Juliusz Łukasiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Juliusz Łukasiewicz
Lukasiewicz Juliusz.jpg
Data i miejsce urodzenia 6 maja 1892
Sokołówka, gubernia podolska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci 6 kwietnia 1951
Waszyngton, USA
Poseł RP na Łotwie
Okres od 12 października 1926
do 23 stycznia 1929
Poprzednik Aleksander Ładoś
Następca Mirosław Arciszewski
Poseł RP w Austrii
Okres od 22 maja 1931
do 31 grudnia 1932
Poprzednik Karol Bader (poseł)
Następca Michał Mościcki (chargé d'affaires)
Ambasador RP w ZSRR
Okres od 12 kwietnia 1934
do 20 czerwca 1936
Uprzednio od 1 lutego 1933 w randze posła
Poprzednik Stanisław Patek
Następca Wacław Grzybowski
Ambasador RP we Francji
Okres od 20 lipca 1936
do 7 listopada 1939
Poprzednik Alfred Chłapowski
Następca Kajetan Dzierżykraj-Morawski
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa) Order Lwa Białego II Klasy (Czechosłowacja) Krzyż Oficerski Odznaki Honorowej za Zasługi Order Krzyża Wolności za służbę cywilną (Estonia) Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii Kawaler I klasy Orderu Białej Róży Finlandii Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Juliusz Łukasiewicz (ur. 6 maja 1892 w Sokołówce[1], zm. 6 kwietnia 1951 w Waszyngtonie) - polski dyplomata, ambasador.

Życiorys[edytuj]

Po ukończeniu gimnazjum w Żytomierzu podjął studia na Politechnice w Sankt Petersburgu, uczestniczył czynnie w działalności polskich organizacji niepodległościowych. Od 1914 roku w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Po utworzeniu Polskiej Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego był sekretarzem osobistym prezesa Komisji Aleksandra Lednickiego, a następnie pierwszym sekretarzem Przedstawicielstwa Rady Regencyjnej w Moskwie, wolnomularz[2].

Po odzyskaniu niepodległości, w listopadzie 1918 wstąpił do służby dyplomatycznej II Rzeczypospolitej i objął kierownictwo Wydziału Wschodniego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1 września 1921 do 1 września 1922 był sekretarzem poselstwa RP w Paryżu, po czym wrócił na stanowisko naczelnika Wydziału Wschodniego MSZ. Od 16 V do 1 VIII 1924 w składzie Delegacji RP przy Lidze Narodów, powrócił do centrali MSZ, awansując w 1925 na stanowisko dyrektora Departamentu Polityczno-Ekonomicznego MSZ. 12 X 1926 mianowany na posła RP w Rydze, misję sprawował do 23 I 1929. Następnie do 22 V 1931 dyrektor Departamentu Konsularnego. W latach 1931 – 1932 poseł RP w Wiedniu, w okresie 1933 – 1934 poseł w Moskwie, następnie od roku 1934 do 1936 ambasador polski w Moskwie (po wzajemnym podniesieniu rangi placówek do szczebla ambasad przez Polskę i ZSRR). Od 20 lipca 1936 – do 7 listopada 1939 ambasador Rzeczypospolitej w Paryżu.

Po ataku Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 r. bardzo energicznie domagał się od francuskich władz cywilnych i wojskowych wypełnienia zobowiązań sojuszniczych Francji wobec Polski określonych traktatowo i potwierdzonych ratyfikowaną na początku września 1939 konwencją wojskową.

Po utworzeniu na emigracji w Paryżu rządu Władysława Sikorskiego strona francuska wymusiła dymisję Łukasiewicza z funkcji ambasadora RP. Wyjechał do Wielkiej Brytanii, niedopuszczany do służby publicznej przez otoczenie gen. Sikorskiego.

Kontynuował ostrą opozycję wobec rządu Sikorskiego. Po klęsce Francji (1940) był w lipcu 1940 r w Londynie autorem listu do prezydenta Władysława Raczkiewicza, w którym zarzucał generałowi Sikorskiemu wysłanie memoriału Stefana Litauera o utworzeniu 300-tysięcznej armii polskiej u boku ZSRR, zaprzepaszczenie jednostek Armii Polskiej we Francji, utraty złota Banku Polskiego, a także objęcie dwóch stanowisk – Prezesa Rady Ministrów i Naczelnego Wodza – w wyniku czego nie mógł wykonywać obowiązków państwowych. Memoriał Łukasiewicza był główną przyczyną przejściowego kryzysu rządowego w Rządzie RP na uchodźstwie, gdy prezydent udzielił dymisji gen. Sikorskiemu z funkcji premiera, lecz pod naciskiem grupy oficerów polskich oraz nieudanej próby powołania rządu przez Augusta Zaleskiego, powołał ponownie Sikorskiego na to stanowisko.

Po II wojnie światowej Łukasiewicz był wiceprezesem Instytutu Badań Międzynarodowych w Londynie (1947-1950), działaczem Zespołu Piłsudczyków i Ligi Niepodległości Polski. Od września 1950 roku przebywał w Stanach Zjednoczonych. Zmarł śmiercią samobójczą.

Ojciec Juliusza.

Odznaczenia[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ Wacław Jędrzejewicz, Juliusz Łukasiewicz w: Juliusz Łukasiewicz. Dyplomata w Paryżu 1936-1939, Londyn 1989, Wyd. Polska Fundacja Kulturalna, ISBN 0 85065 169 7, s. 8., Łukasiewicz Juliusz w: Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M. Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 8370665691 s.103.
  2. ↑ Cezary Leżeński, Legiony to braterska nuta... czyli od Legionów do masonów, Wolnomularz Polski, nr 40, listopad-grudzień 2003, s. 15.
  3. ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 300, 1936. 
  4. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
  5. ↑ a b c d e f g Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 19, s. 262, 1932. 

Bibliografia[edytuj]

Linki zewnętrzne[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Juliusz_Łukasiewicz&oldid=45713611”