Kamienica przy pl. Bolesława Chrobrego 36 w Kłodzku
 nr rej. A/4360/1070/WŁ z 3.12.1984
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
pl. Bolesława Chrobrego 36 |
| Typ budynku |
kamienica |
| Styl architektoniczny | |
| Kondygnacje |
4 |
| Ukończenie budowy |
XVIII w. |
| Ważniejsze przebudowy |
1886 r. |
Położenie na mapie Kłodzka  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  | |
 50°26′19,22″N 16°39′19,44″E/50,438672 16,655400
| |
Kamienica przy pl. Bolesława Chrobrego 36 w Kłodzku – pochodząca z XVIII wieku, barokowy dom położony na kłodzkim rynku w jego wschodniej pierzei.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Budynek został wzniesiony z XVIII wieku na istniejącym wcześniej renesansowym zrębie. Elewacja jego była poprawiana w czasach późniejszych. W 1886 roku na parterze wybito otwór na okno wystawowe[1].
Decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków z dnia 3 grudnia 1984 roku kamienica została wpisana do rejestru zabytków[2].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Parter jest płytko boniowany, portal gładki (z około 1700 roku) o dość szerokiej pasowej archiwolcie koszowej. W miejscu dzisiejszego okna wystawowego było przed 1886 rokiem zwyczajne okno ładnie okratowane[1]. Parter wieńczy gładka, nieco ciężka płyta. Na niej stoją cztery silne pilastry, ostro żłobkowane, z niskimi, fantazyjnymi głowicami. Pilastry idą też przez dwa piętra[1]. Okna, o gładkich uszatych ramach i parapetach, podparte są lustrami. belkowanie składa się z gładkiego gzymsu podpartego kostkami fryzu i architrawu na osiach pilastrów[1]. Na kostkach fryzu osadzono głowy lwów w płaskorzeźbie. Ładny szczyt podzielony jest na trzy pola pilastrów zbliżonych do poprzednich – z uwzględnieniem skali. Pilastrom skrajnym pierwszego i drugiego piętra odpowiadają postumenty zakończone piramidkami[1]. Biegną od nich ku środkowi lekkie wydłużone woluty, wspierające naczółek łukowy. W polach po jednym oknie; nad środkowym okienko koliste ujęte jest w podokiennik i dwie małe woluty[1]. Elewacja ta, pomijając parter, na ogół mało była przerabiana. W każdym razie w połowie XIX wieku miała prawie ten sam wystrój. Zarówno głowice, zbliżone do jońskich, jak i głowy lwów oraz piramidki, istniały już wtedy i nie są nowoczesną naleciałością, jak sądzi mylnie wiele osób. Jedynie łukowy naczółek szczytu znalazł się w miejsce ogromnego orła pruskiego z rozpostartymi skrzydłami, który nie był dziełem ani pięknym, ani związanym z wytworną fakturą elewacji[1]. Od strony ulicy Wodnej fasada była jeszcze mniej przerabiana. Dwie kondygnacje niższe wykazują resztki detalu renesansowego, dwie wyższe należą już do baroku[3].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Tadeusz Broniewski: Śląsk w zabytkach sztuki. Kłodzko. Wyd. II. Wrocław-Warszawa-Kraków: Ossolineum, 1970, s. 134.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 2013-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ Tadeusz Broniewski: Śląsk w zabytkach sztuki. Kłodzko. Wyd. II. Wrocław-Warszawa-Kraków: Ossolineum, 1970, s. 135.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Broniewski: Śląsk w zabytkach sztuki. Kłodzko. Wyd. II. Wrocław-Warszawa-Kraków: Ossolineum, 1970.