się Ślesin, Mikorzyn, Wąsosze, Półwiosek Stary, Lubomyśle. Od lat 50. jezioro to jest częścią 32-kilometrowego Kanału Ślesińskiego[3]. Jezioro stało się główną atrakcją turystyczną tego obszaru z licznymi ośrodkami wypoczynkowymi. Do wód akwenu dostają się wody ciepłownicze z niedalekich elektrowni w Koninie co sprawia, że temperatura wody jest podwyższona, latem często oscyluje wokół 25 °C.
W południowo-wschodniej części na odcinku 1750 m znajduje się grobla oraz żelbetonowa ściana. Umocnienia te są końcowymi elementami kanału zrzutowego elektrowni konińskich. Dno opada stromą skarpą tworząc 5 wyraźnych zagłębień w akwenie, w środkowej części osiągając największe głębokości. Jest to najgłębsze jezioro spośród jezior konińskich. Pod względem rybackim jezioro typu leszczowego. Występują tu leszcze, krąpie, ukleje, okonie, sandacze, płocie, jazgarze, cierniki, liny i węgorze. Dobre warunki do tarła, żerowania i wzrostu ryb ze względu na dużo roślinności zanurzonej.
Wokół jeziora, zwłaszcza po wschodniej części, duże powierzchnie stanowią lasy mieszane. Atrakcję turystyczną stanowią stare parki podworskie między innymi w Wąsoszach i Piotrkowicach.
W południowej części jeziora znajduje się wyspa Klary zwana też wyspą Zakochanych. Nazwa wyspy związana jest z miejscową legendą[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 213, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Regiony fizycznogeograficzne Polski po zmianach w 2018 r. [online], warmaz.pl, 2018 (pol.).
- ↑ Opis śródlądowych dróg wodnych oraz ich parametry eksploatacyjne. [dostęp 2009-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-17)]. (pol.).
- ↑ Jacek Wojciechowski: Mikorzyn. [dostęp 2009-10-04]. (pol.).