Jonizacja iskrowa
Jonizacja iskrowa (znana także jako jonizacja źródłem iskrowym, jednak stosowanie tego terminu jest niezalecane) – metoda wykorzystywana do wytwarzania jonów w fazie gazowej z próbki będącej ciałem stałym[1]. Przygotowana próbka jest odparowywana i częściowo jonizowana poprzez przerywane wyładowania iskrowe. Technika ta jest używana głównie w spektroskopii masowej. Aparatura wykorzystująca jonizację iskrową w połączeniu ze spektrometrem masowym nazywana jest spektrometrem masowym jonizacji iskrowej lub spektrometrem masowym źródła iskrowego (ang. spark source mass spectrometer – SSMS)[2].
Na ogół jonizowane próbki znajdują się pomiędzy przewodzącymi prąd elektrodami (zazwyczaj grafitowa lub srebrna), między którymi wytwarzana jest iskra o wysokim napięciu, jonizująca próbkę pomiędzy końcówkami elektrod. Gdy próbką jest metal, to może ona służyć jako elektroda. Analizatory masy są zazwyczaj geometrii Mattaucha-Herzoga, a do wykrywania jonów używają albo światłoczułych płytek, albo układu detektorów liniowych typu channeltron.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Spark (source) ionization, [w:] A.D. McNaught, A. Wilkinson, Compendium of Chemical Terminology (Gold Book), S.J. Chalk (akt.), International Union of Pure and Applied Chemistry, wyd. 2, Oxford: Blackwell Scientific Publications, 1997, DOI: 10.1351/goldbook.S05780, ISBN 0-9678550-9-8 (ang.).
- ↑ H.E. Beske, A. Hurrle, K.P. Jochum. Part I. Principles of spark source mass spectrometry (SSMS). „Analytical and Bioanalytical Chemistry”. 309 (4), s. 258–261, 1981. DOI: 10.1007/BF00488596. (ang.).