Józef Wojnarowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Bolesław Wojnarowski
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1933
Stary Sącz

Data i miejsce śmierci

22 września 2023
Stary Sącz

profesor
Alma Mater

Politechnika Śląska

Doktorat

1964 – nauki techniczne
Politechnika Śląska

Habilitacja

1977 – nauki techniczne
Politechnika Śląska

Profesura

1980

Doktor honoris causa
Doniecki Narodowy Uniwersytet Techniczny1995
Politechnika Łódzka2007
Uczelnia

Politechnika Śląska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej
Złota Odznaka ZNP

Józef Bolesław Wojnarowski (ur. 3 kwietnia 1933 w Starym Sączu, zm. 22 września 2023 tamże[1]) – polski naukowiec, profesor nauk technicznych, specjalista w dziedzinie mechaniki, dynamiki układów mechanicznych, budowy i eksploatacji maszyn, maszyn włókienniczych, eliminacji drgań maszyn, teorii grafów, mechaniki płynów biomechaniki i mechatroniki, nauczyciel akademicki Politechniki Śląskiej w Gliwicach i Akademii Nauk Stosowanych w Nowym Sączu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był współtwórcą polskiej szkoły naukowej w zakresie: mechaniki teoretycznej i stosowanej, a w tym zastosowań grafów w mechanice, biomechaniki z implikacjami w mechanice, dynamice maszyn i mechatronice.

W 1971 r. zastosował teorię grafów w mechanice i teorii drgań. Wydana przez niego w 1981 r. książka pt. Zastosowanie grafów w analizie drgań układów mechanicznych była pierwszą pozycją z tego zakresu w Polsce. Wynikiem osiągnięć Profesora w dziedzinie zastosowań grafów było zainicjowanie międzynarodowych konferencji „Graphs and Mechanics”. Był organizatorem konferencji o charakterze krajowym i międzynarodowym, a także członkiem komitetów naukowych konferencji organizowanych przez zagraniczne ośrodki naukowe.

Wyniki badań, w których brał udział zostały opublikowane w ponad 525. pracach w postaci artykułów w czasopismach i materiałach konferencyjnych, rozprawach naukowych, podręcznikach akademickich. Jest współtwórcą pięciu patentów.

Jako profesor wizytujący był zapraszany przez: Uniwersytet Alberta w Edmonton, Kanada (1981), Uniwersytet w Niszu, Niš Serbia (1985), Omski Politechniczny Instytut (1989), Monash University w Melbourne, Australia (1994), Open International University of Human Development „Ukraine”, Kijów (2002), w 160 Rocznicę utworzenia Politechniki Lwowskiej.

W dziedzinie zastosowań grafów w mechanice współtworzył szkołę naukową znaną w kraju i zagranicą. Powstały liczne doktoraty i habilitacje, a wielu jej członków otrzymało tytuły profesorskie. Do najważniejszych osiągnięć w pracy naukowej Profesora inżyniera należy wypromowanie 19 doktorów nauk technicznych i jednego dr. h.c. Dziesięciu wychowanków profesora uzyskało stopień naukowy doktora habilitowanego, a sześciu z nich tytuł profesora. Wypromował setki inżynierów.

W ramach działalności opiniotwórczej profesor opracował 55 recenzji prac doktorskich, 38 recenzji dysertacji habilitacyjnych, 28 opinii wniosków profesorskich, 10 opinii monografii, 12 recenzji dla czasopism zagranicznych. W latach 1997–1999 zasiadał w Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych. Dla tej Komisji opracował 22 opinie dotyczące zatwierdzenia stopnia doktora habilitowanego i 11 opinii wniosków o nadanie tytułu profesora.

Był członkiem stowarzyszeń oraz organizacji, między innymi od 1963 r. Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (PTMTS), w którym pełnił funkcję sekretarza generalnego i przewodniczącego. Zjazd delegatów (PTMTS) w 1998 nadał mu godność Członka Honorowego. Od 1998 był Członkiem Rady Redakcyjnej Journal of Theoretical and Applied Mechanics PTMTS. W latach 19971999 zasiadał w Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych. Profesor był również członkiem Komitetu Budowy Maszyn PAN. W 2002 został wybrany Przewodniczącym Komitetu Teorii Maszyn i Mechanizmów. Uczestniczył w Komitetach Technicznych The International Federation for the Theory of Machines and Mechanisms (IFToMM). Na XI kongresie IFToMM wybrano go do Komisji Standaryzacji i Terminologii (CST). Od 1999 był członkiem EUROMECH – European Mechanics Society. Od 1996 należał do Akademii Inżynierskiej w Polsce[2], a w latach 2002-2006 pełnił funkcję jej Wiceprezesa. W 2002 przyjęto go w poczet Członków Akademii Nauk Inżynierskich Ukrainy, natomiast w 2003 został Członkiem Europejskiej Akademii Nauki, Sztuki i Literatury (Academie Europeenne drs Sciences, des Arts et des Letters).

