Józef Trenkwald

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Trenkwald
major kawalerii major kawalerii
Pełne imię i nazwisko

Józef Piotr Trenkwald

Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1897
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

19 listopada 1956
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Pułk Ułanów Nr 1
8 Pułk Ułanów
1 Brygada KOP
14 Pułk Ułanów Jazłowieckich
5 Pułk Strzelców Konnych
1 Pułk Strzelców Konnych
Szkoła Podoficerów Zawodowych Kawalerii
Centrum Wyszkolenia Kawalerii
Pułk 6 Pancerny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
I wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania włoska

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons
Ilustracja
Zawody konne w 6 Pułku Artylerii Ciężkiej we Lwowie – mjr Józef Trenkwald na koniu „Czar”; kwiecień 1936
Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1897
Wiedeń

Data śmierci

19 listopada 1956

Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
brąz Amsterdam 1928 jeździectwo
wkkw – drużynowo

Józef Piotr Trenkwald (ur. 14 sierpnia 1897 w Wiedniu, zm. 19 listopada 1956 w Londynie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, medalista olimpijski w jeździectwie.

Józef Trenkwald na koniu Lwi Pazur; Olimpiada w Amsterdamie 1928.
III Jeździeckie Mistrzostwa Polski, Warszawa 1933. Nagrodę odbiera mistrz Polski por. Roman Pohorecki, obok na koniu wicemistrz mjr Józef Trenkwald.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 14 sierpnia 1897[1] w Wiedniu, w rodzinie Roberta von Trenkwald, pułkownika c. i k. Armii, i Herminy Fellner von Feldegg[2][3]. W 1915 został żołnierzem c. i k. Armii. Ukończył Wyższą Wojskową Szkołę Realną w Wiener Neustradt i Szkołę Oficerów Rezerwowych (jazdy) w Holisc, jako chorąży otrzymując stopień podporucznika w Galicyjskim Pułku Ułanów Nr 1 w 1917[4].

Po zakończeniu I wojny światowej i po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1918 zgłosił się wówczas do sformowanego polskiego 8 pułku ułanów[2][1]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca plutonu i dowódca szwadronu. Za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari[1][5]. Został awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6]. W 1923 był oficerem 8 pułku ułanów[7]. Został awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[8][9]. W 1924 był oficerem 1 pułku strzelców konnych[10]. Służył także w 1 Brygadzie KOP, 14 pułku ułanów, 5 pułku strzelców konnych. W 1928, jako oficer 8 pułku ułanów, był przydzielony do Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii[11]. Został awansowany do stopnia majora kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[12]. W 1932, jako oficer 8 pułku ułanów, był w kadrze Centrum Wyszkolenia Kawalerii[13]. W tej szkole pracował jako główny instruktor jazdy i dowódca kursów instruktorów jazdy.

Uprawiał jeździectwo, uczestniczył w międzynarodowych konkursach hippicznych[2]. Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1928 w Amsterdamie zdobył drużynowo brązowy medal we Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego startując na koniu „Lwi Pazur” (wraz z nim startowali płk. Karol Rómmel i rtm. Michał Woysym-Antoniewicz)[14][1]. W 1931 wygrał Puchar Narodów w Warszawie[1]. Zdobył także brązowy medal mistrzostw Polski w WKKW w 1931 i srebrny medal mistrzostw Polski w skokach (1933) i brązowy medal mistrzostw Polski w skokach (1937). Zajmował się przygotowaniami polskich ekip olimpijskich odpowiadając za dobór koni. Czuł się Polakiem[2]. Po upływie lat lepiej porozumiewał się w języku polskim niż w j. niemieckim[2].

Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 jako zastępca dowódcy 9 pułku strzelców konnych[1]. Po zaciekłym boju pod Kockiem (3–5 października) został wzięty przez Niemców do niewoli[1]. Był jeńcem Oflagu VII A Murnau[2][1]. Tam odmówił podpisania volkslisty i przyjęcia obywatelstwa niemieckiego[2][1][15]. Podczas pobytu w obozie odwiedził go ojciec, który po anschlussie Austrii z 1938 został powołany do służby czynnej w Wehrmachcie[2][1]. Pozostał w obozie do jego oswobodzenia[2]. Po wyzwoleniu przebywał we Włoszech, gdzie służył w szeregach Pułku 6 Pancernego „Dzieci Lwowskich”.

Po wojnie pozostał na emigracji. W Anglii zajmował się szkoleniem tamtejszych jeźdźców. Zmarł w Londynie 19 listopada 1956. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie. Pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.

Od 1929 jego żoną była Maria Jadwiga (1900–1935), córka adwokata tarnowskiego, Mieczysława Gałeckiego h. Junosza, rozwiedziona z oficerem kawalerii, Henrykiem Jakubowskim[16]. W Wojsku Polskim służył także Franciszek Trenkwald, rotmistrz kawalerii (ur. 1895)[17][18][19].

W 2016 zwrócono do Polski pamiątki po majorze Trenkwaldzie[20].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j Jarosław Szarek: Polacy z wyboru. naszdziennik.pl, 2012-09-08. [dostęp 2016-12-03].
  2. ↑ a b c d e f g h i Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 42–43.
  3. ↑ Robert von Trenkwald geb. 24 Mai 1866 Wien gest. Stammreihen.de [online], www.stammreihen.de [dostęp 2018-05-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-05-01].
  4. ↑ Kronika. Mianowania w c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”, s. 4, nr 62 z 17 marca 1917. 
  5. ↑ Informację o odznaczeniu podał PKOl i Jarosław Szarek. Roczniki Oficerskie nie wskazały na odznaczenie VM.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 680.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 616, 682.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 605.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 348.
  10. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 583.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 331.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 812.
  14. ↑ Adam Obrubański: Sport. W: Dziesięciolecie Polski Odrodzonej. Księga pamiątkowa 1918–1928. Kraków / Warszawa: 1928, s. 850.
  15. ↑ Jacek Hołub: Niemieccy towarzysze broni. wyborcza.pl, 2010-09-04. [dostęp 2016-12-03].
  16. ↑ Gałecki Mieczysław (1855–1914). W: Antoni Sypek: Cmentarz Stary w Tarnowie. Przewodnik. T. II. Tarnów: 1994, s. 12–13. ISBN 83-901529-4-0.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 664, 680.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 591, 602.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 908.
  20. ↑ Pamiątki po majorze Józefie Trenkwaldzie i inne eksponaty wróciły do Polski. polskieradio.pl, 2016-08-04. [dostęp 2016-12-03].
  21. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 615.
  23. ↑ M.P. z 1924 r. nr 60, poz. 169 „za ofiarną służbę w wypełnianiu żołnierskiego obowiązku” - jako por. Józef Tränkwald.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 9 kwietnia 1924 roku, s. 197.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Amsterdam 1928
Złoto
Indywidualnie
Srebro
Drużynowo
Brąz
Drużynowo

Flaga olimpijska

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Trenkwald&oldid=70173950”