Kamil Mitoń

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamil Mitoń
Ilustracja
Kamil Mitoń (Warszawa 2013)
Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1984
Kraków

Obywatelstwo

Polska

Tytuł szachowy

arcymistrz (2002)

Ranking FIDE

2568 (01.06.2022)

Ranking krajowy FIDE

13[1]

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Kamil Wojciech Mitoń (ur. 12 kwietnia 1984 w Krakowie) – polski szachista, arcymistrz od 2002 roku.

Kariera szachowa[edytuj | edytuj kod]

Mitoń poznał szachy w wieku pięciu lat. Jego talent dostrzegł pasjonat szachów, prezes i sponsor Klubu Szachistów „Goniec” Staniątki – Stanisław Turecki, który też prowadził Kamila wraz z Andrzejem Irlikiem (nauczycielem fizyki w Staniąteckiej Szkole Podstawowej) przez pierwsze lata. Gdy w 1994 roku zdobył w Grudziądzu tytuł mistrza Polski juniorów do 10 lat, rozwojem jego talentu zajął się rosyjski trener szachowy Włodzimierz Szyszkin[2], sprowadzony do Niepołomic dzięki zaangażowaniu S.Tureckiego. Było to możliwe dzięki życzliwości samego trenera i wsparciu władz tego miasta. Wkrótce został najbardziej utytułowanym juniorem w historii polskich szachów. W 1996 roku zdobył tytuł mistrza kraju w kategorii do 12 lat (wynikiem 11 punktów z 11 partii) i do 13 lat w szachach szybkich. W tym samym roku na Minorce został mistrzem świata juniorów do 12 lat, a rok później w Cannes – wicemistrzem świata do lat 14. Dwukrotnie zdobył brązowy medal na mistrzostwach świata juniorów w szachach szybkich (Paryż, 1997 i 1999). Z występów juniorskich największym jego osiągnięciem było zdobycie w Erywaniu w 2000 r. tytułu wicemistrza świata w kategorii do 20 lat, w wieku 16 lat.

Wielokrotnie startował w finałach mistrzostw Polski mężczyzn, największy sukces odnosząc w 2012 w Warszawie, gdzie zdobył brązowy medal.

W 2000 roku w Warszawie zanotował bardzo dobry występ w Pucharze Świata w szachach błyskawicznych, który zgromadził światową czołówkę (zwyciężył Viswanathan Anand przed Borisem Gelfandem i Anatolijem Karpowem). W stawce 535 zawodników Mitoń zajął XXI m., wyprzedzając wielu renomowanych arcymistrzów. Zwyciężył lub dzielił pierwsze miejsca w turniejach międzynarodowych rozegranych w Cannes (2000), World Open w Filadelfii (2002, wraz z m.in. Arturem Jusupowem i Aleksandrem Oniszczukiem) i First Saturday w Budapeszcie (2003, wraz z Levente Vajdą). W barwach drużyny GKSz Polfa Grodzisk Mazowiecki dwukrotnie zdobył tytuł wicemistrza Polski. W 2005 roku triumfował w Filadelfii w turnieju World Open[3] oraz w Santa Cruz de La Palma, w 2006 r. zajął III m. (za Wasilijem Iwanczukiem oraz Jewgienijem Bariejewem) w memoriale Jose Raula Capablanki w Hawanie, a w 2007 r. podzielił II m. (za Bu Xiangzhim, a wraz z m.in. Nigelem Shortem) w turnieju Canadian Open w Ottawie. W tym samym roku zdobył w barwach klubu WASKO HetMaN Szopienice Katowice tytuł drużynowego mistrza Polski[4]. W 2008 r. podzielił II m. (za Aleksandrem Mojsiejenko, wspólnie z Dariuszem Świerczem) w memoriale Akiby Rubinsteina w Polanicy-Zdroju, natomiast w 2010 r. zwyciężył w kołowym turnieju w Skanderborgu. W 2011 r. podzielił I m. (wspólnie z m.in. Ivanem Sokolovem i Jonem Hammerem) w Reykjavíku. W 2013 r. zdobył tytuł mistrza Hiszpanii w szachach szybkich[5].

Wielokrotny reprezentant Polski w rozgrywkach drużynowych, m.in.:

W 2014 r. pełnił funkcję trenera męskiej reprezentacji Polski podczas szachowej olimpiady w Tromsø[8].

Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 stycznia 2007 r., z wynikiem 2655 punktów zajmował wówczas 50. miejsce na świecie oraz 1. wśród polskich szachistów[9].

W 2021 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]