Ponadto brał udział w kongresach i międzynarodowych konferencjach. Uczestniczył m.in.: w Światowym Kongresie International Federation Theory of Machines and Mechnisms (IFToMM) w Zakopane (Polska 1969), Montreal (Kanada 1978), Praga (Czechosłowacja 1991), Doniecki Politechniczny Instytut Ukraina (1992) Mediolan (Włochy 1996), Oulu (Finlandia 1999), Tiencin (Chiny 2004), Besançon (Francja 2007). Był współinicjatorem odsłonięcia w 2010 r. w Zakopanem w D.W. Hyrny tablicy upamiętniającej 40. rocznicę utworzenia The Interational Federation of the Theory of Machines and Mechanisms (IFToMMu).

Ścisłe kontakty naukowo-dydaktyczne Profesora z Politechnika Doniecką i opieka nad przewodem habilitacyjnym doc. Valentina Oniszczenki – obecnie profesora, znalazły pozytywną wzmiankę o współpracy naukowej prof. J. Wojnarowskiego z Ukrainą, którą umieścił redaktor Jerzy Giedroyć w Kulturze paryskiej, nr 3/630. Paryż 2000.

Profesor posiadał stopień wojskowy podporucznika rezerwy (1957). Za dokumentowanie historii Straży Pożarnej otrzymał godność honorowego członka Ochotniczej Straży Pożarnej w Starym Sączu.

Prywatnie[edytuj | edytuj kod]

Syn Ludwika (1903–1972), podoficera pożarnictwa, Rejonowego Komendanta OSP w Starym Sączu (1948–1952) i Marii z Nowaków. Brat Edmunda (1930–2009) i Teresy (1943–2018)[3]. Żonaty z lek. Bogną Pajerską-Wojnarowską (1933–2019)[4].

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Doktoraty Honoris Causa:

Pełnione funkcje[edytuj | edytuj kod]

  • 1966–1976 – kierownik Punktu Konsultacyjnego w Tarnowskich Górach
  • 1971–1984 – zastępca dyrektora Instytutu Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn
  • 1969–1970 – kierownik Zespołu Mechaniki i Dynamiki Maszyn
  • 1985–1991 – dyrektor Instytutu Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn
  • 1987–1990 – członek Senatu Politechniki Śląskiej w Gliwicach
  • 1991–1994 – kierownik Katedry Mechaniki, Robotów i Maszyn Roboczych Ciężkich
  • 1994–2003 – kierownik Katedry Mechaniki, Robotów i Maszyn
  • 1996–2002 – kierownik Zakładu Podstaw Konstrukcji Maszyn wydziału Budowy Maszyn, Filii Politechniki Łódzkiej w Bielsku Białej
  • 1964–2003 – członek Rady Wydziału Mechanicznego Technologicznego
  • 1994–2003 – członek Komisji ds. stopnia naukowego doktora habilitowanego na Wydziale Mechanicznym Technologicznym
  • 1993–1994 – kierownik Katedry Mechaniki Filii Politechniki Łódzkiej w Bielsku Białej
  • 1983–2003 – członek Rady Wydziału Budowy Maszyn Politechniki Łódzkiej, Filia w Bielsku-Białej
  • 1995–2023 – przewodniczący Zespołu Nauk Technicznych Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej/Nauki i Szkolnictwa Wyższego
  • 2005–2023 – Akademia Nauk Stosowanych (wcześniej Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa) w Nowym Sączu – profesor zwyczajny

Odznaczenia i wyróżnienia honorowe[edytuj | edytuj kod]

