Jeļena Ostapenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jeļena Ostapenko
Ilustracja
Państwo

 Łotwa

Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1997
Ryga

Wzrost

177 cm

Gra

praworęczna, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

23 kwietnia 2012

Zakończenie kariery

aktywna

Trener

Stanislav Khmarsky

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

8 WTA, 7 ITF

Najwyżej w rankingu

5 (19 marca 2018)

Australian Open

QF (2023)

Roland Garros

W (2017)

Wimbledon

SF (2018)

US Open

QF (2023)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

7 WTA, 8 ITF

Najwyżej w rankingu

7 (12 września 2022)

Australian Open

F (2024)

Roland Garros

SF (2022)

Wimbledon

SF (2022)

US Open

QF (2019)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Drużyna mieszana
Igrzyska olimpijskie młodzieży
brąz Nankin 2014 gra podwójna
Reprezentacja  Łotwa
Olimpijski festiwal młodzieży Europy
złoto Trabzon 2011 gra pojedyncza

Jeļena Ostapenko (ukr. Олена Євгенівна Остапенко – Ołena Jewheniwna Ostapenko), znana także jako Aļona Ostapenko[1] (ur. 8 czerwca 1997 w Rydze) – łotewska tenisistka ukraińskiego pochodzenia, triumfatorka French Open 2017 w grze pojedynczej, finalistka Australian Open 2024 w grze podwójnej i Wimbledonu 2019 w mikście.

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

2012–2014[edytuj | edytuj kod]

W zawodach rangi ITF w Tallinnie w roku 2012 po raz pierwszy przeszła przez kwalifikacje i wygrała jeden mecz w turnieju głównym.

Jeszcze w tym samym sezonie zdobyła pierwszy tytuł (w Sztokholmie).

Dwa lata później wygrała juniorski Wimbledon w grze pojedynczej oraz została brązową medalistką Igrzysk Olimpijskich Młodzieży w Nankinie.

9 września 2014 zadebiutowała w głównej drabince turnieju WTA podczas Tashkent Open 2014, odpadając w drugiej rundzie. W tym samym roku wygrała trzy singlowe i dwa deblowe turnieje rangi ITF.

2015[edytuj | edytuj kod]

Na przełomie czerwca i lipca wystąpiła w wielkoszlemowym Wimbledonie. W meczu pierwszej rundy pokonała Carlę Suárez Navarro 6:2, 6:0. Przegrała z Francuzką Mladenovic. Odpadła na tym samym etapie w ostatnim wielkoszlemowym turnieju sezonu US Open, ulegając Sarze Errani w trzech setach. Dotarła również do finału rozgrywek w Québecu, w finale przegrywając z Anniką Beck 2:6, 2:6. Awans do finału sprawił, że Ostapenko zadebiutowała w czołowej setce rankingu. Ostatecznie zakończyła sezon plasując się na 79 miejscu. W tym sezonie w rozgrywkach rangi ITF zwyciężyła w jednym singlowym i w dwóch deblowych turniejach.

2016[edytuj | edytuj kod]

W lutym po raz pierwszy w karierze awansowała do finału turnieju rangi WTA Premier 5 w Dosze. W finale lepsza od Łotyszki okazała się Carla Suárez Navarro, triumfując 1:6, 6:4, 6:4. Tak dobry wynik sprawił, że Ostapenko zadebiutowała w czołowej 50 rankingu WTA. Kolejne sukcesy odniosła w katowickim Spodku, gdzie doszła do półfinału turnieju rangi WTA InternationalKatowice Open. Przegrała z Włoszką Camilą Giorgi 4:6, 3:6.

W maju wystąpiła w Madrycie podczas Mutua Madrid Open. Zaliczyła udany występ, docierając do trzeciej rundy, gdzie z turnieju wyeliminowała ją późniejsza triumfatorka French Open – Garbine Muguruza.

Doszła również do dwóch ćwierćfinałów turniejów WTA w Birmingham i Florianópolis. Reprezentowała Łotwę na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Rio de Janeiro. Z turniejem pożegnała się w pierwszej rundzie, ulegając mistrzyni wielkoszlemowej Samancie Stosur 6:1, 3:6, 2:6.

