Kamień (rejon wołożyński)
Na mapach: 
53°51′N 26°39′E/53,850000 26,650000
53°51′N 26°39′E/53,850000 26,650000| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
222371 |
Położenie na mapie obwodu mińskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
| 53°51′N 26°39′E/53,850000 26,650000
| |
Kamień (biał. Камень) – wieś (dawniej miasteczko) na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie wołożyńskim.
Miasto magnackie położone było w końcu XVIII wieku w powiecie mińskim województwa mińskiego[2].
Za II Rzeczypospolitej w woj. nowogródzkim, w powiecie stołpeckim. Należała do gminy Iwieniec[3]. W 1921 roku miejscowość liczyła 844 mieszkańców[4].
Nocą 14/15 maja 1944 żołnierze Zgrupowania Stołpeckiego AK stoczyli w Kamieniu zacięty bój z dwiema brygadami sowieckiej partyzantki. W trakcie starcia wieś częściowo spłonęła. Zniszczeniu uległ m.in. zabytkowy drewniany kościół św. Piotra i Pawła (został odbudowany dopiero w latach 90. XX wieku)[5].
Po wojnie wieś weszła w struktury administracyjne Związku Radzieckiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 90.
- ↑ Główny Urząd Statystyczny w Warszawie: Województwa centralne i wschodnie Rzeczypospolitej Polskiej – podział na gminy według stanu z dnia 1.IV 1933 roku, Książnica-Atlas, Lwów 1933.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VII – Część I – Województwo Nowogródzkie, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923.
- ↑ Kazimierz Krajewski: Walka 1 kompanii I/78 pp AK (Zgrupowanie Stołpeckie) z partyzantką sowiecką w Kamieniu (pow. Stołpce) nocą 14/15 maja 1944 r.. ipn.gov.pl, 2007-01-17. [dostęp 2015-11-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-06)].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Kamień (2), starodawna, nędzna mieścina na zachod. stronie powiatu mińskiego..., [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 734.