Käthe Ephraim Marcus
 Moja babcia | |
| Data i miejsce urodzenia |
1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1970 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki |
rzeźba, malarstwo |
| Epoka |
ekspresjonizm |
Käthe (Kaete) Ephraim Marcus (ur. 1892 we Wrocławiu, zm. 1970 w Jerozolimie) – niemiecka malarka i rzeźbiarka żydowskiego pochodzenia, związana z Wrocławiem.
Pierwsze nauki malarstwa stawiała pod okiem Hansa Thomy. Następnie kształciła się we Wrocławiu, u Maxa Wislicenusa oraz w Berlinie wraz z Lovisem Corinthem i Maxem Beckmannem oraz, za namową Otta Muellera, w Paryżu w Académie de la Grande Chaumière[1][2]. W 1917 roku poślubiła dr. Josefa Marcusa, jednego z przywódców ruchu syjonistycznego w Niemczech i założyciela ruchu młodzieżowego Blau-Weiss[1]. W 1928 roku została przyjęta do Niemieckiego Związku Malarzy. W 1930 roku zamieszkała w Düsseldorfie, gdzie dołączyła do grupy „Rhein”.
W 1933 roku wraz z rodziną opuściła Niemcy udała się do Anglii. W 1934[1] lub 1935 roku[3], wraz z mężem, wyjechała do Jerozolimy, gdzie kontynuowała swoją działalność artystyczną; tworzyła również prace rzeźbiarskie studiując pod okiem Moshe Sternschussena. Jest autorką pomnika Mordechaia Schornsteina z 1945 roku[3]. W 1943 roku otworzyła własną pracownię artystyczną w starej części miasta; w 1947 musiała ją opuścić nakazem wojsk Brytyjskich. W 1948 jej prace zostały zniszczone przez Arabów a ona sama wraz z rodziną była ewakuowana do Ramat Gan. W tym czasie namalował kilka obrazów ze scenami wojennymi.
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze obrazy powstałe w latach 1916–1919, były portretami jej przyjaciół, głównie niemieckich intelektualistów i pracowników m.in. Portret Arnolda Ulitza, Portret Pauli Ollendorf, Portret Ismara Littmanna. W 1920 roku poznała ekspresjonistkę Käthe Kollwitz; od tego momentu tworzyła pod jej wpływem[1] a przez niektórych uznawana była jej następczynią[2].
Oficjalny debiut artystyczny miała w 1921 roku, na wystawie zbiorowej w salach wrocławskiej Loży Lessinga. Pod koniec lat dwudziestych jej prace prezentowane były na wielu wystawach w Berlinie: w 1928 na wystawie sztuki śląskiej, w październiku tego samego roku w Galerie Neuman Nierendorf (wystawa indywidualna zorganizowana ze zbiorów prywatnych Friedricha Kirschnera). We Wrocławiu wystawiała swoje prace w 1928 roku w zoo na wystawie Juryfreien oraz w 1929 na zbiorowej ekspozycji Das junge Schlesien. Jej prace pt. Opiekunki i Jerusalem można było zobaczyć na wystawie w Starej Komendanturze[2]. W 1932 roku, we Wrocławiu na wystawie Künstlerbund Schlesiens, można było oglądać jej płótna pt. Kobiety beduińskie i Jerozolima nawiązujące do orientalnych miasteczek[3].
Jej prace przepełnione są atmosferą melancholii, samotności i wyobcowania. Tematem jej prac były często samotne matki i dzieci znajdujące się w nowych nieprzyjaznym im środowisku, będące imigrantami w obozach przejściowych.
Jej studia dzieci, ukazanych w różnych sytuacjach lub postacie matek z dziećmi były zapisem duchowości, wyrażały bogactwo uczuć, „tajemnice i grę, samotność”[4].
Przedstawiała również rybaków oraz krajobrazy Safed, jeziora Kinneret i Negev[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Ruth Markus: Artists: Yishuv and Israel: 1920-1970. jwa.org/encyclopedia/. [dostęp 2015-13-09]. (ang.).
- ↑ a b c Fronia 2008 ↓, s. 218.
- ↑ a b c Fronia 2008 ↓, s. 221.
- ↑ Fronia 2008 ↓, s. 219.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Małgorzata Stolarska-Fronia: Udział środowisk Żydów wrocławskich w artystycznym i kulturalnym życiu miasta od emancypacji do 1933 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2008. ISBN 978-83-7543-041-7. (pol.).