Przejdź do zawartości

Język moi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Moi
Obszar

Papua Zachodnia (Indonezja)

Liczba mówiących

4600 (1993)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6b zagrożony
Kody języka
ISO 639-3 mxn
IETF mxn
Glottolog moii1235
Ethnologue mxn
BPS 1068 3
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język moi (a. mooi), także: mooi, mosana[1], mosnah, moilemas[2]język zachodniopapuaski używany przez grupę ludności w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji. Według danych z 1993 roku posługuje się nim 4600 osób[1]. Należy do rodziny języków zachodniej Ptasiej Głowy[3][4].

Jego użytkownicy zamieszkują zachodnią część półwyspu Ptasia Głowa, a także wschodnią część Salawati[1]. Wyróżnia się dwa główne dialekty[3][5]: moi asli i moi segin (moi sigin[6]). K. Berry i Ch. Berry (1987) wyodrębniają trzy dialekty: amber, klasa, kelim[7]. Dawniej służył jako regionalna lingua franca[7]. Wywarł wpływ na języki wyspy Salawati[2]. Ekspansja moi przyczyniła się do zaniku języka duriankari[8].

Swoją nazwę dzieli z bliżej niespokrewnionym językiem makian zachodnim (moi) z Moluków[9][10]. „Moi” to również określenie grupy etnicznej Mansim[11]. Możliwe, że zbieżność nazw jest przypadkowa, ale G. Reesink (2002) nie wyklucza, że może ona świadczyć o dawnych kontaktach[11]. Termin „moi” bywa także odnoszony do innych języków regionu miasta Sorong (abun, seget, kalabra, moraid), z tego względu sam język moi jest też nazywany Moi asli („moi właściwy, oryginalny”)[7].

Jest blisko spokrewniony z seget, a w dalszej kolejności z kalabra, moraid i tehit[12][13]. W moi występuje piątkowy (kwinarny) system liczbowy[14].

Został opisany w postaci słownika (Kamus Indonesia-Moi, 2011)[15].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Moi, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-02-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-02] (ang.).
  2. a b Christ Fautngil: Situasi kebahasaan di Pulau Salawati. W: E.K.M. Masinambow (red.): Maluku dan Irian Jaya. Jakarta: Lembaga Ekonomi dan Kemasyarakatan Nasional, Lembaga Ilmu Pengetahuan Indonesia (LEKNAS-LIPI), 1994, s. 449–460, seria: Buletin LEKNAS III (1). OCLC 54222413. (indonez.).
  3. a b Jelle Miedema, Ger Reesink: One Head, Many Faces: New Perspectives on the Bird’s Head Peninsula of New Guinea. Leiden: KITLV Press, 2004, s. 31, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 219. DOI: 10.1163/9789004454385. ISBN 978-90-67-18229-4. ISBN 978-90-04-45438-5. OCLC 1312159896. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  4. Holton i Klamer 2018 ↓, s. 579.
  5. Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Moi (Indonesia). Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-21)]. (ang.).
  6. Bahasa Moi Sigin. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-21)]. (indonez.).
  7. a b c Berry i Berry 1987 ↓, s. 40.
  8. Albert Clementina Ludovicus Remijsen: Word-prosodic Systems of Raja Ampat Languages. Utrecht: LOT, 2001, s. 30, seria: LOT Dissertation Series 49. ISBN 90-76864-09-8. OCLC 55067520. [dostęp 2023-12-05]. (ang.).
  9. Bowden 2002 ↓, s. 218.
  10. Holton i Klamer 2018 ↓, s. 570, 573.
  11. a b Reesink 2002 ↓, s. 19.
  12. Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: West Bird’s Head. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-02)]. (ang.).
  13. Berry i Berry 1987 ↓, s. 36.
  14. Holton i Klamer 2018 ↓, s. 622.
  15. Stepanus Malak, Wa Ode Likewati: Kamus Indonesia-Moi. Jakarta: PT Sarana Komunikasi Utama, 2011. ISBN 978-979-1291-35-4. [dostęp 2022-09-17]. (indonez.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]