Kalendarium Wojska Polskiego 1832–1849
(Przekierowano z Kalendarium Wojska Polskiego 1832-1849)
Kalendarium Wojska Polskiego 1832-1849 – wydarzenia w Wojsku Polskim w latach 1832-1849.
1832[edytuj | edytuj kod]
- w Paryżu grupa emigrantów z Tadeuszem Krępowieckim na czele uchwaliła Akt Założenia Towarzystwa Demokratycznego Polskiego[1]
marzec 1832 – styczeń 1833
- próby sformowania legionu polskiego przy armii belgijskiej[1]
sierpień 1832 – kwiecień 1833
- gen. Józef Bem podejmował próby zorganizowania legionu polskiego w służbie portugalskiej
1833[edytuj | edytuj kod]
marzec–maj
- wyprawa Józefa Zaliwskiego do Królestwa Polskiego[1]; patrz: Partyzantka Zaliwskiego
- oddziały Józefa Zaliwskiego i Kaspra Dziewickiego wkroczyły z Galicji do Królestwa Polskiego. Oddział Dziewickiego uległ rozbiciu pod Połańcem[1]
kwiecień
- Nieudana wyprawa Hufca Świętego do Frankfurtu nad Menem i zatrzymanie go w Szwajcarii[2].
- Józef Zaliwski rozpuścił swój oddział i wrócił do Galicji[1]
- ostatni wypad powstańczy na Szadek[1]
1834[edytuj | edytuj kod]
- Wyprawa sabaudzka dla wsparcia rewolucji włoskiej[2].
1837–1838[edytuj | edytuj kod]
1840–1844[edytuj | edytuj kod]
- spisek ks. Piotra Ściegiennego[1][4]
1846[edytuj | edytuj kod]
- aresztowanie Ludwika Mierosławskiego w Swiniarach[5][6]. Odwołanie powstania wyznaczonego na 22 lutego 1946[2]
- początek „rabacji chłopskiej”[5][7]
- w Krakowie powstał Rząd Narodowy z J. Tyssowskim na czele[5]
- stłumienie powstania górali chochołowskich[8]
- klęska oddziału płk. Suchorzewskiego pod Gdowem[5]
- Wypad P. Potockiego na Siedlce[8].
1847[edytuj | edytuj kod]
- Stracenie T. Wiśniowskiego i J. Kapuścińskiego we Lwowie[8].
1848[edytuj | edytuj kod]
- Adam Mickiewicz powołał do życia Legion Polski do walki o zjednoczenie Włoch[5][12]
- ugoda jarosławiecka dotycząca uzyskanie autonomii przez część Wielkiego Księstwa Poznańskiego w zmian za rozwiązanie większości oddziałów powstańczych [5][11]
- Starcie z Prusakami pod Odolanowem[8].
- rozbicie zgrupowania partyzanckiego pod Rogalinem[5]
- płk Brzeżański podpisał kapitulację pod Bardo[5]
czerwiec
- Legion Mickiewicza wyruszył na front włosko-austriacki[5]
- Legion Mickiewicza pod dowództwem płk. Mikołaja Kamieńskiego stoczył swój pierwszy bój pod Lonato[5][12]
- gen. Bem został naczelnym wodzem armii węgierskiej w Siedmiogrodzie[5]
- Józef Wysocki objął dowództwo Legionu Polskiego na Węgrzech[5]
grudzień
- Wyzwolenie płn. Siedmiogrodu przez Bema[8]
- Legion Józefa Wysockiego uczestniczy w oblężeniu Aradu (do marca 1849)[8].
- Ludwik Mierosławski objął dowództwo sił rewolucyjnych na Sycylii[5]
1849[edytuj | edytuj kod]
- Porażka wojsk Bema pod Nagyszeben[8].
- Zwycięstwo gen. Bema nad Austriakami pod Piski[8].
- Gen. Henryk Dembiński dowodził w bitwie pod Kapolną[13].
marzec kwiecień
- Legion Wysockiego uczestniczy w bitwach pod Szolnok, Isaszeg, Tapio-Bicske i Hatvan[13].
- wojska węgierskie pod dowództwem Józefa Bema zdobyły Nagyszeben[5]
- Wybuch wojny włosko-austriackiej. Gen. Wojciech Chrzanowski wodzem armii włoskiej[13]
- wybuch wojny włosko-austriackiej. Gen. Chrzanowski objął faktyczne dowództwo armii sardyńskiej[5]
- oblężenie Katanii na Sycylii. Mierosławski został dowódcą obrony miasta[5]
maj–czerwiec
- Legion Polski walczył w obronie Republiki Rzymskiej[5]
- Mierosławski został naczelnym wodzem armii badeńskiej[13]
- Bitwa pod Rothenfels-Steinmauern[13]
- Mierosławski składa dowództwo armii badeńskiej[13]
- Wypad wojsk Bema do Mołdawii[13]
- porażka dowodzonej przez Józefa Bema armii węgierskiej w Siedmiogrodzie (pod Keresztur)[5]
- Legion Wysockiego broni przeprawy przez Cisą[13]
- Zwycięstwo i porażka wojsk Bema pod Nagyszeben[13]
- gen. Bem objął naczelne dowództwo armii węgierskiej po gen. H. Dembińskim[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Kozłowski i in. 1966 ↓, s. 516.
- ↑ a b c Kozłowski i Wrzosek 1973 ↓, s. 549.
- ↑ Kurkiewicz, Tatomir i Żurawski 1974 ↓, s. 137.
- ↑ Kurkiewicz, Tatomir i Żurawski 1974 ↓, s. 138.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af Kozłowski i in. 1966 ↓, s. 517.
- ↑ Kurkiewicz, Tatomir i Żurawski 1974 ↓, s. 142.
- ↑ a b c d Kurkiewicz, Tatomir i Żurawski 1974 ↓, s. 144.
- ↑ a b c d e f g h i j k Kozłowski i Wrzosek 1973 ↓, s. 550.
- ↑ a b Kurkiewicz, Tatomir i Żurawski 1974 ↓, s. 145.
- ↑ a b c Kurkiewicz, Tatomir i Żurawski 1974 ↓, s. 149.
- ↑ a b c d e f Kurkiewicz, Tatomir i Żurawski 1974 ↓, s. 150.
- ↑ a b Kurkiewicz, Tatomir i Żurawski 1974 ↓, s. 151.
- ↑ a b c d e f g h i Kozłowski i Wrzosek 1973 ↓, s. 551.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Eligiusz Kozłowski, Andrzej F. Grabski, Andrzej Nadolski, Tadeusz Nowak, Stefan Kuczyński, Janusz Sikorski (red. naukowy), Zdzisław Spieralski, Stanisław Herbst, Józef Dutkiewicz, Jan Wimmer: Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864 cz.II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966. ISBN 0-907587-99-2.
- Eligiusz Kozłowski, Mieczysław Wrzosek: Dzieje oręża polskiego 1974-1938 cz.II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1973.
- Władysław Kurkiewicz, Adam Tatomir, Wiesław Żurawski: Tysiąc lat dziejów Polski; Kalendarium. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1974.