Kalikst III
| Kalikst III Callistus Tertius |
||
| Alfonso de Borja | ||
| papież | ||
 |
||
|
||
| Data i miejsce urodzenia | 31 grudnia 1378 Xàtiva |
|
| Data i miejsce śmierci | 6 sierpnia 1458 Rzym |
|
| papież | ||
| Okres sprawowania | 1455–1458 | |
| biskup diecezjalny Walencji | ||
| Okres sprawowania | 20 sierpnia 1429–30 czerwca 1458 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Nominacja biskupia | 20 sierpnia 1429 | |
| Sakra biskupia | 31 sierpnia 1429 | |
| Kreacja kardynalska | 2 maja 1444 Eugeniusz IV |
|
| Kościół tytularny | Santi Quattro Coronati | |
| Pontyfikat | 8 kwietnia 1455 | |
| Sukcesja apostolska | |
| Data konsekracji | 31 sierpnia 1429 |
| Konsekrator | Pierre de Foix |
Kalikst III (łac. Callistus III, właśc. Alfonso de Borja; ur. 31 grudnia 1378 w Xàtivie, zm. 6 sierpnia 1458 r. w Rzymie[1]) – papież w okresie od 8 kwietnia 1455 roku do 6 sierpnia 1458 roku[2].
Życiorys[edytuj]
Wczesne życie[edytuj]
Urodził się jako syn właściciela ziemskiego[1]; pochodził z rodu Borgiów. Z wykształcenia był prawnikiem[2]. Był wykładowcą na uniwersytecie w Leridzie, a następnie pracował u króla Aragonii, Alfonsa V[1]. Działając na jego polecenie, Alfonso prowadził negocjacje z antypapieżem Klemensem VIII[2]. Ostatecznie udało mu się nakłonić antypapieża do abdykacji, za co Borja otrzymał arcybiskupstwo Walencji[2]. sakrę biskupią przyjął 31 sierpnia 1429 roku z rąk kardynała Pierre'a de Foix'a. W 1444[2] został kreowany kardynałem Santi Quattro Coronati; w tym czasie prowadził ascetyczne życie, nie wyróżniając się niczym szczególnym[1]. W czasie konklawe 1455 został wybrany papieżem, jako kandydat kompromisowy pomiędzy sojusznikiem rodu Colonnów, a Grekiem Bessarionem[1].
Pontyfikat[edytuj]
Głównym celem jego pontyfikatu było odbicie Konstantynopola z rąk Turków, co ślubował uczynić, już na początku swojej posługi[2]. Na samym początku rozesłał legatów do państw europejskich z prośbami o zorganizowanie krucjaty[1]. Prośby te spotkały się jednak z chłodnymi reakcjami władców, którzy byli zajęci sprawami wewnętrznymi swoich krajów[2]. Ponadto Kalikst rozpoczął gromadzenie armii i budowę floty na Tybrze, a na dzień 1 marca 1456 wyznaczył początek krucjaty[1]. Dzięki tym działaniom odniósł niewielkie sukcesy, jak choćby wyparcie Turków pod Belgradem 22 lipca 1456[2].
Poprzez wprowadzenie tzw. "tureckich dziesięcin", rosło niezadowolenie przeciwko papieżowi, na dworach europejskich, m.in. we Francji i w Niemczech[1]. Jednak dzięki dyplomacji kardynała Eneasza Piccolominiego, udało się załagodzić sytuację[1]. Popadł także w konflikt ze swoim dawnym protektorem, królem Alfonsem V – konsekwencją tegoż sporu było przekazanie korony królestwa Aragonii i Neapolu (po śmierci króla) bratankowi Kaliksta[1].
Kalikst III praktycznie nie wykazywał zainteresowania sztuką, w porównaniu z jego poprzednikiem Mikołajem V[1]. Nie było to jednak powodowane ignorancją papieża, ale ogromnymi wydatkami na organizowanie krucjaty, a także obsypywaniem dobrami krewnych[1]. Papież nie stronił od nepotyzmu: powołał swojego siostrzeńca kardynała Luisa Juana Milę na gubernatora Zamku św. Anioła i prefekta Rzymu, a drugiego siostrzeńca, kardynała Rodriga Borgię na wicekanclerza Kurii Rzymskiej[1]. Ponadto kreował kardynałami dwóch bratanków, którzy mieli zaledwie po dwadzieścia kilka lat[1].
16 czerwca 1456 unieważnił wyrok i zrehabilitował, spaloną na stosie w Rouen, Joannę d'Arc[1]. Ustanowił święto Przemienienia Pańskiego w dniu 6 sierpnia; zrządzeniem losu zmarł właśnie w tym dniu, w 1458 roku[1]. Przez historyków jest oceniany jako papież oddany Kościołowi, chcący ochronić go przed Turkami, którego ogromną wadą był nepotyzm[1][2].
Zobacz też[edytuj]
Przypisy[edytuj]
Bibliografia[edytuj]
- Borja, Alfonso de (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-04-07].
- Pope Callistus III (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-04-07].
- Kalikst III w bazie catholic-hierarchy.org (ang.)
|
|||||||||||||||||
