Kamienie runiczne ze Spirit Pond

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Odrys mapy z trzeciego kamienia

Kamienie runiczne ze Spirit Pond – trzy rzekome kamienie runiczne, mające być pamiątką po podróżach wikingów do Winlandii, odkryte w 1971 roku w amerykańskim stanie Maine. Przez runologów uznawane są za niezbyt wprawne fałszerstwo.

Rzekomym znalazcą kamieni miał być stolarz z Maine, Walter Elliott. Miały się one znajdować nad brzegiem rzeki Morse koło Popham Beach w Phippsburgu[1]. Elliott nawiązał kontakt z kustoszem lokalnego muzeum, wraz z którym wystąpili do ekspertów od napisów runicznych o opinię na temat znalezisk[2]. Ci jednogłośnie stwierdzili, że rzekome kamienie runiczne są fałszerstwem[2]. W międzyczasie miejscowe władze, powołując się na fakt, iż Elliott miał znaleźć kamienie na ziemi stanowej, wystąpiły o ich wydanie[1]. Wywiązał się spór, znalazca domagał się bowiem wypłacenia honorarium i na pewien czas nawet ponownie zakopał kamienie. Ostatecznie zawarto ugodę i, po wypłaceniu Elliottowi kwoty 4,5 tys. dolarów, rzekome znaleziska trafiły na ekspozycję do muzeum stanowego w Auguście[1][2].

Na wszystkich trzech kamieniach wyryte są znaki runiczne, trzeci zawiera także schematyczną mapę okolic Popham Beach[1]. Napisy zawierają różnorakie słowa oraz anachroniczne cyfry stylizowane na arabskie, którymi zapisano daty 1010 i 1011[3]. W opisie mapy znajdują się nazwy Hóp i Vínland, znane z sag winlandzkich. Sam Elliott utrzymywał, iż Winlandia leżała właśnie w rejonie dzisiejszego Maine. Zdaniem specjalistów napisy na kamieniach są współczesne i zostały wyryte elektrycznym narzędziem do wykonywania stalorytów[1]. Sam język inskrypcji jest niehistoryczny, wyłącznie stylizowany na staroislandzki[3]. W miejscu rzekomego odkrycia kamieni nie znaleziono także żadnych pozostałości mogących świadczyć o obecności wikingów w tym rejonie[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Annette Kolodny: In Search of First Contact: The Vikings of Vinland, the Peoples of the Dawnland, and the Anglo-American Anxiety of Discovery. Durham: Duke University Press, 2012, s. 14-15. ISBN 978-0-8223-9553-9.
  2. ↑ a b c I.R. Page: Pismo runiczne. Warszawa: Wydawnictwo RTW, 1998, s. 67-68. ISBN 83-86822-93-7.
  3. ↑ a b Medieval Scandinavia. An Encyclopedia. New York: Garland Publishing, 1993, s. 700-701. ISBN 0-8240-4787-7.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kamienie_runiczne_ze_Spirit_Pond&oldid=57899515”