2017[edytuj | edytuj kod]

Sezon rozpoczęła od półfinału turnieju w Auckland. Na Australian Open odpadła w trzeciej rundzie, przegrywając z Karolíną Plíškovą 6:4, 0:6, 8:10. W lutym wygrała turniej deblowy w Petersburgu w parze z Alicją Rosolską. W kwietniu natomiast triumfowała w Stuttgarcie razem z Raquel Atawo.

Sezon na kortach ziemnych rozpoczęła od finału WTA Premier w Charleston. W drodze do meczu o tytuł pokonała m.in. Caroline Wozniacki. Ostatecznie jednak uległa Rosjance Kasatkinie 3:6, 1:6. W turnieju rangi WTA International w Pradze doszła do półfinału, ponownie pokonując Wozniacki w rundzie drugiej. Na przełomie maja i czerwca nastąpił przełom w jej singlowej karierze. Dotarła do finału French Open pokonując kolejno: Chirico, złotą medalistkę olimpijską Puig, Curenko, Stosur, Wozniacki oraz Bacsinszky. W finale zwyciężyła z rozstawioną z numerem trzecim Simoną Halep 4:6, 6:4, 6:3. Została pierwszym nierozstawionym zdobywcą paryskiego tytułu od czasu Gustavo Kuertena.

Podczas Wimbledonu zaprezentowała się równie dobrze, osiągając ćwierćfinał. W czwartej rundzie była lepsza od Eliny Switoliny 6:3, 7:6(6). W spotkaniu o półfinał przegrała z późniejszą finalistką zawodów, Amerykanką Venus Williams.

Na US Open 2017 dotarła do trzeciej rundy, ulegając Darii Kasatkinie. W przedostatnim tygodniu września sięgnęła po drugi tytuł w karierze. W finale turnieju WTA International w Seulu była lepsza od Beatriz Haddad Mai wynikiem 6:7(5), 6:1, 6:4. Zaliczyła udany występ Wuhan oraz w Pekinie, osiągając dwa półfinały, w których poniosła porażkę kolejno z Ashleigh Barty i Simoną Halep. Sezon zwieńczyła awansem do WTA Finals w Singapurze. Nie udało jej się wyjść z grupy. Pokonała Karolíne Plíškovą i przegrała z Garbiñe Muguruzą oraz Venus Williams. Rok zakończyła na 7. pozycji rankingowej.

2018[edytuj | edytuj kod]

Ponownie doszła do trzeciej rundy Australian Open, odnosząc porażkę z Anett Kontaveit 3:6, 6:1, 3:6. Wygrała turniej deblowy w Dosze w parze Gabrielą Dabrowski. W marcu osiągnęła finał Miami Open, przegrywając z zeszłoroczną mistrzynią US Open, Sloane Stephens 6:7(5), 1:6. Dotarła do ćwierćfinałów w Petersburgu, Stuttgarcie, Rzymie oraz w Eastbourne. Do French Open przystąpiła jako obrończyni tytułu. Niespodziewanie musiała uznać wyższość Katerynie Baindl 5:7, 3:6 już w pierwszej rundzie.

W lipcu, awansowała do półfinału Wimbledonu, gdzie wynikiem 3:6, 3:6 uległa późniejszej mistrzyni turnieju Angelique Kerber. Końcówka sezonu nie należała do najbardziej udanych. Na US Open dotarła do trzeciej rundy, ulegając Marii Szarapowej. Również szybko pożegnała się z turniejami rozgrywanymi w Azji. Sezon zakończyła jako 22. rakieta świata.

