Josef Meisinger

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Josef Albert Meisinger
ilustracja
SS-Standartenführer SS-Standartenführer
Data i miejsce urodzenia

14 września 1899
Monachium, Królestwo Bawarii, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

7 marca 1947
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Formacja

SS Waffen-SS

Stanowiska

szef SD i Policji Bezpieczeństwa (Sipo) w Warszawie

Odznaczenia
Medal upamiętniający 9 listopada 1923 (III Rzesza) Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939 Czarna odznaka za rany (Cesarstwo Niemieckie) Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (III Rzesza) Order Zasługi Wojskowej (wojenny, Bawaria)
Josef Meisinger (drugi z prawej w drugim rzędzie) podczas procesu przed Najwyższym Trybunałem Narodowym w Warszawie

Josef Albert Meisinger (ur. 14 września 1899 w Monachium, zm. 7 marca 1947 w Warszawie) – zbrodniarz hitlerowski, dowódca Einsatzgruppe IV, szef SD i Policji Bezpieczeństwa (Sipo) w Warszawie oraz SS-Standartenführer.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Podczas I wojny światowej walczył na froncie zachodnim (uzyskał Żelazny Krzyż II klasy). Po zakończeniu wojny wstąpił do Freikorps. Uczestniczył w puczu monachijskim za co został odznaczony Orderem Krwi. W 1933 stał się członkiem NSDAP i SS. Służył początkowo pod Reinhardem Heydrichem w bawarskiej policji politycznej (tzw. BayPoPo), a następnie w berlińskim Gestapo (był radcą kryminalnym, tzw. Kriminalrat). W latach 1938-1939 pracował w SD.

Po wybuchu II wojny światowej Meisinger został przydzielony do sztabu, a następnie został dowódcą Einsatzgruppe IV działającej w Polsce. Jej zadaniem była eksterminacja wszelkich „niepewnych politycznie” osób, takich jak polska inteligencja, duchowieństwo, ziemianie oraz Żydzi. Einsatzgruppe IV działała w rejonie Warszawy, a następnie przekształcono ją 26 października 1939 w Urząd Komendanta SD i Policji Bezpieczeństwa dystryktu warszawskiego. Szefem tego urzędu został Meisinger, który sprawował to stanowisko do marca 1941. W okresie tym zasłynął on licznymi zbrodniami popełnionymi na cywilnej ludności polskiej i żydowskiej, w tym przeprowadzeniem akcji AB oraz kierowaniem masowych egzekucji w Palmirach (liczbę ofiar tej akcji oblicza się na 1700). Meisinger ze względu na swoje okrucieństwo otrzymał nawet przydomek "Rzeźnika Warszawy".

1 stycznia 1940 awansował na stopień SS-Standartenführera. W marcu 1941 przeniesiono go do RSHA, a następnie wysłano do Japonii jako attaché policyjnego w Tokio. Na stanowisku tym pozostał aż do maja 1945, uczestnicząc w tworzeniu nierealnych planów dotyczących „rozwiązania kwestii żydowskiej”, w które zamieszane były rządy III Rzeszy i Japonii.

6 września 1945 władze amerykańskie aresztowały w Tokio Meisingera, a następnie wydały go Polsce celem osądzenia. Stanął on wraz z trzema innymi zbrodniarzami (m.in. gubernatorem dystryktu warszawskiego Ludwigiem Fischerem) przed Najwyższym Trybunałem Narodowym w Warszawie pod zarzutem popełnienia zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości. Proces rozpoczął się 17 grudnia 1946[1] w sali Związku Nauczycielstwa Polskiego przy ul. Smulikowskiego 6/8[2].

3 marca 1947 został uznany za winnego i skazany na karę śmierci[3]. Został stracony przez powieszenie 7 marca 1947 w więzieniu mokotowskim.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie Kalendarz Ilustrowany 1959”, s. 36, 1958. Wydawnictwo Tygodnika Ilustrowanego „Stolica”. 
  2. ↑ Marek Henzler. Wojna osądzona. „Polityka”, s. 68, 17 lutego–23 lutego 2016. 
  3. ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie Kalendarz Ilustrowany 1959”, s. 37, 1958. Wydawnictwo Tygodnika Ilustrowanego „Stolica”. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Josef_Meisinger&oldid=72467104”