John Marshall Lee

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Marshall Lee
Squidge
Ilustracja
Vice Admiral Vice Admiral
Data i miejsce urodzenia

14 października 1914
San Francisco

Data i miejsce śmierci

11 września 2003
Ennis (Montana)

Przebieg służby
Lata służby

1931−1973

Siły zbrojne

 US Navy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
wojna na Pacyfiku
kryzys libański
wojna wietnamska

Odznaczenia
Krzyż Marynarki Wojennej (Stany Zjednoczone)
Medal Marynarki Wojennej za Wybitną Służbę (trzykrotnie) (Stany Zjednoczone)
Legionista Legii Zasługi (USA)
Brązowa Gwiazda z odznaką waleczności - trzykrotnie (Stany Zjednoczone)
Medal Pochwalny Marynarki Wojennej z odznaką waleczności (Stany Zjednoczone)
Medal Amerykańskiej Służby Obronnej Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Kampanii Azji-Pacyfiku (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Armii Okupacyjnej (USA) Medal Służby Obrony Narodowej Medal Służby w Wietnamie

John Marshall Lee (ur. 14 października 1914 w San Francisco, zm. 11 września 2003 w Ennis w stanie Montana) − amerykański wojskowy, wiceadmirał United States Navy, uczestnik wojny na Pacyfiku podczas II wojny światowej i wojny wietnamskiej, później członek międzynarodowego sztabu wojskowego NATO i uczestnik rokowań traktatu rozbrojeniowego SALT I, po przejściu na emeryturę aktywny działacz na rzecz rozbrojenia nuklearnego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w bazie wojskowej Presidio w San Francisco. Był synem podpułkownika Alvy'ego Lee. W 1931 wstąpił do Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, którą ukończył cztery lata później, z trzecią lokatą. W 1940 poślubił Hope Gilmour Blandy (zm. 1999), córkę admirała Williama H. P. Blandy'ego.

Po przystąpieniu 7 grudnia 1941 Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej i rozpoczęciu działań wojennych na Pacyfiku służył na krążowniku USS „Boise”. Podczas walk o Guadalcanal pełnił funkcję oficera łączności okrętu i za swoją postawę podczas bitwy koło przylądka Ésperance został odznaczony Krzyżem Marynarki. W późniejszym okresie działań wojennych był zastępcą dowódcy i dowódcą na niszczycielach podczas dalszego ciągu kampanii na Wyspach Salomona i walk o Saipan i Guam. Pod koniec wojny został sekretarzem admirała Chestera W. Nimitza.

Po zakończeniu II wojny światowej był kolejno dowódcą niszczyciela USS „Benner”, okrętu desantowego USS „Chilton” i krążownika USS „Northampton”. W 1958 na drugim z tych okrętów uczestniczył w amerykańskiej interwencji podczas kryzysu libańskiego. W latach 1963–1965, już w stopniu kontradmirała, dowodził siłami amfibijnymi amerykańskiej Siódmej Floty operującymi na zachodnim Pacyfiku podczas wojny wietnamskiej.

Po przejściu do służby na lądzie pracował w Departamentach Marynarki, Obrony i Stanu. W latach 1967–1969 był zastępcą szefa międzynarodowego sztabu wojskowego NATO (Vice Director of the NATO International Military Staff). Od 1970, jako asystent szefa Agencji Kontroli Uzbrojenia i Rozbrojenia (US Arms Control and Disarmament Agency), brał udział w rokowaniach traktatu rozbrojeniowego SALT I. Na emeryturę przeszedł jako wiceadmirał w 1973.

W cywilu stał się aktywnym działaczem ruchu na rzecz ograniczenia zbrojeń jądrowych. W tej roli odbył szereg podróży po Stanach Zjednoczonych i zagranicznych. W 1985 był w grupie osób towarzyszących Kim De Dzungowi w jego powrocie do Korei Południowej i gwarantujących mu bezpieczeństwo. Udzielał się również w innych licznych komitetach i organizacjach.

Zmarł w 2003 i został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]