Kalendarz słoneczny
Kalendarz słoneczny, kalendarz solarny – kalendarz oparty na cyklu zmian pór roku związanym z ruchem obiegowym Ziemi wokół Słońca. Rok ma 365 dni, średnia długość roku zwrotnikowego (słonecznego) wynosi 365 dni 5 godzin 48 minut i 45 sekund, co wymusza wyrównanie roku kalendarzowego co pewien czas (zob. rok przestępny)[1].
System roku słonecznego stosowali starożytni Egipcjanie. Rok liczył 365 dni i był kontrolowany ruchem Sotis (Syriusza), co umożliwiało regulować niedoskonałości wynikające z niedostatecznej liczby obserwacji nieba. W czasach panowania Ptolemeuszu Egipcjanie opracowali system roku księżycowo-słonecznego[2].
Kalendarzami słonecznymi były m.in.: kalendarz Majów[3], aztecki[4], irański (od 1911 roku)[5], juliański[6], gregoriański[7] i francuski kalendarz republikański[7].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kościelniak 2013 ↓, s. 22.
- ↑ Szymański 2012 ↓, s. 121.
- ↑ Skorupka 2021 ↓, s. 19.
- ↑ Gullberg i Layser 2021 ↓, s. 41.
- ↑ Niechciał 2019 ↓, s. 234.
- ↑ Stempa 2013 ↓, s. 108.
- ↑ a b Kościelniak 2013 ↓, s. 24.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Steven R. Gullberg, Christopher Layser. Archaeoastronomy of Teotihuacan and Tenochtitlan. „Astronomische Nachrichten”. 342, 2021. (ang.).
- Krzysztof Kościelniak: Czas i historia w islamie. Kalendarz i podstawy chronologii muzułmańskiej. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2013. ISBN 978-83-7638-362-0.
- Paulina Niechciał. Zaratusztriański Nowy Rok (Nouruz) w kontekście badań rożsamości. „UD. Organ Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego i Komitetu Nauk Etnologicznych PAN”. 103, 2019.
- Alfred Skorupka. Czego możemy się nauczyć z historii cywilizacji Majów?. „Transformacje”. 2 (109), 2021.
- Tomasz Stempa. Historia chrześcijańskiej rachuby lat. „Elpis. Rocznik XV (XXVI)”. 27 (40), 2013.
- Józef Szymański: Nauki pomocnicze historii. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16171-2.