Julian Filipowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Julian Filipowicz
Pobóg, Róg,Kogan
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia 13 września 1895
Lwów
Data i miejsce śmierci 14 sierpnia 1945
Otwock
Przebieg służby
Lata służby od 1914
Siły zbrojne Związek Walki Zbrojnej
Stanowiska dowódca brygady, komendant Obszaru Kraków-Śląsk ZWZ, komendant Okręgu Kraków SZP/ZWZ
Główne wojny i bitwy I wojna światowa,
Wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa,
Kampania wrześniowa
Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Julian Filipowicz ps. "Pobóg", "Róg","Kogan" (ur. 13 września 1895 we Lwowie, zm. 14 sierpnia 1945 w Otwocku) – generał brygady Wojska Polskiego[1], komendant Obszaru Kraków-Śląsk Związku Walki Zbrojnej od stycznia do lutego 1940 roku, komendant Okręgu Kraków Służby Zwycięstwu Polski i ZWZ od października 1939 roku do czerwca 1941 roku, inspektor Komendy Głównej ZWZ/ AK w latach 1941-1944[2].

Życiorys[edytuj]

Młodość[edytuj]

Syn Antoniego i Justyny z Derpowskich, urodzony 13 września 1895 roku. Absolwent szkoły realnej we Lwowie, następnie student tamtejszej politechniki[1]. Brat Pawła.

I wojna światowa[edytuj]

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich (sierpień 1914 – lipiec 1917), gdzie walczył w 1 Pułku Ułanów dochodząc do stopnia wachmistrza sztabowego. W 1917 roku ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Ostrołęce. 23 lipca 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austriackiej, z której jednak zdezerterował i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej na Zamojszczyźnie[1].

Walka o granice i dwudziestolecie międzywojenne[edytuj]

Od listopada 1918 do 1928 służył w 11 Pułku Ułanów Legionowych zajmując kolejno stanowiska dowódcy szwadronu, dywizjonu i pełniącego obowiązki dowódcy pułku. Razem ze swoim pułkiem uczestniczył w wojnie z bolszewikami. W latach 1928-1930 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu szkoły i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego wyznaczony został na stanowisko dowódcy 7 Pułku Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckim. 4 lipca 1935 objął dowództwo 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku[3].

II wojna światowa[edytuj]

W czerwcu 1939 powierzono mu dowództwo Wołyńskiej Brygady Kawalerii w Równem. Poprowadził brygadę podczas kampanii wrześniowej, przechodząc szlak bojowy od Mokrej przez Warszawę aż po bitwę pod Tomaszowem Lubelskim.

Uniknąwszy niewoli, włączył się w działalność konspiracyjnej Służbie Zwycięstwu Polski. Po powstaniu Związku Walki Zbrojnej stanął na czele okręgu krakowskiego, a we wrześniu 1941 roku objął okręg białostocki. Z powodu ciężkiej choroby (po torturach i ucieczce z więzienia na Montelupich) urlopowany i przeniesiony do rezerwy osobowej. Przed powstaniem powołany do sztabu Komendy Głównej AK, nie dotarł z powodu wkroczenia Rosjan.

Chorował na gruźlicę, umieszczony przez AK w prywatnym pensjonacie w Otwocku. Rozwinął się u niego rak płuc i zmarł w 1945 roku w Otwocku na skutek krwotoku wywołanego nowotworem i został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym[1].

Z opinii służbowej: Wybitny. Charakter silny i wypróbowany. Energiczny, z inicjatywą, o szybkiej decyzji. Wybitne zdolności dowódcze. Świetny żołnierz i zawołany kawalerzysta. Pracy sztabowej nie lubi[4].

Żonaty z Heleną z Marchlów Szelochową, nie miał dzieci[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj]

Awanse służbowe[edytuj]

Zobacz też[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Biogram (pol.). Dzieje Krakowa. [dostęp 2013-04-19].
  2. ↑ Armia Krajowa - szkice z dziejów Sił Zbrojnych Polskiego Państwa Podziemnego, pod redakcją Krzysztofa Komorowskiego, Warszawa 1999, s. 412.
  3. ↑ Nowi dowódcy i zastępcy dowódców pułków. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 155 z 11 lipca 1935. 
  4. ↑ Piotr Stawecki, Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Ossolineum.
  5. ↑ 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości” M.P. z 1931 r. Nr 111, poz. 163
  6. ↑ 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie wojskowej” M.P. z 1937 r. Nr 260, poz. 410

Bibliografia[edytuj]

  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 92
  • Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 117. ISBN 83-04-03364-X.
  • Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 381. ISBN 83-11-07836-X.
  • Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 766. ISBN 83-211-1096-7.
  • Kazimierz Józef Skrzesiński: "Wołyńska Brygada Kawalerii - Żelazna Brygada", KJS 2012,wyd.I,s.343-354; ISBN 978-83-932030-1-7
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julian_Filipowicz&oldid=46764154”