José Manuel Balmaceda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
José Manuel Emiliano Balmaceda Fernández
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 lipca 1840
Santo Domingo

Data i miejsce śmierci

19 września 1891
Santiago

Prezydent Chile
Okres

od 18 września 1886
do 29 sierpnia 1891

Poprzednik

Domingo Santa María

Następca

Jorge Montt Álvarez

podpis

José Manuel Emiliano Balmaceda Fernández (ur. 19 lipca 1840, zm. 19 września 1891) – chilijski polityk i dyplomata, prezydent Chile od 18 września 1886 do samobójstwa w 1891, które popełnił w obliczu wojny domowej po tym, jak izba poselska pozbawiła go urzędu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1866 uczestniczył w zakładaniu czasopisma liberalnego "La Libertad". Dwa lata później współtworzył Klub Reform Demokratycznych w Santiago de Chile (stolicy kraju). Był deputowanym do parlamentu w latach 1870-1885. W trakcie tego okresu udzielał się również w dyplomacji jako ambasador w Buenos Aires (stolicy Argentyny) w latach 1878-1881 (dążył do niezaangażowania tego państwa w wojnę o Pacyfik[1]) i sprawował urzędy ministerialne (szef resortu spraw zagranicznych od 1881 i resortu spraw wewnętrznych od 1882). Dał się poznać jako przeciwnik Kościoła katolickiego[1] i promotor prac publicznych.

Jako prezydent Balmaceda przystąpił do realizacji niepopularnego wśród skupionych w Kongresie przeciwników politycznych radykalnego programu reform, który sfinansował pieniędzmi z Banku Niemieckiego; do jego polityczno-gospodarczych dokonań należą: przeprowadzenie reformy nauczania, położenie skutecznego nacisku na postępy w dziedzinie kolejnictwa, wystąpienia przeciwko dominacji majątku z Wielkiej Brytanii w gospodarce Chile, wykupienie w 1887 aż 71 firm wytwarzających saletrę, delegalizacja sprzedaży zasobów oraz spółek się nią parających, upaństwowienie kapitału Nitrate Railways Company. Nie miał jednak nic przeciwko temu, aby stłumić strajki robotnicze w Antofagaście, Valparaiso i Vina del Mar przy pomocy armii.

Jego działania wywołały wojnę domową. Znalazł schronienie w ambasadzie argentyńskiej, gdzie popełnił samobójstwo[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Oxford. Ilustrowana encyklopedia uniwersalna. Historia świata od 1800 roku do współczesności, red. H. Judge, Warszawa 1998, s. 30.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]