2019[edytuj | edytuj kod]

Sezon zaczęła od trzech porażek z rzędu. Pierwsze zwycięstwo odnotowała w Petersburgu, wygrywając z Kristiną Mladenovic. Przez kilka miesięcy nie była w stanie wygrać przynajmniej dwóch meczów z rzędu. W kwietniu w turnieju rozgrywanym w Charleston dotarła do trzeciej rundy, ulegając Madison Keys 5:7, 2:6. W następnych turniejach na kortach ziemnych, zwyciężyła tylko jedno spotkanie z sześciu rozegranych. W pierwszym turnieju na trawie dotarła do ćwierćfinału w Birmingham, gdzie po niewykorzystaniu piłek meczowych musiała uznać wyższość Petrze Martić. W trzeciej rundzie turnieju w Eastbourne poddała mecz w drugim secie spotkania przeciwko Jekatierinie Aleksandrowej. Porażka w pierwszej rundzie Wimbledonu sprawiła, że Ostapenko spadła na odległą, 83. pozycję w rankingu WTA.

Ostapenko dotarła do dwóch finałów deblowych: w Jurmale w parze z Galiną Woskobojewą oraz w Pekinie z Dajaną Jastremśką.

Końcówka sezonu obfitowała w same sukcesy. Ostapenko dotarła do finału turnieju rangi WTA International w Linz, przegrywając z 3:6, 6:1, 2:6 z piętnastoletnią Coco Gauff. Zakończyła rok zwycięstwem w turnieju tej samej rangi w Luksemburgu. W finale pokonała Julię Görges 6:4, 6:1. Zwycięstwo przypieczętowało jej trzeci tytuł w karierze. Awansowała na 44. miejsce w rankingu, kończąc sezon w czołowej 50.

Historia występów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji

     A, brak startu

     NH, turniej nie odbył się

Występy w grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Turniej 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A 1R 3R 3R 1R 2R 1R 3R QF 3R 0 / 9 13 – 9
French Open A A A Q1 1R W 1R 1R 3R 1R 2R 2R 1 / 8 11 – 7
Wimbledon A A A 2R 1R QF SF 1R NH 3R 4R 2R 0 / 8 16 – 8
US Open A A A 2R 1R 3R 3R 3R A A 1R QF 0 / 7 11 – 7
Ranking na koniec roku 892 672 308 79 43 7 22 44 44 28 18 13 1 / 32 51 – 31

Występy w grze podwójnej[edytuj | edytuj kod]

Turniej 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A 1R 1R 1R 2R QF 3R 2R 1R F 0 / 9 12 – 9
French Open A A A A 1R 1R 1R QF 3R 3R SF 2R 0 / 8 11 – 8
Wimbledon A A A A 3R 1R 3R 1R NH 2R SF 1R 0 / 7 9 – 5
US Open A A A A 2R 1R 1R QF A A 3R 2R 0 / 6 7 – 6
Ranking na koniec roku 934 409 452 152 101 42 38 22 19 23 14 36 0 / 30 39 – 28

Występy w grze mieszanej[edytuj | edytuj kod]

Turniej 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A A A A A 2R 1R A QF A 0 / 3 3 – 2
French Open A A A A A 1R 1R A NH A A 1R 0 / 3 0 – 3
Wimbledon A A A A SF A A F NH A QF A 0 / 3 11 – 3
US Open A A A A 1R 2R A A NH A QF A 0 / 3 3 – 3
0 / 12 17 – 11

Finały turniejów WTA[edytuj | edytuj kod]

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
2009

2020
WTA Premier Mandatory
WTA Premier 5
WTA Premier
WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)
od
2021
WTA 1000 (obowiązkowe)
WTA 1000 (nieobowiązkowe)
WTA 500
WTA 250
WTA 125

