Józef Prończuk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Prończuk
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1911
Kamionka, Imperium Rosyjskie

Data śmierci

10 lutego 2017

profesor nauk rolniczych
Specjalność: łąkarstwo, łąkoznawstwo i ekologia rolnicza[1]
Alma Mater

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Doktorat

1960
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

Profesura

1976

nauczyciel akademicki
szkoła wyższa

Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

Okres zatrudn.

1960–1978

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Medal 10-lecia Polski Ludowej

Józef Prończuk (ur. 1 lipca 1911 w Kamionce[2], zm. 10 lutego 2017[1]) – polski agronom, profesor nauk rolniczych i nauczyciel akademicki. Członek honorowy Polskiej Akademii Nauk[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość (1911–1950)[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 lipca 1911 we wsi Kamionka w pobliżu Białegostoku w rodzinie rolnika Antoniego Prończuka i Anny[2][4]. Absolwent Średniej Szkoły Rolniczej w Bydgoszczy. Następnie studiował w Państwowej Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. Wrócił do Białegostoku i pracował w Izbie Rolniczej[4].

W czasie kampanii wrześniowej był żołnierzem Korpusu Ochrony Pogranicza w stopniu podporucznika. Dostał się do niewoli sowieckiej, z której uciekł i wrócił do domu. Ucieczka z niewoli uratowała mu życie. Oficerowie tej kolumny zginęli w Katyniu. Po wojnie był nękany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa z powodu jego służby w przedwojennym wojsku[4].

Kariera naukowa (1950–1979)[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (1950)[3]. W 1960 doktoryzował się w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie[4].

Pracował na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska SGGW w Warszawie jako kierownik Zakładu Łąkoznawstwa w Katedrze Torfoznawstwa (1960–1962), kierownik Katedry Przyrodniczych Podstaw Melioracji (1962–1970) i dyrektor Instytutu Przyrodniczych Podstaw Melioracji (1970–1978)[1].

W 1976 uzyskał tytuł profesora nauk rolniczych[4].

Życie na emeryturze (1979–2017)[edytuj | edytuj kod]

Na emeryturę przeszedł w 1979, ale jeszcze długo pozostawał aktywny zawodowo. Pisał podręczniki, a nawet wiersze i to w wieku 100 lat, bywał na konferencjach naukowych PAN i spotkaniach organizowanych przez Stowarzyszenie PAX[5].

Pod koniec życia był najstarszym mieszkańcem Mazowsza[4]. Zmarł 10 lutego 2017 w wieku 105 lat[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W 1937 ożenił się z Ireną Kaczmarek (1911–2013)[7][4]. Doczekali się czterech synów, z których dwóch najstarszych Sławomir oraz Andrzej również zostało profesorami[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Rektor Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie: Nekrolog Józefa Prończuka. nekrologi.wyborcza.pl, 2017-02-17. [dostęp 2017-04-26]. (pol.).
  2. a b Ziemiński 2011 ↓, s. 2.
  3. a b Prof. Józef Prończuk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2017-04-26].[martwy link]
  4. a b c d e f g h (wk): Najstarszy mężczyzna Mazowsza mieszka w Wawrze. tustolica.pl, 2016-11-08. [dostęp 2017-04-26]. (pol.).
  5. NOT Informatyka Sp., Przegląd Techniczny - gazeta inżynierska [online], www.przeglad-techniczny.pl [dostęp 2017-04-26].
  6. a b c d e Ziemiński 2011 ↓, s. 16.
  7. Ziemiński 2011 ↓, s. 6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]