Kapitał, czyli jak zrobić pieniądze w Polsce

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kapitał, czyli jak zrobić pieniądze w Polsce
Gatunek

komedia obyczajowa

Rok produkcji

1989

Data premiery

12 lutego 1990

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

105 min

Reżyseria

Feliks Falk

Scenariusz

Feliks Falk

Główne role

Piotr Machalica, Gabriela Kownacka

Muzyka

Jan Kanty Pawluśkiewicz

Zdjęcia

Witold Adamek

Scenografia

Barbara Nowa

Kostiumy

Małgorzata Obłoza

Montaż

Agnieszka Bojanowska

Wytwórnia

Zespół Filmowy Perspektywa

Dystrybucja

Przedsiębiorstwo Dystrybucji Filmów

Strona internetowa

Kapitał, czyli jak zrobić pieniądze w Polsce – polska komedia obyczajowa z 1989 roku w reżyserii Feliksa Falka.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Piotr Nowosad wraca do Polski z dużą sumą pieniędzy po kilku latach spędzonych na Zachodzie. Jednak zdając sobie sprawę z tego, że z uniwersyteckiej pensji nie będzie go stać na utrzymanie rodziny, postanawia dobrze zainwestować przywieziony kapitał. Rozkręca kilka interesów, ale żaden nie przynosi korzyści.

Piotr nie zna zmieniających się przepisów prawnych. Zawsze gdy interes zaczyna się już rozkręcać pojawia się fatalistyczna postać Mariana Duszy, który raz jest inspektorem sanepidu, innym razem działaczem Ligi Ochrony Przyrody (wydaje się, że są to różne osoby: Dusza zapytany czy ma może brata bliźniaka lub zna jakiegoś innego Mariana Duszę, twierdzi kategorycznie, że nie) i niweczy kolejne przedsięwzięcie. W końcu działalność Piotra legnie w gruzach. W dodatku, jego żona, Barbara rozstaje się z nim, gdyż nie podoba jej się spadek poziomu intelektualnego Piotra i jego nowe problemy.

Na szczęście, niedługo po tym, okazuje się, że Piotr będzie miał bardzo dużo pieniędzy – otrzymał prestiżową i wysoko finansową nagrodę za napisaną przed kilku laty pracę naukową. Barbara zostaje przy nim.

Recenzje[edytuj | edytuj kod]

Andrzej Gelberg skrytykował zarówno film, jak i reżysera pisząc m.in., że między bohaterem filmu i jego reżyserem istnieje jedno podobieństwo. I jednemu, i drugiemu się nie udało[1].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Andrzej Gelberg, Fryty są przegrane, w: Tygodnik Solidarność, nr 10(77)/1990, s.8

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]