Jodła syberyjska
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
|
||
 |
||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Podkrólestwo | rośliny naczyniowe | |
| Gromada | nagonasienne | |
| Klasa | iglaste | |
| Rząd | sosnowce | |
| Rodzina | sosnowate | |
| Podrodzina | jodłowe (Abietoideae) | |
| Rodzaj | jodła | |
| Gatunek | jodła syberyjska | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Abies sibirica Ledeb. | ||
| Kategoria zagrożenia | ||
 niższego ryzyka (IUCN 3.1) |
||
Jodła syberyjska (Abies sibirica) – gatunek drzewa wiecznie zielonego należącego do rodziny sosnowatych. Zasięg tego gatunku jest największy z jodeł – obejmuje rozległe obszary północnej Rosji od Kamczatki na wschodzie, po Mandżurię i Turkiestan na południu, w strefie klimatu zimnego i chłodnego. Mimo że w obrębie naturalnego zasięgu znosi silne mrozy, sadzony w Europie przemarza z powodu spóźnionych przymrozków, ponieważ zbyt szybko rozwija tu pączki. W efekcie w Europie jest gatunkiem krótkowiecznym i źle rosnącym[1].
Z młodych pędów jest wytwarzany olejek pichtowy (z rosyjskiego pichta).
Morfologia[edytuj]
- Pokrój
- Drzewo dorastające do 30 metrów wysokości i średnicy pnia do 0,5 metra. Korona wąskostożkowata, z ostrym wierzchołkiem[1].
- Liście
- Igły długości 20–35 mm i średnio 1 mm szerokości, miękkie i spłaszczone, niekłujące. Od góry zielone, od spodu białawo-zielonkawe z niepozornymi paskami aparatów szparkowych. Igły ułożone są skośnie do przodu, zakrywając od góry gałązki[1].
- Szyszki
- Cylindryczne, w czasie dojrzewania barwy niebieskawe, po dojrzeniu jasno-brązowe, długości od 5 do 8 cm i szerokości ok. 2,5 cm[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Włodzimierz Seneta: Drzewa i krzewy iglaste. Część I. Warszawa: Państwowe Wydawnictw Naukowe, 1987, s. 123-124. ISBN 83-01-05225-2.
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Abies sibirica. International Union for Conservation of Nature and Natural Resources