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • 1964 – I stopnia Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (PTMTS) (przyznana w ramach konkursu),
  • 1973 – Ministra Indywidualna II stopnia,
  • 1976 – Rektora I stopnia za działalność dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną,
  • 1977 – Rektora II stopnia za działalność dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną,
  • 1978 – Ministra Indywidualna III stopnia,
  • 1988 – Rektora II stopnia, zespołowa za działalność dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną,
  • 1989 – Rektora, indywidualna za kierowanie Instytutem,
  • 1991 – Rektora I stopnia za działalność naukową,
  • 1994 – Rektora I stopnia, indywidualna za osiągnięcia w dziedzinie kształcenia kadry,
  • 1997 – Rektora I stopnia, zespołowa za osiągnięcia w dziedzinie dydaktycznej,
  • 1997 – Ministra Edukacji Narodowej za pracę w Komisji Ekspertów MEN,
  • 1998 – Rektora I stopnia, zespołowa za osiągnięcia w dziedzinie dydaktycznej,
  • 2000 – Ministra Edukacji Narodowej, zespołowa II stopnia, w dziedzinie badań,
  • 2000 – Głównego Inspektora Pracy zespołowa za II miejsce w konkursie z zakresu BHP,
  • 2002 – Ministra Edukacji Narodowej i Sportu za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kształcenia kadr naukowych,
  • 2003 – Ministra Edukacji Narodowej i Sportu za pracę przewodniczącego w Komisji Ekspertów MEN,
  • 2004 – Ministra Edukacji Narodowej i Sportu za pracę przewodniczącego w Komisji Ekspertów MEN,
  • 2006 – Rektora I stopnia, zespołowa za osiągnięcia w dziedzinie dydaktycznej,

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Aktualności - Zmarł prof. Józef Wojnarowski. Politechnika Śląska. [dostęp 2023-09-23].
  2. Lista członków Akademii Inżynierskiej w Polsce. Akademia Inżynierska w Polsce. [dostęp 2015-05-12].
  3. a b ZASŁUŻONY DLA OSP – LUDWIK WOJNAROWSKI – Ochotnicza Straż Pożarna w Starym Sączu [online] [dostęp 2020-10-27] (pol.).
  4. śp. lek. Bogna Pajerska-Wojnarowska - Śląska Izba Lekarska [online], izba-lekarska.org.pl [dostęp 2020-10-27].
  5. Doktoraty honoris causa w PŁ. p.lodz.pl. [dostęp 2011-02-23].
  6. Barbara Kasprzycka, Bożena Styrylska (oprac. red.): Politechnika Śląska im. Wincentego Pstrowskiego w Gliwicach 1975−1976. Gliwice: Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, 1976, s. 326.
  7. M.P. z 2000 r. nr 33, poz. 682

Noty o słownikach biograficznych[edytuj | edytuj kod]

  • Sylwetka prof. inż. J. Wojnarowskiego opisana jest w polskich, amerykańskich i angielskich wydawnictwach biograficznych.
  • Kto jest Kim w województwie ’93, Wydawnictwo „Książnica” przy współpracy Towarzystwa Zachęty Kultury w Katowicach, s. 368.
  • Problemy Maszyn Roboczych. Kolegium Twórczości Technicznej Akademii Inżynierskiej w Polsce, zeszyt 14., Radom 1999 r. s. 5–7.
  • Złota Księga Nauki Polskiej 2000. Naukowcy Przełomu Wieków, Wydawnictwo Helion, Gliwice 2000 r., s. 1037–1038.
  • Who is Who w Polsce, Hübners blaues Who is Who, Schweiz, 2002, s. 2148–2149.
  • Bombicki M.R., Encyklopedia Actus Purus. Kto jest kim w Polsce nowego Milenium (2000–2002), Polska Narodowa Oficyna Wydawnicza Pol-Euro-Business, Poznań 2004, s. 575.
  • Złota Księga Nauki Polskiej. Naukowcy Zjednoczonej Europy, Wydawnictwo Helion, Gliwice 2006 r., s. 916–917.
  • Dictionary of International Biography.
  • Jubileusz 75 rocznicy urodzin, 54 lat działalności naukowej, 20 lat profesury zwyczajnej Józefa Wojnarowskiego. Zeszyt Pol. Śl. Gliwice, kwiecień 2008, 140 s.
  • Wielka Księga Jubileuszu 65-lecia Politechniki Śląskiej 1945–2010.Wydawnictwo Helion, Gliwice 2010.
  • Złota Księga Nauk Technicznych 2011. Wydawnictwo Helion, Gliwice 2011.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]