Karabin L1A1
 L1A1 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Royal Small Arms Factory |
| Rodzaj | |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,62 mm |
| Nabój | |
| Magazynek |
20 nab. |
| Wymiary | |
| Długość |
1143 mm |
| Długość lufy |
554 mm |
| Długość linii celowniczej |
554 mm |
| Masa | |
| broni |
4,3 kg (bez magazynka) |
| wyposażenia dodatkowego |
0,255 kg (pustego magazynka) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
838 m/s |
| Energia pocz. pocisku |
3275 J |
| Szybkostrzelność praktyczna |
40 strz./min |
| Zasięg skuteczny |
600 m |
L1A1 – brytyjski karabin samopowtarzalny, wersja karabinu FN FAL.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1951 roku armia brytyjska przyjęła do uzbrojenia karabin szturmowy EM-2 jako Rifle, Automatic, No.9 Mk 1. Jednak pomimo przyjęcia karabinu do uzbrojenia, nie rozpoczęto jego produkcji. Przyczyną były prace nad standaryzacją broni w ramach NATO. Pamiętając o problemach, jakie stwarzało używanie różnych naboi przez aliantów w czasie drugiej wojny światowej, postanowiono przyjąć do uzbrojenia wszystkich państw paktu jeden nabój karabinowy, a Amerykanie proponowali także standaryzację karabinu. W efekcie podjęto decyzję o nieprzyjmowaniu do uzbrojenia nowych wzorów broni do momentu wybrania standardowej amunicji.
Europejscy członkowie paktu byli zwolennikami przyjęcia naboi .280 Mk1Z, Amerykanie uważali, że lepszy będzie nabój karabinowy o większej mocy. Ostatecznie w 1953 roku USA wymusiło przyjęcie do uzbrojenia amerykańskiej amunicji T65E3 standaryzowanej jako 7,62 x 51 mm NATO.
Nowa natowska amunicja okazała się zbyt silna, by można było do niej łatwo przeprojektować karabin EM-2. Dlatego program tego karabinu zamknięto, a do uzbrojenia przyjęto w karabin L1A1 (licencyjny FN FAL w wersji 50-00). W odróżnieniu od oryginalnego FALa, L1A1 był bronią samopowtarzalną, pozbawioną możliwości strzelania seriami. Zmodyfikowano także kolbę (jej długość można było regulować stosując stopki o różnej grubości).
Od 1985 roku L1A1 był zastępowany karabinem szturmowym L85.
Poza Wielką Brytanią L1A1 był wytwarzany w Australii i Kanadzie. Jako broń przepisowa znajdował się na uzbrojeniu armii Wielkiej Brytanii, Australii, Kanady i Nowej Zelandii. W mniejszej liczbie był używana przez armie: Barbadosu, Gambii, Gujany, Malezji, Omanu i Singapuru.
Opis[edytuj | edytuj kod]
L1A1 był bronią samopowtarzalną. Automatyka broni działała na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, tłok gazowy o krótkim skoku, zamek ryglowany przez przekoszenie. Broń strzelała z zamka zamkniętego. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym. Dźwignia bezpiecznika po lewej stronie broni nad chwytem pistoletowym. Zasilanie z pudełkowych magazynków o pojemności 20 naboi. Przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika przeziernikowego.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Kochański, Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Warszawa: Bellona, 1991, ISBN 83-11-07784-3, OCLC 233499382.
- Współczesna broń myśliwska i wyczynowa : ilustrowana encyklopedia / pod red. Jana [A.] Stevensona ; w przekł. [z ang.] Leszka Erenfeichta i Piotra Błaszkiewicza.. Warszawa: Wydawnictwo ESPADON, 1994, s. 51. ISBN 83-85489-08-8.
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 103. ISBN 83-86028-01-7.