Gra pojedyncza 16 (8–8)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Finalistka 1. 20 września 2015 Québec Dywanowa (hala) Niemcy Annika Beck 2:6, 2:6
Finalistka 2. 27 lutego 2016 Doha Twarda Hiszpania Carla Suárez Navarro 6:1, 4:6, 4:6
Finalistka 3. 9 kwietnia 2017 Charleston Ceglana Rosja Darja Kasatkina 3:6, 1:6
Zwyciężczyni 1. 10 czerwca 2017 French Open Ceglana Rumunia Simona Halep 4:6, 6:4, 6:3
Zwyciężczyni 2. 24 września 2017 Seul Twarda Brazylia Beatriz Haddad Maia 6:7(5), 6:1, 6:4
Finalistka 4. 31 marca 2018 Miami Twarda Stany Zjednoczone Sloane Stephens 6:7(5), 1:6
Finalistka 5. 13 października 2019 Linz Twarda (hala) Stany Zjednoczone Coco Gauff 3:6, 6:1, 2:6
Zwyciężczyni 3. 20 października 2019 Luksemburg Twarda (hala) Niemcy Julia Görges 6:4, 6:1
Zwyciężczyni 4. 26 czerwca 2021 Eastbourne Trawiasta Estonia Anett Kontaveit 6:3, 6:3
Finalistka 6. 19 września 2021 Luksemburg Twarda (hala) Dania Clara Tauson 3:6, 6:4, 4:6
Zwyciężczyni 5. 19 lutego 2022 Dubaj Twarda Rosja Wieronika Kudiermietowa 6:0, 6:4
Finalistka 7. 25 czerwca 2022 Eastbourne Trawiasta Czechy Petra Kvitová 3:6, 2:6
Finalistka 8. 25 września 2022 Seul Twarda Jekatierina Aleksandrowa 6:7(4), 0:6
Zwyciężczyni 6. 25 czerwca 2023 Birmingham Trawiasta Czechy Barbora Krejčíková 7:6(8), 6:4
Zwyciężczyni 7. 13 stycznia 2024 Adelaide Twarda Darja Kasatkina 6:3, 6:2
Zwyciężczyni 8. 4 lutego 2024 Linz Twarda (hala) Jekatierina Aleksandrowa 6:2, 6:3

Gra podwójna 15 (7–8)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 5 lutego 2017 Petersburg Twarda (hala) Polska Alicja Rosolska Chorwacja Darija Jurak
Szwajcaria Xenia Knoll
3:6, 6:2, 10–5
Zwyciężczyni 2. 30 kwietnia 2017 Stuttgart Ceglana (hala) Stany Zjednoczone Raquel Atawo Stany Zjednoczone Abigail Spears
Słowenia Katarina Srebotnik
6:4, 6:4
Zwyciężczyni 3. 18 lutego 2018 Doha Twarda Kanada Gabriela Dabrowski Słowenia Andreja Klepač
Hiszpania María José Martínez Sánchez
6:3, 6:3
Finalistka 1. 28 lipca 2019 Jurmała Ceglana Kazachstan Galina Woskobojewa Kanada Sharon Fichman
Serbia Nina Stojanović
6:2, 6:7(1), 6–10
Finalistka 2. 6 października 2019 Pekin Ceglana Ukraina Dajana Jastremśka Stany Zjednoczone Sofia Kenin
Stany Zjednoczone Bethanie Mattek-Sands
3:6, 7:6(5), 7–10
Finalistka 3. 28 lutego 2020 Doha Twarda Kanada Gabriela Dabrowski Hsieh Su-wei
Czechy Barbora Strýcová
2:6, 7:5, 2–10
Finalistka 4. 5 marca 2021 Doha Twarda Rumunia Monica Niculescu Stany Zjednoczone Nicole Melichar
Holandia Demi Schuurs
2:6, 6:2, 8–10
Zwyciężczyni 4. 23 października 2021 Moskwa Twarda Czechy Kateřina Siniaková Ukraina Nadija Kiczenok
Rumunia Raluca Olaru
6:2, 4:6, 10–8
Finalistka 5. 19 lutego 2022 Dubaj Twarda Ukraina Ludmyła Kiczenok Rosja Wieronika Kudiermietowa
Belgia Elise Mertens
1:6, 3:6
Zwyciężczyni 5. 19 czerwca 2022 Birmingham Trawiasta Ukraina Ludmyła Kiczenok Belgia Elise Mertens
Zhang Shuai
walkower
Finalistka 6. 25 czerwca 2022 Eastbourne Trawiasta Ukraina Ludmyła Kiczenok Serbia Aleksandra Krunić
Polska Magda Linette
walkower
Zwyciężczyni 6. 20 sierpnia 2022 Cincinnati Twarda Ukraina Ludmyła Kiczenok Stany Zjednoczone Nicole Melichar-Martinez
Australia Ellen Perez
7:6(5), 6:3
Finalistka 7. 17 lutego 2023 Doha Twarda Ukraina Ludmyła Kiczenok Stany Zjednoczone Coco Gauff
Stany Zjednoczone Jessica Pegula
4:6, 6:2, 7–10
Zwyciężczyni 7. 7 stycznia 2024 Brisbane Twarda Ukraina Ludmyła Kiczenok Belgia Greet Minnen
Wielka Brytania Heather Watson
7:5, 6:2
Finalistka 8. 28 stycznia 2024 Australian Open Twarda Ukraina Ludmyła Kiczenok Hsieh Su-wei
Belgia Elise Mertens
1:6, 5:7

