Kaplandka białoogonowa
|
||
| Mystromys albicaudatus[1] | ||
| A. Smith, 1834 | ||
 |
||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ssaki | |
| Podgromada | żyworodne | |
| Infragromada | łożyskowce | |
| Rząd | gryzonie | |
| Podrząd | myszokształtne | |
| Nadrodzina | myszowe | |
| Rodzina | malgaszomyszowate | |
| Podrodzina | kaplandki (Mystromyinae) |
|
| Rodzaj | kaplandka (Mystromys) Wagner, 1841 |
|
| Gatunek | Mystromys albicaudatus | |
| Synonimy | ||
|
||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 |
||
Kaplandka białoogonowa[3] (Mystromys albicaudatus) – gatunek gryzonia z rodziny malgaszomyszowatych[4].
Średnie wymiary[edytuj | edytuj kod]
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Występuje na terenach trawiastych i na jałowych, suchych ziemiach w południowej Afryce.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Kaplandka białoogonowa jest jedynym madagoszczurem żyjącym poza Madagaskarem. Prowadzi nocny tryb życia, a dzień spędza skryty w norze, którą opuszcza dopiero po zapadnięciu ciemności. Żywi się nasionami i innym pokarmem pochodzenia roślinnego. Jego ostry zapach prawdopodobnie powstrzymuje drobne drapieżniki, takie jak surykatki czy mangusty, od atakowania go, wiadomo jednak, że polują na niego sowy, a być może także inne ptaki drapieżne.
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Kaplandka białoogonowa rozmnaża się zapewne przez cały rok. W miocie rodzi się zwykle od 4 do 5 młodych. Szczególną cechą tego gatunku jest tak silne przysysanie się noworodków do sutków matki, że ta może w ten sposób nosić młode ze sobą. Puszczają je dopiero po ukończeniu 3 tygodnia życia.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mystromys albicaudatus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Mystromys albicaudatus. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mystromys albicaudatus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 9 lipca 2013]
