Kłośnik (herb szlachecki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Herb Kłośnik
Wygląd herbu według oryginalnego dokumentu nobilitacyjnego, Ostrowski opisuje go jako Kłośnik IV.
Kłośnik II.
Kłośnik III.
Kłośnik I.

Kłośnikpolski herb szlachecki z nobilitacji.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opis zgodny z klasycznymi zasadami blazonowania:

W polu czerwonym lilia srebrna, na gałązce zielonej z czterema takimiż listkami - po dwa na stronę. Klejnot: trzy pióra strusie. Labry czerwone, podbite srebrem.

Juliusz Karol Ostrowski wymienia trzy odmiany tego herbu[1]:

Kłośnik II - godło jak wyżej, umieszczone na łukowato wyciętym klinie, całość w polu srebrnym. Klejnot bez odmian.

Kłośnik III - jak wyżej, ale w miejsce lilii - kłos złoty na takiejż gałązce, z takimiż listkami po dwa na stronę. Klejnot bez odmian.

Kłośnik IV - w polu czerwonym pół lilii srebrnej na złotej podstawie, spoczywającej na kolumnie zielonej, o bazie złotej. Klejnot tautologiczny.

Według dokumentu nobilitacyjnego, opublikowanego przez Barbarę Trelińską, oryginalnym herbem była wersja IV, przy czym Trelińska opisuje kolumnę jako snopek[2].

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Nadany Janowi Januszowskiemu 4 stycznia 1588 ze zmianą nazwiska[3].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Januszowicz, Januszowski.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 1. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897, s. 238.
  2. Barbara Trelińska: Album armorum nobilium Regni Poloniae XV - XVIII saec. Herby nobilitacji i indygenatów XV - XVIII w.. Lublin: 2001, s. 211.
  3. Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 128. ISBN 83-7181-217-5.