Joe Biden
|
||
 |
||
| Data i miejsce urodzenia | 20 listopada 1942 Scranton |
|
| 47. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych | ||
| Okres | od 20 stycznia 2009 | |
| Przynależność polityczna | Partia Demokratyczna | |
| Druga dama | Jill Biden | |
| Poprzednik | Dick Cheney | |
| Senator Stanów Zjednoczonych z Delaware | ||
| Okres | od 3 stycznia 1973 do 15 stycznia 2009 |
|
| Poprzednik | J. Caleb Boggs | |
| Następca | Ted Kaufman | |
| Przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Senatu Stanów Zjednoczonych | ||
| Okres | od 3 stycznia 2001 (1 okres); 6 czerwca 2001 (2); 4 stycznia 2007 (3) do 20 stycznia 2001 (1); 3 stycznia 2003 (2); 3 stycznia 2009 (3) |
|
| Poprzednik | Jesse Helms (1); Jesse Helms; Dick Lugar (3) | |
| Następca | Jesse Helms (1); Dick Lugar (2); John Kerry (3) | |
| Przewodniczący Komisji Sprawiedliwości Senatu Stanów Zjednoczonych | ||
| Okres | od 6 stycznia 1987 do 3 stycznia 1995 |
|
| Poprzednik | Strom Thurmond | |
| Następca | Orrin Hatch | |
 |
||
| Odznaczenia | ||
   |
||
Joe Biden, właśc. Joseph Robinette Biden Jr. (wym. ˈʤoʊsɨf rɒbɨˈnɛt ˈbaɪdən; ur. 20 listopada 1942 w Scranton w Pensylwanii w USA) – amerykański polityk, wiceprezydent Stanów Zjednoczonych (od 20 stycznia 2009), członek Partii Demokratycznej.
Były senator ze stanu Delaware (wybierany w latach: 1972, 1978, 1984, 1990, 1996, 2002 i 2008).
Spis treści
Senator[edytuj]
Biden wygrał wybory do Senatu na swoją pierwszą kadencję w wieku niespełna 30 lat, co czyni go piątym w kolejności spośród najmłodszych amerykańskich senatorów w historii. Był ponownie wybierany w siedmiu kolejnych wyborach. Jego jedyną funkcją publiczną przed wyborem na senatora było sprawowanie mandatu członka rady New Castle County (4 stycznia 1971 – 3 stycznia 1973). Nieznaczna wygrana (50 do 48%) stosunkowo młodego i nieznanego radnego nad urzędującym senatorem, republikaninem J. Calebem Boggsem była w 1972 wielkim zaskoczeniem.
Dwukrotnie kandydował w wyborach prezydenckich. Po raz pierwszy ubiegał się o nominację w 1988, ale odpadł ze stawki, kiedy oskarżono go o plagiat przemówienia lidera Brytyjskiej Partii Pracy Neila Kinnocka. W 2004, mimo zachęt ze strony swoich zwolenników, nie stanął do wyborów i poparł Johna Kerry’ego. Był wymieniany jako potencjalny kandydat na wiceprezydenta, ale sam namawiał Kerry’ego, aby mianował swym partnerem Johna Edwardsa.
Kampania wyborcza roku 2008[edytuj]
Ponownie kandydował w wyborach prezydenckich w 2008, gdy jako pierwszy spośród kandydatów publicznie zgłosił chęć ubiegania się o prezydenturę. Z początku uważano, iż jego atutami w kampanii prezydenckiej będą bardzo duże doświadczenie, fakt bycia dobrze znanym przez opinię publiczną, a także dobra pozycja w centrum politycznym partii. Zaznaczano także jego popularność w tzw. „wahających się” lub „czerwonych stanach” (tj. raczej republikańskich), mimo stosunkowo liberalnych poglądów. Za wady uznawano możliwość powrotu do incydentu w 1988 oraz bardzo długi staż w Senacie (tylko dwa razy w historii prezydentem został urzędujący senator. Tacy kandydaci jak Bob Dole w 1996 czy Kerry w 2004 byli skutecznie przez oponentów atakowani jako uosobienie Waszyngtonu). Według wielu znawców sceny politycznej większe szanse mieli „outsiderzy”, czyli np. gubernatorzy stanów, jak Jimmy Carter, Ronald Reagan, Bill Clinton czy George W. Bush.
Ostatecznie jednak Biden nigdy nie zdobył znaczącego poparcia w sondażach. Zrezygnował z udziału w wyborach po kiepskich wynikach w prawyborach w Iowie. Jednak w sierpniu 2008 ponownie powrócił do aktywnej kampanii wyborczej, gdy został wybrany przez Baracka Obamę jako kandydat na stanowisko wiceprezydenta. Obama i Biden wygrali wybory prezydenckie 4 listopada 2008.
Biden w wyborach do Kongresu uzyskał jednocześnie reelekcję na siódmą kadencję w Senacie (pokonując republikankę Christine O’Donnell). 15 stycznia 2009 ustąpił z zajmowanego stanowiska, by objąć urząd wiceprezydenta. Gubernator stanu Delaware Ruth Ann Minner wyznaczyła na jego następcę demokratę Teda Kaufmana.
Wiceprezydent[edytuj]
W sierpniu 2008 został wyznaczony przez Baracka Obamę jako kandydat na wiceprezydenta. Po zwycięstwie w głosowaniu powszechnym z 4 listopada 2008 i głosowaniu elektorskim z 15 grudnia 2008, w Waszyngtonie złożył przysięgę i objął urząd wiceprezydenta w południe 20 stycznia 2009. Po złożeniu przysięgi, przysięgę złożył Barack Obama, obejmując urząd prezydenta.
W dniach 20-21 października 2009 złożył oficjalną wizytę w Polsce. Tematem rozmów z polskimi władzami była kwestia obrony rakietowej.
Życie prywatne[edytuj]
Jeszcze na studiach prawniczych, w 1966 roku poślubił Neilli Hunter, z którą doczekał się trójki dzieci: Josepha R. „Beau” Bidena III (ur. 3 lutego 1969, zm. 30 maja 2015[1]), Roberta Huntera Bidena (ur. 4 lutego 1970) oraz Naomi Christinę (ur. 1971). Jego pierwsza żona zginęła jednak w wypadku samochodowym w 1972 roku. Biden poznał swoją drugą żonę Jill Tracy Jacobs w 1975 roku, dwa lata później wzięli ślub. Oprócz dzieci z pierwszego małżeństwa wychowali wspólnie córkę Ashley (ur. 1981). Jest wyznania rzymskokatolickiego.
Linki zewnętrzne[edytuj]
Przypisy
- ↑ Zmarł syn wiceprezydenta USA. wp.pl. [dostęp 2015-05-31].
|
||||||||||||||||||
| Poprzednik John Edwards |
Kandydat demokratów na urząd wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych w 2008 (zwycięstwo) | Następca Tim Kaine |
| Poprzednik pierwszy w linii |
Linia sukcesji prezydenckiej od 2009 |
Następca Nancy Pelosi |