Gra mieszana 1 (0–1)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalistka 1. 14 lipca 2019 Wimbledon Trawiasta Szwecja Robert Lindstedt Latisha Chan
Chorwacja Ivan Dodig
2:6, 3:6

Występy w Turnieju Mistrzyń[edytuj | edytuj kod]

W grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Rok Rezultat Przeciwniczka Wynik
2017 Faza grupowa Hiszpania Garbiñe Muguruza
Stany Zjednoczone Venus Williams
Czechy Karolína Plíšková
3:6, 4:6
5:7, 7:6(3), 5:7
6:3, 6:1

W grze podwójnej[edytuj | edytuj kod]

Rok Rezultat Partnerka Przeciwniczki Wynik
2022 Półfinał Ukraina Ludmyła Kiczenok Czechy Barbora Krejčíková
Czechy Kateřina Siniaková
6:7(5), 2:6

Występy w Turnieju WTA Elite Trophy[edytuj | edytuj kod]

W grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Rok Rezultat Przeciwniczka Wynik
2018 Wycofanie zrezygnowała ze startu mimo kwalifikacji
2023 Faza grupowa Chorwacja Donna Vekić
Zheng Qinwen
4:6, 6:4, 6:1
4:6, 6:1, 2:6

Wygrane turnieje rangi ITF[edytuj | edytuj kod]

turnieje z pulą nagród 100 000 $
turnieje z pulą nagród 75 000 $
turnieje z pulą nagród 50 000 $
turnieje z pulą nagród 25 000 $
turnieje z pulą nagród 15 000 $
turnieje z pulą nagród 10 000 $

Gra pojedyncza[edytuj | edytuj kod]

Data Turniej ($) Naw. Finalistka Wynik
1. 29/11/2012 Szwecja Sztokholm 10 000 twarda (hala) Szwecja Ellen Allgurin 6:1, 6:3
2. 18/02/2013 Szwecja Helsingborg 10 000 dywanowa (hala) Szwecja Ellen Allgurin 6:2, 7:6(3)
3. 11/11/2013 Finlandia Helsinki 10 000 twarda (hala) Szwecja Susanne Celik 7:5, 4:6, 7:5
4. 07/04/2014 Włochy Pula 10 000 ceglana Francja Jade Suvrijn 7:6(4), 6:1
5. 21/04/2014 Włochy Pula 10 000 ceglana Hiszpania Yvonne Cavalle-Reimers 6:2, 7:5
6. 28/04/2014 Włochy Pula 10 000 ceglana Włochy Alice Balducci 4:6, 7:6(1), 6:3
7. 23/02/2015 Rosja Petersburg 50 000 twarda (hala) Rumunia Patricia Maria Țig 3:6, 7:5, 6:2

Występy w igrzyskach olimpijskich[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza[edytuj | edytuj kod]

Runda Przeciwniczka Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro 2016, reprezentując państwo  Łotwa
I runda  Australia: Samantha Stosur [13] 6:1, 3:6, 2:6
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Łotwa
I runda  Rosyjski Komitet Olimpijski: Jelena Wiesnina 4:6, 7:6(2), 4:6

Gra podwójna[edytuj | edytuj kod]

Runda Partnerka Przeciwniczki Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Łotwa
I runda Łotwa Anastasija Sevastova  Australia: Ellen Perez / Samantha Stosur 6:4, 1:6, 5–10

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (1)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 2014 Wielka Brytania Wimbledon Trawiasta Słowacja Kristína Schmiedlová 2:6, 6:3, 6:0

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]