Przejdź do zawartości

Julian Byng

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Byng
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 września 1862
High Barnet

Data i miejsce śmierci

6 czerwca 1935
Thorpe-le-Soken

Gubernator generalny Kanady
Okres

od 2 sierpnia 1921
do 5 sierpnia 1926

Poprzednik

książę Devonshire

Następca

lord Willingdon

podpis
Odznaczenia
Kawaler Orderu Królewskiego Wiktoriańskiego (MVO) Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania) Medal Egiptu Medal Afryki Południowej 1899–1902 (Wielka Brytania) Medal Afryki Południowej 1901–1902 (Wielka Brytania) Gwiazda 1914 (Wielka Brytania) Medal Wojenny Brytyjski Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Krzyż Wojenny (Belgia) (1914–1918) Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1914–1918 (Francja) Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę (Stany Zjednoczone) Krzyż Wielki Orderu Orła Białego z mieczami (Serbia)

Julian Byng (ur. 11 września 1862 w Barnet, zm. 6 czerwca 1935 w Thorpe-le-Soken w hrabstwie Essex) – brytyjski wojskowy i polityk, w latach 1921–1926 gubernator generalny Kanady.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu edukacji Byng wybrał karierę wojskową – początkowo służył w Indiach i Sudanie, a następnie brał udział w II wojnie burskiej. W czasie I wojny światowej walczył we Francji, brał także udział w bitwie o Gallipoli. W 1916 został dowódcą sił kanadyjskich walczących na froncie zachodnim. Wsławił się zwycięstwem w bitwie pod Vimy Ridge, które uznane zostało na jeden z największych triumfów w krótkiej historii kanadyjskiego oręża. Następnie stanął na czele brytyjskiej 3 Armii i odegrał ważną rolę w bitwie pod Cambrai.

Po powrocie do kraju, w 1919 otrzymał szlachectwo jako baron Byng of Vimy. W 1921 został mianowany gubernatorem generalnym Kanady, co z racji jego wojennych zasług tamtejsze opinia publiczna przyjęła bardzo entuzjastycznie. Jako pierwszy gubernator generalny w historii Byng dobrał swoich najbliższych współpracowników spośród Kanadyjczyków, nie ściągał ich natomiast z Anglii. W 1926 znalazł się w centrum kryzysu konstytucyjnego po tym, jak wbrew żądaniu premiera Kinga, odmówił skrócenia kadencji parlamentu, w dodatku nie konsultując swojej decyzji z nikim w Londynie. Urażony King podał się do dymisji, zaś Byng powierzył misję tworzenia nowego rządu byłemu premierowi Meighenowi, który jednak nie zdołał sformować gabinetu. Byng nie miał już wyjścia i musiał zgodzić się na wybory, które przywróciły do władzy Kinga. Kryzys ten był jednym z głównych powodów umieszczenia w deklaracji kończącej konferencję imperialną z 1926 zapisu, iż odtąd wyłącznymi przedstawicielami interesów brytyjskich w dominiachwysocy komisarze, zaś gubernatorzy generalni stają się organami stricte wewnętrznymi (i w sposób dorozumiany, faktycznie podporządkowanymi premierom).

Wkrótce po powrocie do Anglii, Byng został podniesiony do godności wicehrabiego. Otrzymał także symboliczny awans na stopień wojskowy marszałka polnego (czynną służbę zakończył jako generał). W latach 1928–1931 dowodził londyńską policją, po czym przeszedł na emeryturę.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]